Volg ons op facebook
|
< terug
links of rechts ?
Draaide het water naar links dan was ik boven de evenaar, naar rechts en ik was er onder.
De aarde en zijn polen, waardoor de aantrekkingskracht met hulp van de maan, de getijen zich zetten, eenmaal is het hoog aan de ene kant, nadien aan de andere kant.
Zelfs de orkanen ontstaan door deze natuurkracht. Het effect wordt veroorzaakt door de rotatie-snelheidsverschillen op de verschillende breedtegraden. De evenaar is 40.000 km lang (omtrek), een punt op de evenaar legt deze 40.000 km in 24 uur af, dus omgerekend is dat 463 meter per seconde. Op andere breedtegraden is de omtrek (gemeten in draairichting) van de aarde kleiner en worden er dus minder kms afgelegd per 24 uur, de omwentelingssnelheid is dus lager. Op de polen is de omwentelingssnelheid zelfs nul.
Om maar te zeggen hoe alles een antwoord heeft, zelfs het draaien van het water in de pompbak heeft een oorzaak.
De reden dat ik niet overkwam zal ook wel met iets te maken hebben dat technisch goed inelkaar zit. Freud en de zijnen hebben er dikke boeken over vol geschreven. Het resultaat is dat psychiaters en psychologen geleerd hebben om de gevolgen die er zijn te plaatsen in de natuurkundige wetten, die deze keien hebben neergezet in formules. Formules niet eens duizeligwekkend zijn. Integendeel, vaak zijn ze heel logisch !
De formule van het falen is ook zo'n statement. De wet van murfy in gedachten maakt dat als het misloopt het altijd wel zal mislopen. Ook al is het op het allerlaatste moment. En het gekke is dat de mens als wezen zich ook aan die wetten onderschikt. Hierdoor krijg je natuurlijk ook het effect van de 'self-fulfilling prophecy', waardoor de mens met zijn ogen open de afgrond tegemoet loopt, omdat hij het ook zo gezegd heeft.
De mens en zijn hormonen, die hem doet dromen, hardop praten en vooral doet kwijlen naar een utopie dat als het eenmaal bereikt is, zelfs niet eens de volle voldoening geeft, zoals verhoopt.
Ik stond daar met haar voor de spiegel van de realiteit. Al de franjes van het bestaan waren al lang vervallen door de sleur van het bestaan. De toefjes humor die de kleur zo mooi deed uitkomen, waren verschraald en zelfs verkleurd, omdat de bron die het leven zou hernieuwen uitgedroogd door de sleur haar bestaan had verloochend. Velen zouden gezegd hebben dat ze hun bottinekes zouden aandoen, de valies van de kast nemen, de deur dichtdoen en vertrekken.
Maar waarom zou ik ?
Omdat na de zeven vette jaren er ook zeven magere jaren komen ? Boven of onder de evenaar ? Links of rechts ?
De wetmatigheid van het vanzelfsprekende had zich meester gemaakt in het denken. Hierdoor konden we samen feiloos citaten proclameren, uit romans en andere verhalen, om hetgeen we zagen, te bevestigen. Onze liefde was nog maar een spoor van een verhaal uit het verleden. En die verhalen bevestigde enkel wat wij zagen en wat zich spiegelde in ons bestaan.
Met een energie van woede, maar niet uit machteloosheid, en ook niet van boosheid, trok ik de bladeren uit het boek. Ik ben een eigenheid riep ik uit, geen product van het voor de handliggende. De uitdaging die voor me lag, mag geen excuus zijn om de schouders te laten hangen, zodat je lichaam wordt als een zacht gekookt ei : lauw, vol met snot, en niet te eten.
Waarom mezelf niet 'geven' zodat de wijn die we drinken terug wijn mag zijn. Onze eisen waren te hoog, te groot, te zwaar, waardoor het middel, gaande weg het doel werd.
Of ik een ongelukkige jeugd had ? En of ik ooit slachtoffer was van misbruik, pestgedrag of wat dan ook ?
Dat excuus slabbetje had ik niet nodig, om te zijn wie ik ben. Ik heb mogen kiezen, en heb m'n verantwoordelijkheid mogen dragen. En natuurlijk ben je een product van je kind en jeugd, maar ik ben ook mezelf en heb gekozen. Niet het slachtoffer ook niet de held, gewoon mezelf, met de goede en de minder goede en zelfs de slechte en de zeer slechte kanten. Ontkennen dat je ze niet hebt, maakt dat al je energie verloren gaat om het te verbergen. Zoals de kolieken in de buik om de wind te onderdrukken. En als die wind dan het ruime sop kan vinden, en in alle vrijheid mag ontsnappen, dan knalt die als champange. Een orkaan in het sociaal gebeuren. Een geur die je kent, maar voor de andere een doodvonnis.
Het onuitgesproken verlangens van het bestaan, de oases in de woestijn, de fata morgana's vol met heerlijk water, en pas als je klaar was om er in te duiken, je zag dat het slechts heet zand was. Die teleurstelling, waarbij de korsten op je lippen kraken, je de moed voelde zinken naar je voeten, waardoor het stappen enkel zwaarder werd ?
Hoe voelt zo'n terleurstelling vroeg ik me af. ..
Ik keek met haar in de spiegel, de weerkaatsing van ons bestaan. Zonder kleren, dunne benen, dikke buik .. maar daarom niet minder amussant. Idealen worden opgelegd en verkocht, door de samenleving die vindt dat iets moet.
Ik keek haar aan en zei : kom kapiteintje laten we samen ons eigen scheepje maken en varen op de zee van ons bestaan, en als het water rechts draait, dan draaien we rechts, en draait het links, dan gaan we links, en we gaan ons niet laten ringeloren door dromen die maar enkel dromen zijn en geen grond hebben van bestaan.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Dromen doet leven.
ivo: dank u wel - gono
,en-waarom een komma en dan nog eens en? Laat die en gewoon weg , het leest veel vlotter dan! Murphy, in elkaar.
ivo: tx
|
