|
< terug
herinneringen (4)
Om mee te zijn gelieve eerst de 3 vorige delen te lezen, zodat de context van het geheel mee hebt en je dit gedeelte hierin kan plaatsen.
------------------------------------------------------------
We reden door de tunnel onder de Schelde. Een beeld dat me altijd al had gefascineerd. De angst dat de tunnel zou breken en het water zou terugnemen wat de mens op de natuur had veroverd, boezemde me altijd wat angst in.
De oorlog was al lang bezig. Veel te lang. Net buiten Ieper hadden we ons bivak en van daar uit moesten we om de drie dagen naar het front trekken. Eerst hadden we samen de zandzakjes moeten vullen. Een karwei dat wel wat afwisseling gaf, maar voor ons niet zo leuk was. De spanning van de oorlog was een beetje weggeëbd. Het meisje dat we hadden meegesmokkeld hadden we in een klooster achtergelaten. Karel had haar steeds verzorgd en er was merkbaar een band ontstaan.
Netje, zo noemde ze, was een behulpzaam meisje en had in de korte tijd dat ze bij ons was onze kleren genaaid en er voor gezorgd dat ons uniform terug toonbaar was geworden.
Karel schreef de brieven naar het thuisfront. Ikzelf kon niet schrijven. De post ging eerst naar Engeland om dan via Nederland terug te keren naar het bezette deel van België. We mochten niets schrijven over de oorlog. Onze positie en het aantal doden of gewonden mochten we niet vermelden. De sergeant las eerst de brieven die we naar huis verstuurden.
De ratten stalen ons eten en de luizen waren dronken van ons bloed. Telkens we van het front terugkwamen moesten we ontluisd worden. De hel die, omgeven door water, soms echt niet te doen was.
Ik herinner me nog goed de nachten in die lange groeven die, aan weerszijden afgedekt met zandzakken, prikkeldraad en houten planken, ons moesten beschermen tegen de kogels uit geweren en kanonnen. Ik moest wacht lopen en dat hield in dat ik de positie die we hadden ingenomen mee moest verdedigen tegen sluipschutters. Het was een koude nacht. Mijn laarzen waren door en door nat en mijn voeten waren gezwollen. Ik kon mijn schoenen niet meer uitdoen en door de druk van het leder deden ze geweldig pijn. De vrieskou maakte het alleen nog maar erger. 'Loopgraafvoeten' waren de grootste doder in onze sectie. De ratten liepen overal en vraten aan al wat niet bewoog. Als ik wat te lang stilstond kwamen ze zelfs aan mijn schoenen knagen. Sommige makkers werden tijdens hun slaap door hen gebeten. De lijken die we niet konden weghalen waren voer voor deze vieze aaseters.
En als we dan eindelijk enkele lijken konden ophalen dan was de smurrie, veroorzaakt door de ratten, niet te overzien. Uitgevreten lichamen waar soms nog een rat uit wegsprong als we ze van het veld wegnamen.
Als de maan fel scheen was het altijd gevaarlijk. Sluipschutters van de overkant lagen op de loer om ons te beschieten. Zeker op de kleine voorpostjes was het gevaar zeer groot. Ik moest me bij de kapitein van wacht melden om de voorste positie te bemannen. De kapitein gaf me een slok sterke drank en wenste me geluk. Ik moest de plaats innemen van een wachtpost die dodelijk was geraakt .
Eerst moest ik de loopgracht verlaten en dan op mijn buik naar de eerste positie sluipen. Mijn geweer hing op mijn rug en mijn helm had ik wat meer naar voren gezet zodat die beter mijn hoofd beschermde. Ik liet me met een plof vallen in de eerste put. De kogels vlogen over me heen.
Tegen de kant lag een jongen met de ogen wijd open. Het bloed liep nog uit mond en oren. Ik legde de jongen neer op de vloer van de put en maakte zijn koppelriem los. Achteraan in de put was een klein inhammetje gemaakt en ik kon hem met wat moeite daarheen slepen. Zodra ik daarmee klaar was kon ik beginnen met het waarnemen van de positie.
De wind waaide lichtjes en ik herinner me nog hoe de sterren fonkelden. Het viel me op hoe de Noordster helder de nacht versierde. Karel had me geleerd over de Grote en de Kleine Beer en over de andere sterrenbeelden. Ik was verwonderd dat mensen hiervoor tijd hadden. Ikzelf had nooit iets anders gekend dan heel de dag heel hard werken om dan als een blok in slaap te vallen. Wie van onze klasse 's nachts niet zou slapen omdat hij de sterren een naam wou geven, moest wel gek zijn.
Stilletjes kon ik me in het kijkplaatsje zetten Ik merkte in de verte de schaduwen van de stellingen die ons belaagden. Ik wist dat de Duitsers spionnen liet sluipen tot aan onze loopgraven, zodat ze konden weten hoeveel manschappen er zaten in de eerste linies. Plots hoorde ik meer dan enkel het ruisen van de wind in het weinige gras dat er nog stond. Ik had mijn geweer bij de hand en trok de haan klaar om een kogel af te vuren.
Slechts enkele meters voor me zag ik hoe een hand zich doorheen het gras wriemelde.
Morgen het vervolg (de loopgraven 2 )
feedback van andere lezers- aquaangel
ik ken de grote of de kleine beer niet hhaaha ik kijk wel naar sterren maar weet er verder niets van
is er ook niet zoiets als een steelpan?
ik volg je morgen x
ivo: bedankt .... de steelpan ken ik niet wel de Orion en nog enkele - Theo_Roosen
En een dosis spanning weet je de lezer ook wel te bezorgen. Kijk al uit naar morgen. Thro.
ivo: bedankt Thro - drebddronefish
Als het jou eender is, lees ik eerst deze aflevering, je weet knap de sfeer te brengen, alsof je er zelf bij geweest bent
groetjes
ivo: bedankt Dreb, er zit niets autobiografisch in, enkel een beetje research ivm de loopgraven ivm de omstandigheden, kon me dat niet goed inleven. En uiteraard is me dat eender, hoop alleen dat je de draad (in de gloria) niet kwijt geraakt ... - SabineLuypaert
de beren zijn inderdaad de steelpannekes...'tkwam errug bij huis ineens met die scheldetunnel;), benieuwd naar het vervolg zenne
ivo: dat wist ik niet, weer wat bijgeleerd
bedankt voor uw fb - Henri_Cylma
zeer goed vertellend en spanning op het eind.
ik zou de eerste zin herwerken, leest niet echt vlot.
kunstlicht (2de regel)
een karwei 'dat' (3de regel 2de strofe)
wacht lopen (3de regel 4de paragraaf)
loopgraafvoeten waren... ofwel loopgraafvoet (6de regel 4de paragraaf)
dan was de smurrie, veroorzaakt door de ratten, niet te overzien (voorlaatste regel paragraaf4)
ivo: bedankt en ik pas aan, ik vind dit een echte eer hoor - Henny
Dronken van het bloed vond ik een mooie metafoor.
ivo: bedankt Henny, ik ben blij dat je er van kon genieten. - thijl
Heel goed.
ivo: bedankt
|
