Volg ons op facebook
|
< terug
Marathon (2) slot
De atleet had ondertussen zijn regenjasje uitgedaan en vakkundig rond zijn buik gehangen. Het tempo was nog steeds strak en vermoeidheid had hij nog niet gevoeld. Het deelnemersveld was achter hem veel groter dan voor hem, tot zijn verbazing had hij al het gezelschap gehad van de top tien en die waren niet bij hem gebleven. Ze konden zijn tempo niet aanhouden en liepen al snel enkele meters achter hem.
Hij had al vijftiental kilometer gelopen en elke stap die hij zette was een meter minder te lopen. Er stonden heel wat mensen langs de baan en ze riepen hem van alles toe. In zijn hoofd neuriede hij nog steeds zijn liedjes zodat het tempo dat hij graag had niet gebroken werd. De nieuwsgierigheid naar de plaats die hij had in het peloton kon hij perfect bedwingen
De zieke man droomde over de dingen die hij allemaal in zijn leven had gedaan. Hij zag hoe zijn kinderen groot waren geworden en overzag de crisissen die in zijn leven allemaal kleur hadden gebracht. Hetgeen hij niet zo goed had opgelost en vooral de zaken waar hij nu spijt over had. Hij nam zich voor om vrede te sluiten met hen waarmee hij in de loop van zijn leven tegenhaaks was geweest.
De pijn die hij ooit had veroorzaakt bij zijn vrouw bleef hem heel nabij. Een secretaresse van zijn werk had hem de ogen verblind en ook al was hij zich heel goed bewust van zijn daden, toch had hij haar meegenomen naar een hotel en had daarmee zijn vrouw diep gekwetst. Het was wel allemaal terug goed gekomen, maar met die pijn kon hij zelf ook moeilijk overweg.
Naarmate de morfine haar effect verloor op het lijf van de man, flakkerde de pijn feller op. Zijn vrouw kon aan zijn rusteloos slapen al merken dat de dokter terug moest komen. Toen de dokter aankwam hoorde hij buiten reeds het huilen van de man.
De dokter had een automatische verdeelbox meegebracht. Hierdoor kon er veel meer morfine in het lichaam gespoten worden, zonder dat hij er telkens bij moest zijn.
De incontinentie was plots veel erger geworden. Ook de ontlasting, die eruit spoot, was niet te stoppen.
Bij de apotheek had de dochter wel wat luiers en verzorgingsmateriaal kunnen kopen, maar voor deze chaos was de woonkamer niet ingericht. De arme man schaamde zich letterlijk dood.
Bij kilometer 25 voelde hij dat de spanning zou beginnen, de strijd tegen de pijn. Want nu werd zijn geoefende lichaam getest op de wil die zijn geest kon opleggen aan zijn lijf. Niet alleen zijn achterbenen, maar ook zijn rug, liezen en onderbenen werden een bron van kwelling. Door de strak opgelegde cadans kon hij het lopen wel wat automatiseren, waardoor het beheersen van de genadeloze steken door verzuring wel iets makkelijker ging.
Bij elke pijnscheut wist hij dat de eindstreep dichterbij kwam en de roes om over die lijn te komen was zo groot dat hij de pijn die hij voelde er best voor over had
Tot zijn grote verbazing was hij nummer drie en vier ook al gepasseerd. Hij vermoedde dat deze helden een slechte dag hadden en ze weldra uit de wedstrijd zouden stappen.
De dokter had een probleem, want er was in geen enkel ziekenhuis een plaats voor hem, waar hij waardig kon sterven. Buiten de spoed, maar dat was zeker nu geen plaats om hem daar te laten sterven.
Met dweilen en lakens werd de zetel beschermd tegen de ontlasting die steeds meer de geur van de dood droeg.
Moeder en dochter hielpen hem zoveel ze konden. Want door de morfine kreeg de arme man ook nog eens braakneigingen en moest hij half brakend recht worden geholpen. De doodstrijd was fel en zeer sterk.
De zoon was inmiddels ook aangekomen en met de handen aan het hoofd zag hij hoe een prachtmens met de minuut anders werd. De dood had hem genomen.
De kilometers werden alsmaar minder en het gejoel van de mensen rond hem stoorde hem. Want hierdoor kon hij het tempo niet goed meer horen en dat kostte hem meer energie. Daarom begon hij maar hardop te zingen. De reden van zijn bijnaam trouwens. Plots zag hij voor zich een klein groepje atleten de bocht in gaan. Hij voelde zich nog niet moe en kon het tempo nog iets strakker zetten. De pijn voelde hij wel. Maar wonderwel kon hij die pijn blijven beheersen. Hij sprak in zijn geest die pijn toe en verplichtte zijn lichaam om er niet naar te luisteren. De wil van de geest die heerste over zijn lijf. Het gaf hem een gevoel van voldoening.
Na de bocht bleek dat de versnelling vruchtbaar was geweest want het groepje lag nu op grijpafstand. Hij besloot geen jump te doen, maar het groepje pas in de laatste meters te passeren, dat zou hem een iets betere ranking geven. Niet dat hij het hiervoor had gedaan, maar enkele plaatsen beter, is altijd mooier. Alhoewel, hij besefte ook dat enkel de atleet die de krans draagt, de winnaar is en al de anderen waren de verliezers. En of je dan tweede of honderdste bent, verloren was je toch.
De kilometeraanduidingen volgden mekaar vrij snel op, en hij kon zijn krachten sparen omdat hij nu enkel maar hoefde te volgen en hij kon zelfs een beetje vertragen in tempo. De verleiding om erbij te gaan lopen was groot, maar was tactisch niet erg slim. Hij moest zijn geest nu bedwingen om de tactiek te volgen en zich niet op te blazen nog voor de meet in zicht was.
De rode vlag hing mooi te wapperen en bij de laatste bocht liet hij zijn lichaam en geest los. Als een torpedo schoof hij voorbij het groepje. Tot zijn grote verbazing zag hij het lint van de overwinnaar over de baan gespannen. Was hij nummer één? Dit was een vergissing. Misschien was het voor de eerste vrouw die nog over de meet moest komen en zat zij in het groepje dat hij zonder te kijken achter zich had gelaten.
De zieke man braakte nu ook al bloed. Zijn lichaam werd helemaal doorschijnend wit. De rode ogen van zijn vrouw en kinderen vertelden hem hoe zijn toestand was, hij wist het wel, maar kon het zelfs niet eens meer gezegd krijgen.
De dokter kwam heel vaak kijken en toen hij het bloed zag besloot hij om te blijven.
De felle strijd was feitelijk in enkele uren beslecht. De dood was nu niet meer enkel achter de ogen, ze was alom vertegenwoordigd, tot in de stank van het zijn.
Hij sloot zijn ogen. Praten kon hij niet meer, want de morfine had hem dronken gemaakt zodat al wat er gebeurde hem feitelijk voorbijging. Hij herkende niemand meer, in totale verwarring en vol afgrijzen, keek hij iedereen aan. Wat was hem overkomen ? Zijn ogen vroegen hulp en hij schreeuwde het uit.
Zoon, dochter en vrouw probeerden hem te sussen en zagen de onrust in zijn lijf en geest.
De klok sloeg vier uur. De zieke man was gegaan.
De laatste meters waren een hel. De pijn was niet te harden. Feitelijk wou hij ermee stoppen. Het vuur van de verzuring was op zijn hoogtepunt. "Nog even" riep hij tot zichzelf en achter hem voelde hij een zucht van een andere atleet die nog zoveel kracht had gevonden om aan te sluiten. Hierdoor kon hij dat ene tandje nog bijsteken om die pijn te breken en door te stoten tot aan de finish.
Hij had het gehaald en was inderdaad nummer één. Een amateur die de profs had verslagen.
De voldoening was groot. De klok sloeg vier uur.
feedback van andere lezers- ERWEE
Moeder en dochter hielpen hem zoveel als ze konden. => Moeder en dochter hielpen hem zoveel ze konden.
Maar wonderwel genoeg kon hij die pijn blijven beheersen. Maar wonderwel kon hij die pijn blijven beheersen.
S c h i t t e r e n d !!!
ivo: bedankt, ik verbeter :) - aquaangel
geweldig ivo goed werk
twijfel of verraadden niet verraden moet zijn....
nee eigenlijk geen twijfel maar ik ben voorzichtig....Rolank komt ook nog langs hahah xx
ivo: ik verbeter :) - Theo_Roosen
Het verhaal sprak me enorm aan, omdat ik in mijn jeugdjaren, dus lang geleden, buiten voetbal en stijldansen(niet lachen hé) nog aan atletiek heb gedaan. De 400 en de 800 meter waren toen mijn ding. Maar een marathon ? Daar begin ik niet aan. En die mixing tussen de man die sterft en de man die de marathon loopt.
Prachtig beschreven, mooi verhaal. Mijn waardering !
ivo: bedankt Thro, hopelijk heeft het je iets gedaan - Nine
Mooie verhalen verweven met de tijd.
Op het einde zou ik : "de klok sloeg vier uur" maar één keer gebruiken, dat is krachtiger. Maar hoe je dan de dood van de man en de aankomst van de atleet op hetzelfde uur kan weergeven, weet ik ook niet onmiddelijk.
ivo: idd, het was om de samenloop van de feiten te blijven onderstrepen. En hoe de doodstrijd een marathon kan zijn en ook hoe de marathon een doodstrijd kan zijn... misschien niet zo duidelijk onderlijnd ? - RolandBergeys
Ja, de foutjes die Erwee aanhaalt ook in deel 1, haal je er best uit. Maar ik heb ook dit in één adem gelezen. Het dubbele verhaal op zich is niet echt origineel, er zijn vele voorbeelden van, maar jij bent erin geslaagd om de spanning er continu in te houden, het is een heel boeiend, gevoelig geheel. Een dikke proficiat!
ivo: zijn ze er nog niet uit ? ik zal nog eens filteren. Inderdaad niet origineel, maar het is dankbaar om de tegenstellingen en de samenloop te blijven zien .. - koyaanisqatsi
les nummer één uit dit (dubbel)verhaal: een mens kan "afzien" en AFZIEN... een wereld van verschil...
ivo: zo is het inderdaad, bedankt voor de score - fenk
Dit is echt schitterend, ivo, een doorleefde tekst van hoog niveau. Bij iedere leesbeurt kan je nog altijd wat bijschaven natuurlijk. Eigenlijk is het nooit af...
(bijvoorbeeld: 3 maal "pijn" in 1 regel:
...
pijn voelde hij wel. Maar wonderwel kon hij die pijn blijven beheersen. Hij sprak in zijn geest die pijn toe...
of:
"...overzag de crisissen die in zijn leven allemaal kleur hadden gebracht." -> die zijn leven gekleurd hadden)
ivo: idd hieraan moet ik nog beter werken .. - drebddronefish
Mooi verhaal, hoe het kan verkeren toch hé
groetjes
ivo: bedankt ook voor de score - lin
Geweldig goed geschreven.
Toch kopieer ik het laatste stukje van je verhaal hieronder met de suggestie om de twee verhalen daadwerkelijk samen te voegen door die gebeurtenissen om vier uur gezamenlijk te behandelen op één regel:
Hij sloot zijn ogen. Praten kon hij niet meer, want de morfine had hem dronken gemaakt zodat al wat er gebeurde hem feitelijk voorbijging. Hij herkende niemand meer, in totale verwarring en vol afgrijzen, keek hij iedereen aan. Wat was hem overkomen ? Zijn ogen vroegen hulp en hij schreeuwde het uit.
Zoon, dochter en vrouw probeerden hem te sussen en zagen de onrust in zijn lijf en geest.
De laatste meters waren een hel. De pijn was niet te harden. Feitelijk wou hij ermee stoppen. Het vuur van de verzuring was op zijn hoogtepunt. "Nog even" riep hij tot zichzelf en achter hem voelde hij een zucht van een andere atleet die nog zoveel kracht had gevonden om aan te sluiten. Hierdoor kon hij dat ene tandje nog bijsteken om die pijn te breken en door te stoten tot aan de finish.
De atleet had het gehaald en was inderdaad nummer één. De zieke man was gegaan. De klok sloeg vier uur voor beiden.
Dit is maar mijn suggestie hoor, om eens over na te denken. Het blijven bij jou nu iets teveel twee verhalen zonder connectie.
Nog een overweging is (om er een totaal onverwachte wending aan te geven) om de atleet op de meet in elkaar te laten storten (had hij maar naar de signalen van zijn lichaam geluisterd) en ze beiden om vier uur te laten sterven. Maar dan wordt je verhaal totaal anders en dat was niet je bedoeling. (Ik houd nu eenmaal van onverwachte dingen in een verhaal..)
ivo: jep - de bedoeling in mijn verhaal lag eigelijk in het beleven van de helse pijnen. De marathonloper die afzag en de stervende (even erge pijnen naar het schijnt) bedankt voor je fb hier leer ik iets van - remy
Goed en spannend, mijn complimenten!
ivo: bedankt
|
