|
< terug
De achterkant van mezelf
Vandaag ontmoette ik een achterkant van mijn zijn. Het spoor dat ik had achtergelaten, zonder dat ik wist dat er een residu van mij bestond. Ik schrok van het resultaat dat ik niets vermoedend had behaald bij hen die mij ooit hadden zien voorbijgaan. Vrienden die ik had gemaakt maar die door de drukte van de tijd weer in een ander spoor hun eigen leven waren verder gegaan.
Na zoveel jaren elkaar niet meer gezien te hebben kwamen we weer samen om bij te praten.
Een goed restaurant, en na het sjiek getafel van meer dan 3 uur, bleek dat zelfs die jaren afwezigheid onze attitudes niet hadden veranderd.
Het voorgerecht met geroosterde rivierkreeftjes maakte onze tongen al wat losser. Een Zuid-Afrikaanse witte wijn deed bij vele van mijn vrienden wonderen. Ikzelf hield me bij Bru bruisend. Niet zozeer het niet-drinken, maar het kunnen observeren van de groep deed me deugd. Als je zelf meedrinkt dan verlies je het observatiepunt en is de beoordeling niet meer objectief (alhoewel dat ik ook wel weet dat objectiviteit niet eens bestaat).
In de grote ridderzaal, waar we met ons achten gezellig zaten, ver van de drukte van de andere gasten, konden we dan ook ronduit praten over het verleden, het heden en de toekomst. Dit is mijn inziens ook de enige groep waarin je dit kunt : namelijk bij je vrienden.
Maar terwijl we de kleine reeds van hun staart verloste kreeftjes tot ons namen kreeg ik het gevoel dat men over een 'ivo' sprak die ik niet kende. Mijn zelfbeeld stond niet gelijk met het beeld dat ik aan tafel hoorde.
Mijn echtgenote keek me aan en in haar ogen las ik ook dezelfde niet-herkenning.
Het is vreemd om waar te nemen dat het beeld dat men heeft, niet in overeenstemming is met het beeld dat ikzelf heb.
Hoe het achtergelaten spoor eruit zag is hier in dit kort stukje ook niet relevant. Het feit dat ik het kon waarnemen en herkennen, dat deed me iets. Ik heb nog discreet geprobeerd om het beeld dat heerste wat bij te sturen. Maar telkens weer werd ik teruggefloten. Aan het oordeel van mijn vrienden mag ik blijkbaar niets meer toevoegen of afnemen zodat het beeld dat gevormd is in realiteit staat met wat ikzelf ervaar.
Ik vond het confronterend en enerzijds raakte het me wel. Maar, anderzijds vond ik ook dat de mening die anderen hebben pas relevant wordt als mijn eigen zelfbeeld niet haaks in elkaar zit.
Ik heb het spoor nu gezien en ik weet nu ook waarvoor ik moet oppassen, zodat er geen onnodige sporen overblijven. Getuigenissen uit het verleden die enkel tot doel hebben om het heden bij te sturen.
feedback van andere lezers- miepe
prachtig Ivo!
ik voel wel hoe je je nog inhoudt
ivo: hahaha, misschien schrijf ik morgen het vervolg ...
dank je wel - Ghislaine
Mooi.
ivo: bedankt Ghislaine - Mistaker
Zeer geslaagd verhaal!
Groet,
Greta
ivo: bedankt .... - messenwerper
Waar en wanneer verliest een mens zichzelf?
Dit verhaal liet me aan het bekende werk van Magritte denken, waar een man zichzelf langs achter ziet in een spiegel. Knap.
ivo: bedankt Messenswerper, een nieuwe auteur in ons midden - Theo_Roosen
Een bijeenkomst - een wezenlijk en herkenbaar gegeven - getoetst aan niet-herkenning - een onwezenlijk en onherkenbaar gegeven - wordt hier prachtig beschreven. Theo.
ivo: bedankt Thro - verf
heb het ook eens meegemaakt mensen die ik al 10 jaar niet meer gezien had , en het was alsof het gesprek die we voerden gisteren was onderebroken - SabineLuypaert
heerlijk stukje menselijkheid, ik heb ovrlaatst zo een conversatie gehad met mijn pa, die zei dat ik de dingen toen precies toch wel anders zag, maar dat was toen mijn werkelijkheid en zo leefde ik ze he, als je dat dan later weerziet denk je, tiens.. en als je anderen horot vertellen denk je oi, tiens, heel eigenaardig, want zelf dacht je X (smile) heel graag gelezen weerom
ivo: bedankt Sabine - ERWEE
Leven: het blijft een rare kwestie ...
ivo: bedankt Erwee idd
|
