Volg ons op facebook
|
< terug
herinneringen (6)
Om mee te zijn gelieve eerst de 5 vorige delen te lezen, zodat de context van het geheel mee hebt en je dit gedeelte hierin kan plaatsen.
------------------------------------------------------------
Ik was nog maar net in het ziekenhuis of een Engelse dokter had me gevraagd om hem te helpen bij een zware operatie. Ik had dit nog nooit gedaan, maar de man ,die daar lag te kermen en te zwieren met zijn forse armen, moest wel geholpen worden. Ik had kracht in mijn armen en kon hem gemakkelijk aan. Hierdoor werd er meer en meer beroep gedaan op mijn kracht om soldaten, die te sterk waren voor de verplegers, mee te helpen bedwingen, zodat de dokter de amputatie of operatie zonder te veel weerstand kon uitvoeren. Er was haast geen verdoving voor deze jongens, waardoor de ingreep altijd zeer pijnlijk was. Mijn voeten genazen vrij snel en ik kreeg een witte jas in plaats van een groene.
Door mijn koelbloedigheid en vooral mijn kracht kreeg ik snel naam en faam in het ziekenhuis. Over mij werden heel wat straffe verhalen verteld. Ik verstond geen Engels, dus ik kon ze niet ontkennen, maar beetje bij beetje zag ik toch in dat ik de held was van het gebouw. Hierdoor kreeg ik ook mijn eerste strepen. Een kolonel had over mij gehoord en had er voor gezorgd dat ik bevorderd werd tot sergeant. Zodat de roemrijke verhalen over de Belg in het ziekenhuis niet over een piot, maar over een onderofficier gingen. Ik probeerde Karel te bereiken. Maar dat lukte niet goed.
Tot ik op een dag mee mocht naar het front. Op een kar, getrokken door een boerenpaard, mocht ik mee de gewonden gaan halen; Ik hoopte Karel te zien. En ja, Karel was net die dag terug van drie dagen front. Toen we elkander zagen was de vreugde groot. De tranen vloeiden rijkelijk. De sergeant die mijn strepen zag was heel verwonderd. Toen hij hoorde dat ik die fameuze Belg was die zo berensterk was, moest hij echt wel lachen.
Hij wist dat Karel en ik dikke vrienden waren en hij merkte op dat ik Karel misschien kon meenemen naar het ziekenhuis om mij als soldaat te helpen bij het werk dat ik deed. Ik begreep dit niet goed, want was dat niet gelijk aan desertie? De sergeant ging naar de kapitein en deze ging er direct mee akkoord dat Karel met me meeging. Het verhaal over de Belg in het ziekenhuis was een pr-stunt geweest en overal sprak men er over. En uiteraard waren de lansiers zeer trots dat die Belg er een van hen was Karel mocht mee naar het ziekenhuis en werd hospik om mij te helpen.
Enkele dagen later kreeg ik het bericht dat ik bevorderd was tot kapitein.Zo snel kon je sterren winnen in het leger, grapte ik tegen Karel. Hierdoor was de oorlog voor ons feitelijk over.
Telkens ik 's morgens opstond en mezelf in de spiegel zag moest ik denken aan het kruisje dat ooit op mijn voorhoofd was gezet. Mijn arme moeder had het misschien wel niet meer zo zwaar, maar ze was wel alleen in een wereld die niet lief was geweest. Hoe graag had ik nu gewoon mijn plunjezak gepakt om terug te gaan werken in de fabriek. De ellende die ik elke dag zag was zwaar en telkens weer werden we geconfronteerd met de bevelen van enkele mentaal onbekwame mensen.
Het was onze arts die als één van de eersten het verschijnsel 'shellshock' had doorzien. Jongens die hieraan leden werden gewoon voor het vuurpeloton gezet. Onze arts kon aantonen dat de meeste jongens na een tijdje terug tot de realiteit konden komen. De kolonel die bij ons het bevel voerde, liet een proefproject starten. De jongens werden door ons verzorgd en mochten, als ze zich wat beter voelden, de 'vaderlanders' vullen met zand. De meeste jongens waren na enkele weken terug bekwaam om naar het front te gaan. Enkelen bleken de slag die ze hadden meegemaakt niet te kunnen verwerken. Zij werden terug naar hun thuisland gestuurd. In hun thuisland kregen ze elektroshocks en werden ze zwaar mishandeld.
De ellende van de jongens die in de loopgraven hun einde vonden was niet te beschrijven. Toen in Verdun fort Duoaumont viel moesten wij naar ginds. Meer dan vijfenzeventigduizend doden waren er aan onze kant gevallen. Het onrecht was ontzettend groot. Bloed en tranen wisselden elkaar dagelijks af. De koffie proefde alsmaar bitterder en er ging haast geen dag voorbij of ik moest braken. De stank van de dood was overal.
Op een ochtend zaten we ergens diep in Frankrijk en moesten we voor de zoveelste keer de gewonden halen. De Duitsers hadden gas ingezet. Jonge soldaten met verbrande ogen en kapotte longen kwamen met duizenden ons ziekenhuis binnen. We kwamen handen te kort. Kloosterzusters kwamen hun diensten aanbieden. Ook Netje was bij hen. Ze was nog niet toegetreden, maar had zich aangemeld om mee te helpen. Zo waren Karel en Netje terug samen. Het duurde niet lang of ze hadden een mooie relatie.
In de grootste duisternis van ons leven kon de zon ook schijnen.
We reden de tunnel uit en de zon scheen pal op onze voorruit, waardoor ik de zonneklep naar beneden moest doen zodat we veilig thuis konden komen.
Morgen het vervolg (de terugkeer)
feedback van andere lezers- drebddronefish
Dik in orde Ivo
groetjes
ivo: bedankt .. dreb - Theo_Roosen
Die bevorderingen gingen wel snel hé Ivo. Ik heb er acht maanden over gedaan voor ik een zilveren sterretje kreeg, en twaalf maanden voor mijn eerste gouden. Maar ja dat was in vredestijd. Misschien dat tijdens de oorlog alles wat vlugger ging.
Daar kan ik hoegenaamd niet over meespreken. Gelukkig maar.
Kijk al uit naar morgen. Vind het een heel boeiend verhaal. Throke.
ivo: bedankt Thro, idd tijdens oorlogstijd kon je van vandaag op morgen officier worden. Het was allemaal een kwestie van geluk. De oorlog in het achterland was totaal anders dan de oorlog aan het front. - Henri_Cylma
een prachtige reeks ivo. proficiat.
mee te helpen te bedwingen (2de 'te' weglaten) (5de regel 2de paragraaf)
pr-stunt (9de regel, 3de paragraaf)
vuurpeloton (7de regels, 4de paragraaf)
elektroshocks (laatste regel, 4de paragraaf)
ivo: Bedankt - ik pas aan .. - Henny
Verdoving en het woord trauma kende ze toen nog niet. Een prachtig deel weer, ondanks de pijnlijke inhoud.
ivo: bedankt Henny - het woordt verdoving kenden men volgens mij wel, alleen, ik denk dat morfine toen al wel gekend was als verdoving en lachgas ...
Trauma is een grieks woord en volgens mij was de sheltshock toen ook onderkend als een psychische ziekte. Soldaten werden van het front weggehaald om te bekomen (na 1916 denk ik).
Maar niettegenstaande, dank je wel voor je waardering - thijl
Weer zeer goed.
Een beetje achtergrondinfo mijnerzijds:
Nog op 7 november 1918 werd er in GB een militair gefusilleerd omdat hij 'gedeserteerd' zou zijn. Er was ondanks aandringen van diverse kanten geen onderzoek geweest of hij aan shellshock leed of niet.
Shellshock werd in 1916 benoemd, maar niet algemeen aanvaard als zijnde een zenuwinzinking, pas sinds een jaar of wat zijn de gefusilleerde soldaten in GB in eer hersteld.
ivo: de tijdsperiode heb ik bewust uit het verhaal gelaten, waardoor de shell problematiek niet direct geplaatst kan worden ..
Daarbij waren er wel officieren die voor het shell probleem oren hadden ...
dank je wel voor je positieve reactie
|
