|
< terug
waarheid klinkt
(uit en in "het Niksenparadijs") u mist niks als u het vorige niks volgde... zo is het daar, maar leest u toch maar...
« Jouw plaats is bij de jouwen, naast je naasten, » antwoord je en je gaat ver van me vandaan zitten.
Ik bekijk de lange, maangele tafel en zie helemaal niemand. De vazen bossen bloemloos, de kaarsen branden zonder vuur of vlam.
Overal zijn naamplaatjes aangebracht. Ik lees die van mijn moeder en vader en ook die van verdere verderen. Sommigen herken ik slechts vaag of niks.
De rode draad slingert zich rond de stoelen en ovaalt de tafel rond. Hij eindigt rond jouw enkel.
"Hier stopt je levenslijn zonder zich aan je tijd te onderwerpen," sis je.
Je schenkt me een glas hibiscusbloemensap in en waarschuwt me voor de prikkeling van gemberwortel. Ik neem gewillig een slok.
Mijn lippen branden, mijn keel gloeit. Ik druk mijn mond droog op mijn arm, maar de afdruk schroeit in de huid. Een lange, hete, rode lipafdruk stempelt.
Je lacht: "Kenmerk voor jezelf. Merk dat je nu voelt!"
Nou en of ik voel! En ik hoor ook!
Uit het glas dat naast het mijne staat klinkt een vreemde klank. De plaats die deze inneemt is mijn moeder toegewezen. De rode draad slingert zich er omheen en brengt het glas aan mijn oor.
Ik hoor mijn moeders stem:" Jij hebt nooit echt je best gedaan, mijn kind."
Verschrikt laat ik het glas vallen. Scherven.
Ik kijk je wanhopig aan, maar je blik bliksemt: "Je hebt je moeder gekwetst! Je zal een litteken dragen."
In de onderarm kerf je een diepe wonde, maar van bloed... geen spoor."
Uit alle kelken en glazen klinken plots uitspraken: "Je liegt. Je hebt me ontgoocheld. Ik hield van je."
Alle glazen klinken en sterven vervolgens in scherven. Mijn arm blijft vol diepe wonden achter.
Ik kijk je aan. Jouw glas is leeg en zonder barsten. Je staat op en komt naar me toe. Met je houtskool teken je strepen van de ooghoeken tot het kinputje. Je doopt je vinger in het rood van het hibiscussap en schildert.
Gemberwortel prikt. Mijn ogen voelen.
Je glimlacht. "Eindelijk," zeg je, "eindelijk begint je tijd."
Je neemt het tafellaken en schudt het in de duisternis. Zon wordt ontmaskerd. Voor het eerst kriekt de dag. Je drukt een gemberkus op mijn gerode lippen. Ze branden, net als die van jou.
"Goede morgen," zeg je en je drukt me lang tegen je aan.
"Hé, hier zit een draadje los," fluister je en je prutst het eerste knoopje open.
Ik voel prikkeling binnen in.
feedback van andere lezers- ivo
mysterisch mooi en toch zo herkenbaar, mensenkinderen er nog aan toe wat een mooi sprookjesverhaal
miepe: je moet er gewoon in geloven omdat het is!
bedankt, Ivo! - sabine
met een glimlach gelezen
fraai werk
miepe: en met een grote glimlach anvaard!!!
bedankt! - Ghislaine
Mooi.
miepe: heel mooi dat je het volgt! - SabineLuypaert
zuchtzucht thee van hibiscus sap in mat fraaie glimlach en dan jouw rode draad, zucht, het blijft een paradijs
miepe: probeer eens met wat fijn geraspte gemberwortel - gono
Hoe kom je er op?
miepe: het is er gewoon, Gono
hij ook - ERWEE
Knap klinkende waarheden!
miepe: daar klink ik op! - RolandBergeys
Mooi weer, Miepe!
miepe: doet me plezier! - freke
een andere miepe gevonden, tis wel vlug dat ik merk dat je ook verhalen schrijft, shame, shame, shame
ggreetzz, fréke
miepe: begin dan bij het begin "het Niksenparadijs"
het zijn slechts korte stukjes
voor beginnende lezers
(ggg!) - draakje
'Facinating', mr Spock said...
miepe: and misses Sockin said
thanks! - Theo_Roosen
Theo
miepe: hilde
|
