Volg ons op facebook
|
< terug
Even kletsen
Kennissen hadden mij gevraagd of ik de hond uit wilde laten omdat ze de hele dag tot 's avonds laat weg moesten. Iets met familie geloof ik. Het dier de hele dag alleen laten zonder dat hij naar buiten zou kunnen om het nodige te kunnen doen, vonden ze niets. Het is een lief en vrolijk dier en hij luistert redelijk goed dus wilde ik dat wel doen. Ze wonen achter de begraafplaats en het crematorium in een doodlopende, rustige straat. Aan de straatkant tegenover het crematorium heb je twee grote vijvers met een groot stuk gras waar honden naar hartenlust kunnen ravotten.
Hij bofte, er was nog een hond die wel zin had in wat spelen. Leuk om te zien als honden rennen en stoeien. Als hij zo leuk bezig is en hij loopt de straat niet over, dan laat ik hem lekker ravotten tot hij moe is.
"Leuke hond. Honden hebben geen zorgen, spelen slapen en eten."
Een nette, iets sjofel geklede 'stoffige' oudere man met een oude openhangende ouderwetse lange jas met ceintuur, was naast mij komen staan. Onder de jas droeg hij een vestje over een vaalwit overhemd met een redelijk versleten boordje. Zijn stropdas zat scheef, op zijn broek ontwaarde ik een vlek. Hij droeg een paar zwarte schoenen waarvan het leer gebarsten was door het vele gebruik. Een volle grijze haardos boven een ietwat bedroefd gezicht bekroonde het geheel. Voor mijn gevoel ontbrak er een hoed, niet dat die hoed zou moeten, maar voor mij was de man dan 'echt'. Echt zoals het vroeger in mijn jeugd gewoon was dat oudere mannen er uit zagen.
Een man alleen. Eenzaam, wellicht weduwnaar, dacht ik na een snelle observatie.
"Kijk, daar komt er weer een", zei hij toen er een rouwstoet langzaam aan kwam gereden. Het klonk wat…hoe leg ik dat uit, Jaloers?
"Het is hier een komen zonder gaan, elke dag weer. Twee jaar geleden heb ik mijn vrouw hier begraven. Ze wilde niet gecremeerd worden. Het was een lieverd, een schat. Vijfenvijftig jaar waren wij getrouwd meneer, vijfenvijftig jaar. Een fijne tijd, ik mis haar nog elke dag." Hier kijkt hij naar de grond en schudt met een bedroefde uitdrukking op zijn gezicht zijn hoofd.
"Tegenwoordig halen ze dat niet, scheiden is mode, al begrijp ik niet wat ze er aan vinden. Twee kinderen hebben we gehad, ze zijn er nog steeds hoor, maar u begrijpt mij wel. Onze zoon is naar Nieuw zeeland verhuisd en onze dochter woont in Duitsland, bij Groningen, net over de grens. Daar heeft ze samen met haar man een soort van boerderij. Ik weet ook niet precies wat ze daar doen. Twee jaar geleden zijn ze beiden gekomen toen mijn vrouw ziek was en er geen hoop op herstel was. Ze waren ook bij het overlijden van mijn vrouw in het ziekenhuis. Dat was wel fijn. Ze zijn gebleven tot na de begrafenis. Mijn zoon is nog een week langer gebleven, tot hij vanwege zijn werk weer terug moest naar Nieuw zeeland."
Ik weet even niet hoe te reageren, dus zwijg ik maar en luister.
"Alleen zijn is maar niets, bent u getrouwd?"
Ik schud van nee.
"ik ben gescheiden" verklaar ik hem. Hij zwijgt even en kijkt de honden na die rondjes rennen en elkaar naar de staart happen.
"Vorige week had ik een vreselijke buikpijn en koorts. Ik dacht dat ik doodging, zo erg." Ik beaamde dat zoiets inderdaad heel erg kan zijn en vroeg hem of hij toen naar de dokter was gegaan.
"Ja, na drie dagen ben ik naar die sukkelaar toegegaan. Weet u, huisartsen weten niets, ze hebben een luizenbaan die gasten. Ze luisteren, trekken een geleerd gezicht, schrijven een briefje en sturen je naar een of andere specialist in een ziekenhuis. En die mag het dan uitzoeken. Maar voor ik naar het ziekenhuis ging, ben ik eerst even naar mijn vrouw gelopen, hier op de begraafplaats. Ik ben haar even gaan vertellen dat het best zou kunnen zijn dat ik bij haar zou komen. Ik mis haar echt heel erg, ik zoek haar vaak op. Dan zit ik op het bankje tegenover haar graf en vertel wat er gebeurd is de afgelopen week, wat meestal niet veel is. Ik zou het niet erg vinden als ik dood ging." Hier is hij even stil en kijkt hoe de rouwstoet de begraafplaats op rijdt.
"Dan zijn we weer samen."
Vervolgt hij met een zucht.
"Ze hebben een paar buisjes bloed genomen in het ziekenhuis en toen zei die witte jas, dat het gelukkig wel meeviel en dat ik minstens honderd word. Daar vind ik nou echt geen flikker aan, daar zit ik niet op te wachten, maar ja, stap er zelf eens uit, die durf heb ik niet. Ik kreeg een doos pillen en mocht gaan."
Hij vertelde een beetje door elkaar, maar ik begreep hem wel. Ik dacht dat het wel beleefd zou zijn als ik even reageerde op wat hij vertelde, maar na even lucht gehapt te hebben, ging hij alweer verder. Een luisterend oor was hem liever.
"Als kind had ik het goed en mijn ouders zorgden goed voor ons, we hadden altijd te eten mijn broer, zussen en ik. Kennissen genoeg, maar een voor een gingen ze dood. Later gingen al mijn vrienden een voor een dood en als laatste mijn vrouw. De schat. Ik heb nou alleen mijn oudste zus nog, eenennegentig is ze, die zoek ik regelmatig op. Ik ben zesentachtig, op mijn zus na heb ik niemand meer. Ja, mijn kinderen, maar die hebben het te druk met hun eigen leven.
Nee, oud worden, de laatste zijn; vroeger leek het mij leuk om oud te worden, je kleinkinderen mee te maken, maar er is niets aan. Mijn dochter zegt wel eens: 'Kom bij ons wonen Pa, we hebben wel een mooie kamer voor je.' Maar ja, op mijn leeftijd nog gaan verhuizen…nee, daar heb ik de puf niet voor. En bovendien: Ik kan mijn vrouw toch niet alleen laten?!"
De hond komt naar ons toe gelopen en besnuffelt de man even. Dan gaat hij met een halve meter tong uit zijn bek aan mijn voeten zitten.
"Leuke hond", zegt hij weer terwijl hij het dier een aai geeft.
"Ik ga weer verder, die nieuwe zal nu wel binnen zijn." Waarmee hij de zojuist aangekomen rouwstoet bedoelt.
"Ik was op weg naar mijn vrouw om te zeggen dat ik nog niet kom. Ze moet nog even wachten." Hij zucht diep, kijkt mij dan aan.
"leuk even met u gesproken te hebben, dat ik even tegen u aan mocht kletsen. De planten thuis geven nooit antwoord. Mijn vrouw ook niet."
De sjofele man draait zich om en loopt zonder nog wat te zeggen met een hangend hoofd richting begraafplaats. Ik kijk hem nog even na. Begrijpen doe ik hem wel, ook in mijn vrienden en kennissenkring zijn er al mensen gestorven. Laat ik er nog maar niet te veel bij stilstaan, als het zover is zie ik wel verder.
"Kom hond, je gaat eten."
Zorgeloos en vol leven loopt hij schijnbaar onvermoeid mee, zich van geen dood bewust. Vrienden genoeg om mee te hollen.
feedback van andere lezers- MarieChristine
Mooi geschreven, treffende beschrijving van het hoofdpersonage.
maarten54: Aardige reactie van u op dit werkje. Als beginnend schrijver is het prettig te horen dat mijn schrijven de goede kant op gaat. - GoNo2
Knap geschreven, heb ervan genoten!
maarten54: Al een wat ouder vertelsel, ne jaar of drie, maar wel waar gebeurd.
Leuk dat u even tijd had te komen lezen - Jan__Willems
graag gelezen, leest vlot en aangenaam. Als ik de drie laatste verhalen lees, herken ik duidelijk je 'stem', dit is belangrijk voor een schrijver om een eigen stem tehebben
maarten54: Ik heb mijn 'stijl/stem' al eens proberen veranderen, maar dat was minder eenvoudig dan ik dacht. telkens weer werd ik herkend aan mijn 'eigen/ aangeboren?' manier van schrijven. Ik hou het maar zo. Dank voor uw reactie op dit, overigens waargebeurde, vertelsel.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   3 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
