Volg ons op facebook
|
< terug
Ring, ring doet de schoolbel…
Woensdagnamiddag….ik wacht geduldig aan de poort van de school. Ik ben niet alleen in blijde verwachting. M'n kleinzonen zullen verschieten dat hun bompa hen komt afhalen. Ze zullen blij zijn dat hun opgedane kennis van wat discipline moet zijn verder gezet zal worden ten mijnen huize. Die paar uren dat ze moeten wachten op hun moeder zullen ze wel overleven, mag ik hopen. M'n dochter staat ergens in de haven met een lege benzinetank. Moet kunnen hé? Er zijn nochtans benzineopslagplaatsen genoeg in de haven. Op een litertje meer of minder zal het niet steken, denk ik dan…
Ze parkeren hier lijk de wilde beesten, alhoewel, beesten hebben meestal geen vervoer. Schots en scheef, onder de viaduct. Op het fiets-en voetpad. Moest ik agent zijn, ik verdiende mijne boterham met alleen maar hier te staan als de school bijna uit is. Alle campagnes ten spijt zijn de mensen hardleers. Ik heb de neiging hen te wijzen op hun overtredingen, maar ik denk dat ze mij met m'n klieken en klakken onder een voorbijrijdende auto zullen gooien. Dus ik zwijg, 't wordt stilaan een gewoonte van m'n grote bek te houden. 't Is ooit anders geweest, denk ik dan…
Ik hoor de bel gaan. Raar dat een bel gaat. Maar als de klokken van Rome kunnen vliegen, waarom zou een ordinaire bel dan niet kunnen gaan hé? Waar een mens toch allemaal aan denkt terwijl hij staat te wachten…
De poort der kennis gaat open, de speelplaats is nog leeg. Buiten een paar verdwaalde mussen en de alom tegenwoordige duiven is er nog niemand. Tot er een deur opengaat onder de gaanderij. Een meute losgeslagen kinderen stuiven de speelplaats op. Ik hoor een juf haar keel schor roepen dat het ook wat stiller kan. Maar haar gezag houdt schijnbaar op aan de deur naar de speelplaats. Ik probeer m'n kleinzonen te vinden tussen al die kinderen. Onbegonnen werk want de ouders en grootouders lopen nu ook tussen hen. Ik blijf geduldig wachten, vroeg of laat moeten ze hier toch passeren of is er nog een andere uitweg? Ik begin te twijfelen, zoals gewoonlijk als ik te diep nadenk…
Geen kleinzoontjes te zien en nog minder te horen. Waar zijn die pagadders? Hebben ze me gezien en de benen genomen via een onderaardse verborgen gang, waarvan zij alleen het bestaan weten? Als ik die oude school zo eens bekijk, vermoed ik dat er hier nog vele duistere geheimen te ontdekken vallen. Die school dateert nog vanuit de tijd van Karel de Grote, denk ik. Doet me denken aan al die internaten waar ik ooit te gast was. Je kreeg al een depressie van 't zicht alleen. We leven volop in de 21ste eeuw en we geven les in aftandse gebouwen waar zelfs onze runderen hun neus zouden voor optrekken. Miljarden voor oorlogswapens, maar een paar miljoenen voor deftige schoolgebouwen kan er niet vanaf. Begrijpe wie kan…
De speelplaats stroomt leeg. Ik sta hier nu alleen met een andere bompa die het ook niet begrijpt. Ik vraag hem of er nog een lichting gelost zal worden. Een beetje zoals met de duiven hé? Hij weet het ook niet, zegt dat het de eerste keer is dat hij z'n kleinkinderen komt halen. Meestal doet de bomma dat, maar ze is van haar trapladdertje gevallen toen ze de ramen een beurt wou geven. Ik vermoed dat hij liever zelf een beurt gekregen zou hebben. Moeten we niet gaan vragen war er scheelt, vraag ik hem. Ja, da's misschien het beste, anders staan we hier morgen nog, zegt hij niet geheel overtuigd dat dit inderdaad het beste is. We steken de speelplaats over. Waar is hier ergens een leerkracht te vinden? Een doolhof valt in het niet met al die gangen en deuren. Ik besluit de eerste beste deur open te trekken. 't Zou me sterk verbazen moest ik toevallig een deur open trekken waarachter de directeur seksuele opvoeding aan 't geven is aan de stagiaire die vanochtend pas begonnen is. Maar je weet maar nooit met die moderne opvoedingsmethoden hé? Bompa Twee volgt me als een slaafse hond. Niets te zien in dat lokaal, 't is een soort van opslagplaats van aftandse computers met toebehoren. Dan maar verder gezocht, denk ik dan, we hebben toch niets anders te doen…
Ik hoor geroezemoes. Volg het geluid. Trek een deur open en voorwaar ik beland in de refter. Er zitten kinderen en m'n kleinkinderen zijn er ook. Het avontuur van de geheime onderaardse gangen zal voor een andere keer zijn. Pech, wat een pech, er zat een mooi verhaal in…
Ze kijken helemaal niet verbaasd dat ik hen kom afhalen. M'n autoritair gezag begint duidelijk aan waarde in te boeten. Dat hebt ge als ge met de dag ouder aan 't worden zijt hé? De juf van dienst komt naar me toe. Ze kijkt me streng aan, ik voel de ergernis opkomen. Ik kan verdomme haar vader zijn. Meneer, u bent de grootvader ? Nee, ik ben Mickey Mouse en ik kom uit Disneyland, wil ik haar antwoorden. Maar bij het denken aan zulk antwoord schiet ik in een lach. De juf kan niet mee lachen, totaal geen humor zit er in dat mens. Ja, ik ben de bompa en moet van m'n dochter m'n kleinzoontjes ophalen. Kunt u dat bewijzen,vraagt ze. Wat krijgen we nu? Moet ik bewijzen dat ik op een blauwe maandag m'n dochter gemaakt heb? M'n dochter die nadien de moeder is geworden van m'n kleinkinderen? M'n dochter haar achternaam is G., de mijne toevallig ook. Zegt dat genoeg, juffie? Da's geen bewijs meneer, ik wil het zwart op wit zien. Waarom niet wit op zwart? Er bestaan zwarte bladen waar ge met witte stift op kunt schrijven, zeg ik haar. Maar het nut daarvan ontgaat me nu even, zeg ik haar in een poging de plezante uit te hangen. Wat dus bij haar niet lukt. Totaal geen humor, denk ik voor de tweede keer…
Hebt ge uwen pas bij? Ja, natuurlijk, hoe ik daar niet zelf opgekomen ben. Oud worden is geen kunst, 't is kwestie van blijven ademen. M'n kleinkinderen staat rond mij, maar ze helpen me geen moer. In plaats van te zeggen dat ik hun liefste bompa ben, zwijgen ze als een graf. Ze zijn zeven en negen jaar, dat belooft voor de toekomst…
Ik toon de juf m'n paspoort, ze vergelijkt de foto met m'n tegenwoordige uiterlijk. Ik begin te zweten, die heeft vroeger nog bij de rijkswacht gewerkt. Kan bijna niet anders. Ik begin de neiging te krijgen om het af te bollen. M'n kleinkinderen kunnen evengoed in de na-bewaking blijven. Maar om de een of andere reden is de juf tot de conclusie gekomen dat het niet al goud is dat blinkt na het zien van m'n pas. Sorry, meneer, maar dat zijn nu éénmaal de regels, ik kan er ook niets aan doen hé? Nee, juffrouw, u doet ook maar uw job, zeg ik haar. Waarom moet ik plots aan een blowjob denken?
Ik verlaat de refter, na eerst uitvoerig en krachtig de hand geschud te hebben van de juf. Die zal de eerst weken haar krijtje niet meer kunnen vastnemen, haar arm hangt voor de helft uit de kom. Soms ken ik m'n eigen kracht niet hé? We lopen door de gang en val nu niet omver… Kijk, wie we daar hebben, de moeder van m'n kleinkinderen die tevens m'n dochter is. Hebt ge het gemakkelijk gevonden, vraagt ze. Nee, zeg ik, ik heb beroep moeten doen op 't ministerie van Asielzoekers, maar die wisten ook de weg niet, ze weten zelfs niet waar hun eigen pappenheimers uithangen. Maar ik moest me de dondermorgen terug aanmelden, dan zou ik een voorlopige verblijfsvergunning krijgen, zeiden ze. Toen ik zei dat ik al Belg was, zeiden ze dat ik één van de weinigen was. Bompa is een asielzoeker hoor ik m'n kleinzoon van negen zeggen. Het klinkt als een scheldwoord. Een tipje van het taalgebruik bij de schoolgaande jeugd wordt hier onverhoeds opgelicht…
Ik vraag aan m'n dochter waarom ze naar hier gekomen is? De bedoeling was toch dat ze hen bij mij thuis zouden afhalen? Moest ge voor één keer uwen gsm meenemen, dan zou dat wel handig kunnen zijn hé? Zegt ze, in haar wiek geschoten. Iemand in z'n wiek schieten kan verdomd pijnlijk zijn, denk ik dan. Vliegen is geen kunst, 't is kwestie van blijven fladderen en mensen zijn daar niet zo goed in, naar 't schijnt…
We gaan thuis bij bompa eten, zegt m'n dochter. Zo, denk ik, de beslissing is al genomen, iets vragen hoeft de dag van vandaag niet meer. Ik heb alleen maar katteneten in huis, probeer ik haar op andere gedachten te brengen. Dan eten we katteneten, 't is weer eens iets anders, zegt ze. Bah, da's vies, is de reactie van m'n kleinzoontjes. Nee, verkeerd, da's helemaal niet vies, er zijn kinderen die zelfs geen katteneten hebben, zeg ik. Als kindjes katteneten moeten eten dan beginnen ze allemaal te miauwen, zegt de jongste. Als ze hondeneten moeten eten blaffen ze allemaal. De ene begint oorverdovend te miauwen, de andere begint nog harder te blaffen. En dat allemaal in de beslotenheid van wat men een auto noemt. Doe uw kinderen naar een dierenasiel, geef ik de raad aan m'n dochter. Maar er is veel kans dat ze een spuitje krijgen, voeg ik eraan toe…
't Is stil, ze zijn naar huis. We hebben frieten met stoofvlees gegeten met een fiks klad mayo en ketchup. Da's geen katteneten, zeggen ze in koor. M'n kat eet wat er op tafel komt, zeg ik met enige nadruk. Ze kijken me ongelovig aan.
Stelletje atheïsten, denk ik plots…
©GoNo
feedback van andere lezers- Ghislaine
Weergaloos zoals ik van je gewoon ben. Toch heb je wat akkefietjes op te lossen. Gedachten tussen aanhalingstekens met gelijk een komma achter de tekst of Word gaat met je voeten rammelen door met een hoofdletter te starten.
GoNo2: Dank u wel! - andremoortgat
Leuke toeren voor den bompa !
Heb er weer van genoten
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   1 stem(men), 33%Goed: 2 stem(men), 67%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
