Volg ons op facebook
|
< terug
verleiden
Ik voel me goed vandaag. 'En wat zie ik er mooi en lekker uit. Al zeg
ik het zelf, hihi'. Ik stijg torenhoog boven de anderen uit. Met mijn
10 cm dikke slagroomlaag die zich sierlijk tussen de met pudding
gevulde chocoladesoezen neergevleid heeft op een krokant bed van
bladerdeeg. Op mijn bovenste slagroomlaag prijkt op een reepje beige
marsepein met sierlijk handgeschreven chocoladeletters mijn naam: St.
Honoré. In mijn bovenste slagroomlaag prijkt ook mijn prijskaartje. Ik
ben niet goedkoop maar goede kwaliteit behoeft géén krans.
Ik zie er prachtig uit. De driekoningentaarten en de fruittaarten in de
toonbank verbleken tot niets als ik erbij kom liggen. Ik heb een
prachtig uitzicht over de toonbank en vanuit mijn ligging kan ik rustig
de kooplustigen gadeslaan en verleiden.
'Aaah... daar komt een vrouw in een sjiek mantelpakje aan. Haar blonde
haren opgestoken. Ze nadert de toonbank. Ik strek me uit, rek me op,
zodat mijn 10 cm hoge slagroomrug langer lijkt. Ik duw met alle macht
mijn puddingsoezen wat meer rechtop, zodat hun chocoladekopjes harder
afsteken tegen de witte slagroom. Ik laat me van mijn beste kant
zien. 'Toe mevrouw, neem me, pak me, Ik zal je laten zinderen van
genot, het genot van je man/minnaar is er niks tegen'. Maar de vrouw
gunt me geen oog. Ze blijft hardnekkig bij de broodafdeling staan en
bestelt uiteindelijk een 'linea'brood. Ik laat mijn buikspieren weer
hangen en loer aandachtig naar mijn volgende prooi.
De avond valt en ik lig er nog stééds, samen met enkele
driekoningentaarten die zèlfs met hun kroon niet kunnen verleiden én
nog een verlepte annanas-abrikoostaart, die hoopt dat haar geleilaagje
de boel nog kan redden.
Binnen een half uur sluit de winkel haar deuren.
'Wat is er mis met me? Ik ben toch mooi om te zien èn lekker. Ik heb
alles wat een taart moet hebben. Zachte, op de tong smeltende zoete
slagroom, vloeiende vanillepudding in een jasje van licht gebakken deeg
omhult met heerlijke fondantchocolade. Mijn bed van bladerdeeg dat zo
heerlijk in de mond verkruimelt... Ik héb gewoon àlles in me en toch
willen ze me niet. Was ik maar niet vandaag geboren. Was ik maar eind
december geboren dan hadden de vrouwen nog geen goede dieetvoornemens
gemaakt en zou ik een wel gewilde taart geweest zijn.
Het leven is niet eerlijk.'
Moedeloos kijk ik rond en mijn blik valt op een dikke vrouw met een
skijas aan. De vrouw komt aarzelend dichterbij terwijl ze vanuit haar
ooghoeken een blik op me werpt. 'yes, yes, yes...toe mevrouwtje, kom
dichterbij, bekijk me, zie me in al mijn pracht en praal. Ik zal je
bekoren, ik zal je een genot verschaffen zoals je dit jaar nog niet
meergemaakt hebt, kom mevrouwtje, kom...'
Met mijn laatste krachtinspanning rek ik me nog eens uit, duw de alweer ingezakte
soesjes recht en hier sta ik in al mijn kracht.
De vrouw is inmiddels dichterbij komen staan. Ze staat pal voor me. Haar ogen flitsen heen en
weer. Van mij naar de verlepte fruittaart en terug naar mij. Ik zie haar denken. 'Rekent ze uit hoeveel ik waard ben in Belgische franken?'
Ben ik dùùr? Néé, zeg dat het niet waar is, ik bèn niet te duur. Ik,
St. Honoré ben 5,63 euro (ong. 250bfr.) wààrd'. De vrouw gaat verder,
loopt me voorbij. Maar haar ogen lonken begerig naar me en ik vermoed dat ze nu in strijd is met zichzelf, hoe ze de strijd aangaat met haar goede voornemens.
'Néé, mevrouwtje ga niet weg. Koop me, neem me mee, pak me...' .
Kwart voor zes. Ik spied de supermarkt af. Mijn ogen dwalen in de
gangen. Ik moet haar vinden, zij moet me kopen! Ik ontdek ze. Opgelucht
haal ik adem. Ze nadert op zo'n 2,5 m. Ze kijkt behoeftig naar me. Dan
richt ze haar blik op de verkoopster. Maar die maakt geen aanstalte om
me aan de helft van de prijs weg te geven.Tenslotte druipt de vrouw het
af.
Ik heb nog één kaart in handen en die ga ik nu uistspelen. Ik draai
me een om, richt mijn blik op de verkoopster en zing uit volle
borst 'Lieve verkoopster, laat me nu toch niet alléén, radeloos en
verloren, sloop die toonbank om me heen, help me zo bij jou te komen.
Laat me eens je gezel zijn, wees de geest die me zal leiden want ik lig
hier reeds heel de dag en ben zo moe, kom en bevrijdt me. Neem me mee
naar je land vol muziek en vol dromen, leidt me naar je land, laat me
in jouw buik wonen.(*)
Enkele minuten later, als de laatste klanten de winkel buiten gegaan
zijn, pakt de verkoopster me liefdevol op en legt me zacht neer in een
witte kartonnen taartdoos. Ze sluit de doos. Het is er donker en ik zie
geen steek meer voor ogen maar ik wéét nu dat ik mee mag. Dat ik weldra
in haar buik zal wonen en deze gedachte stemt me vrolijk en blij.
* persiflage op 'Laat me nu toch niet alleen' (Johan Verminnen)
feedback van andere lezers- dichtduvel
Ah, dat ging over een echte taart. Grapje !
zwartkopje: hihi.. wat dacht je anders? - gono
Ben volledig van de kaart
door die zingende taart!
zwartkopje: Tja? dat gebeurt niet vaak hé: een zingende taart! Hoop dat je al terug bij bewustzijn bent?
groetjes,
zwartkopje - RolandBergeys
heel leuk.
De slagroomlaag die (niet dat).
zwartkopje: Oeps, effe snel verbeteren. Dank je voor de foutmelding ;)))
groetjes,
zwartkopje
|
