naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

3. De Yank wordt wakker

door pisatelj

Terwijl de Yankee sliep hield Martha één oog op haar onvoorziene gast, terwijl ze haar huishoudelijk werk deed. De Yankee sliep 16 uur. Af en toe schrok hij wakker. Dan gaf Martha hem een beetje van de soep en zelfs wat boekweitpap. Hij had waterige blauwe ogen, met een hint van grijs. Of misschien beeldde ze zich dat in. Misschien zag ze door de oorlog alles in de kleuren van de strijdende partijen. Ze doopte hem Blauwoog, in plaats van Blauwbloes. Onder de baard kon een tamelijk aantrekkelijk gezicht schuilgaan. Als hij nog lang bleef slapen, zou ze hem scheren. Al was het maar om iets voor hem te kunnen doen. Hij ontsnapte echter aan haar kapperdiensten en schoot in de late namiddag wakker. Het eerste wat hij deed, was een kijkje onder de lakens nemen om te zien of hij zijn kleren nog wel aan had. Toen hij zag dat hij alleen zijn ondergoed aan had, pulkte hij nerveus aan zijn baard.

'Je uniform of wat er van over is, hangt te drogen', zei Martha.

'Dank je', zei de Yankee, die de dekens stevig tot aan zijn hals trok.

'Ik was en plas de hele dag, van een broek en een jas meer, zal ik niet doodvallen'

'Dank je om mij niet te verraden'

'Om je te verraden, moet ik kilometers marcheren langs slechte, stofferige wegen, om dan de zatte provoost en zijn nog zattere home guard op te trommelen. Dat is mij allemaal te veel moeite', zei ze. 'Die home guard zijn trouwens een stel laffe dieven, die liever op deserteurs jagen en weggelopen slaven en ontsnapte Yankees zoeken, in plaats van zelf hun leven te riskeren aan het front. Dus denk maar niet dat je hier nog bent, omdat ik zo dol ben op Yankees.'

'Ik wil u in geen geval nog tot overlast zijn. Van zodra mijn kleren droog zijn, trek ik weer verder. En u kan er hoedanook op rekenen dat ik u op de een of andere manier zal belonen.'

'U kan mij belonen door samen met uw kameraden te stoppen met soldaatje spelen. Die oorlog duurt nu al meer dan drie jaar en het levert allemaal geen zier op. Alleen worden de verlieslijsten als maar langer.'

De Yankee zweeg, maar hij schoof nerveus heen en weer in het bed en had moeite om niks te zeggen.

Ze had zichzelf beloofd om niet over de oorlog te beginnen, maar ze kon het niet laten. Terwijl ze nogal wild deeg stond te kneden. De twee jongens had ze uitgestuurd om te vissen bij het meer Choctaw. Daar hadden ze al weken over gezeurd. Ze betwijfelde erg sterk dat haar jongens iets konden vangen, maar ze hoopte dat ze ongelijk had. Het ploegen schoot niks op en ze durfde de Yank niet alleen laten.

'Bent u getrouwd?', vroeg de Yankee .

Ze schrok zo erg dat ze een kleine bal deeg liet vallen op de grond.

'Zijn ze in het noorden allemaal zo direct?', vroeg ze.

'Excuseer, mevrouw. Ik vrees dat ik door de oorlog mijn manieren verloren heb.'

'Ja, natuurlijk ben ik getrouwd. Dacht u dat mijn twee zonen uit de lucht zijn komen vallen?'

De Yankee zweeg. Ze rolde verder haar deegballen.

'Ik heb al maanden niks meer van hem gehoord. Eerst kwamen er nog brieven, maar nu niks meer. Mijn David is verre van een groot literator, maar hij schreef toch regelmatig iets wat kon doorgaan voor een brief. Dus ik hoop maar dat de post ons hier niet meer bereikt.'

'In welk regiment dient uw echtgenoot?'

'Gaan we nog spioneren ook?'

'Excuseer. Ik denk dat ik wellicht beter mijn mond houd.'

'Het 36ste Georgia regiment. Infanterie. Normaal moeten ze nog altijd in Lee's leger in Virginia zitten. Ze zijn hier drie jaar geleden vertrokken met meer dan 400 man. Een paar maand geleden bleven er van de originele 487 nog 142 over. 142 van de 487. Zegt u dat iets?'

'Het 36ste? Het 36ste Georgia regiment?', vroeg de Yankee .

'Ja, het 36ste, ja. Wat? Is er daar iets mee?'

Ze keek de Yankee plots strak in zijn blauwe ogen. Meteen wendde hij zijn blik af.

'Nee', zei de Yankee. 'Niets. Niks mis mee.'

'En wat is jouw verhaal?'

'Ik ben van het 44ste Pennsylvania regiment. Cavalerie. Ik ben gevangenengenomen bij Brandy Station, in juni vorig jaar.'

'Zegt mij niks.'

'Een slag met vooral cavalerie, een maand voor de grote slag bij Gettysburg'

'Gettysburg ken ik. Gettysburg kennen we allemaal', zei ze terwijl ze harder dan nodig op haar ballen meel duwde.

'Ik zat eerst gevangen in de Libby gevangenis in Richmond. Ik dacht dat er geen plek zo erg op de hel kon lijken. Tot ze mij overplaatsten naar Andersonville. Als er een plek erger dan de hel is, moet het Andersonville zijn.'

'Tegenwoordig kan iedereen een plek noemen die erger is dan de hel, mijnheer.'

'George, zeg maar George.'

'Martha', zei ze. 'Ik heet Martha.'

'Aangename kennismaking'

Ze hoorden honden blaffen. Martha veegde haar handen af met een doek en keek uit het raam.

'Nou, George, of het zo'n aangename kennismaking is, weet ik niet. Mijn jongens zijn terug en er zijn drie mannen bij, die ik niet ken.'

'Je stopt je beter weg', zei ze, 'En probeer vooral niks moedigs uit te halen'.

De Yankee staarde haar met grote ogen aan terwijl ze fier rechtop naar buiten stapte.

feedback van andere lezers

• lin
  En toen ik 4 las had ik deze gelukkig nog niet gelezen!! Maakt 4 veel spannender. Leuk om dit achteraf te lezen...
  pisatelj: alle tips om het beter te maken zijn welkom! Merci

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)