|
< terug
Je zal maar een kreeft wezen...
In de Delhaize zit er een kreeft moederziel alleen in een aquarium. Geen zand of een rotspartijtje waaronder hij zich kan verschuilen voor de opdringerige kinderen die 's middags op het glas staan te kloppen. Ik heb medelijden met die zwarte kreeft. Hij zit in een hoekje te verkommeren van verdriet. Niemand die z'n tranen ziet, kan ook moeilijk als je in een bak vol water zit, denk ik dan...
Wat zou die kreeft denken? Aan vroegtijdig op pensioen gaan, waarschijnlijk niet. Op verlof gaan naar de Middellandse Zee zit er ook niet in. Misschien denkt hij wel aan de kleine zeemeermin? Ik weet het dus niet. Z'n scharen zijn dichtgebonden met een elastiekje. Ocharme, denk ik, het beestje kan niet eens op z'n rug krabben. Kreeften hebben uiterlijk tegen, ze doen mij denken aan uit de kluiten gewassen schorpioenen. Maar dan zonder gif. Wat zit die kreeft feitelijk hier te doen? Wachten op kerstdag of Nieuwjaar? Waarom grijpt de dierenbescherming niet in? Dat is toch een zuiver geval van dierenmishandeling? Als een hond in eenzame opsluiting zit in een smerig hok, staan we op ons achterste poten. Maar een kreeft? Nee, daar maken we ons niet druk over...
't Is hetzelfde liedje met al die schaaldieren. Heeft een mossel gevoelens? Ik weet uit ondervinding van wel. Althans m'n ex haar mossel toch. Aan krabben krijg ik kop nog staart. Ze lopen hetzelfde als ik, als ik weer eens teveel Kriek gedronken heb, even scheef. Het is een beetje zoals oesters. Wat is er nu lekker aan zo'n slijmerig geval, dat meer lijkt op de snot die uit m'n neus komt, dan op een schepping van God? Naar het schijnt een delicatesse, ik heb het een keer geproefd en moest al kokhalzen nog voor ik mij aan het slurpen zette. Kreeft, kaviaar en oesters doorgespoeld met champagne. De dagschotel van de rijken vroeger. Nu in bereik van het plebs, alhoewel, ik kan het niet betalen. Zelfs al zou ik het kunnen, ik wil die beestjes niet. Het zijn de laatste levende fossielen, ze zijn miljoenen jaren ouder dan het mensdom...
Ik kijk naar de kreeft. Hij kijkt terug, z'n antennes op z'n kop gaan op en neer. Hij tast het water af op zoek naar iets dat er niet is. Twaalf uren onder een neonlamp zitten,wat een foltering hé? Moederziel alleen, niemand om een praatje mee te doen. Ik vraag me plots af hoe die kreeft moet eten met vastgebonden scharen. Of doen ze voor het middagmaal z'n elastiekjes uit? Misschien geven ze hem een broodje krab of garnalen? En maken ze 's zondags mosselen met frieten? Dat weet ik dus ook niet. Ik vraag het aan een personeelslid. Die hoort het plots in Keulen donderen. Ze kijkt me aan alsof ik gevlucht ben uit de psychiatrische afdeling van één of andere ziekenhuis. Wat is dat nu weer voor een vraag, zegt ze. Een vraag van levensbelang, toch voor die kreeft, antwoord ik met een grijnslachje. Dat lachje is er teveel aan, nu gelooft ze echt dat ik zot ben...
Ik zie dat de kreeft uit z'n hoekje gekomen is. Volgt aandachtig het gesprek, kan waarschijnlijk liplezen of zoiets. Waarbij ik me plotseling bedenk of die kreeft nu vrouwelijk of mannelijk is. Maar ik ga ervan uit, door een vreemde hersenkronkel, dat het een mannetje is. Ik kijk hem doordringend aan. Geloof het of niet, er ontstaat een band tussen ons. Hij wuift met z'n scharen, tikt ermee tegen het glas. Moest ik thuis een aquarium hebben, ik nam hem mee. Om samen van onze oude dag te genieten...en hij mag de hele dag naar De Kleine Zeemeermin van Walt Disney kijken. Een keer per jaar samen op vakantie naar Noorwegen. Verbroederen met Noorse kreeften, die gekweekt worden ergens in Aziatisch land.
De bediende van de Delhaize kan me niet helpen. Ze doet feitelijk de bakkerij en is dus niet op de hoogte van het wel en wee van een alleenstaande kreeft. In zijn geval een alleenzittende kreeft, denk ik dan. Maar als ik wil zal ze zich informeren bij de bevoegde diensten. Vriendelijke dame, moet ik zeggen. Dat zal dan waarschijnlijk het Ministerie van Visserij en aanverwanten zijn hé?
Ik besluit om m'n boodschappenlistje verder af te werken. Als ik naar de kassa ga, zie ik de kreeft terug in z'n hoekje zitten. Mijmerend over vervlogen tijden, toen de zee nog de place to be was. Luisterend naar de eeuwenoude verhalen van opa kreeft. Toen kreeften de grootte hadden van een Volkswagen. Maar tijden veranderen, zo ook de kreeften, zei opa kreeft altijd. Ze moesten kleiner worden om te kunnen overleven. Hij geloofde het toen niet. Oppassen voor een diersoort dat zich mens noemt, zei z'n opa altijd. Oppassen ook voor die kooien, ga er niet in want je komt er nooit meer uit. Maar je bent jong en de diepzee ligt aan je poten. Wat doe je dan hé? Juist, de wijze raad in de wind slaan, in zijn geval in de zee slaan. Het aas in de kooi zag er zo lekker uit en 't was gratis voor niks...
Ik wuif stiekem naar hem, hij ziet het niet...
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Leuke observatie
GoNo2: Dank u! - danvoieanne
Met een glimlach weer gelezen....leuk deze ervaring met een kreeft.
Vriendelijke groet.
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
