Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 18. Ikaros
- Mama, mag ik springen?
Rien weer. Ze stond op een uitstulpende rotspunt, licht voorovergebogen, haar armpjes klaar als voor de sprong van haar leven. Een kleine tien meter beneden haar een wiegende rode zee, een klaprozenveld.
Ze zweeg. Geen antwoord leek haar juist genoeg. Wie kan zijn eigen kind verbieden toe te geven aan de verzoeking om te springen middenin de pure schoonheid? Als er geen waarom-niet is, geen waarom-niet dat steek houdt.
- Nee.
Lennart. Lennart die zich altijd weer geroepen voelde te antwoorden op vragen waar zij in gebreke bleef. Lennart, de verantwoordelijke rasechte vader. Lennart die zich de meester waande over het doen en laten van de ganse mensheid, met zijn gezond verstand.
- Waarom niet?
- Omdat je je benen zult breken.
Hij antwoordde met de dreiging van de goden. Het mogelijke gevolg. De val die na de hoogmoed komt. Alsof gevolgen ooit een daad kunnen beletten. Alsof hij Rien daarmee van haar plan afhelpen kon.
- Waarom ga ik mijn benen breken?
Haar woorden klonken bloedernstig.
- Omdat je niet kunt vliegen.
Omdat je niet kunt vliegen! Hoe uit de lucht gegrepen. Geen gevolg dit keer ... een voorwaarde, waaronder het wél zou mogen. Man, het kind vraagt naar een waarom!
- Waarom kan ik niet vliegen?
- Omdat je geen vleugeltjes hebt.
De verleiding van de teleologie. Ze glimlachte al bijna. Lennart trapt in de val. Lennart raakt nooit meer uit het labyrint dat hij zelf ontworpen heeft.
- Waarom heb ik geen vleugeltjes?
- Daarom.
Ze juichte innerlijk. Lennart was verslagen. Verslagen door het kind. Gedwongen tot een antwoord op de vraag. Het ultieme antwoord. Het uiteindelijke antwoord op elk waarom. Lapidair. Juist. Zwak. 'Daarom'.
- Eindelijk een antwoord op de vraag, zei ze. Het klonk als een triomf.
Hij keerde zijn gespierde lijf naar haar, geërgerd.
- Hoezo ?
- Dat kind wil weten waarom ze niet mag springen. Ze heeft recht op een antwoord.
- Recht op, zei hij met een spot die naar misprijzen neeg, recht op. Jij, met je eeuwige recht op, jij die altijd rechtop loopt, je rug rechtop, je hoofd in je nek, rechtop tot je er bij valt, rechtop tot aan je knieën in de drek. Geef haar dan haar recht op. Praat je er nu maar uit. Verkoop haar maar weer één van je eeuwige theorietjes. Maar bespaar me je wijze les. Bederf er maar je kind mee. Totdat ze zoals jij wordt. Ik wil het alvast niet horen. Ik hou mijn oren dicht.
Rien keek hen zwijgend aan. De betovering was gebroken. Wezenloos staarde ze in de diepte.
- Kom Rien, zei ze kalm, ik vertel je een verhaal.
Het kind kwam naar beneden, dicht bij haar. Ze lieten Lennart zitten. Buiten hun gezichtsveld, buiten hun wereld.
- Er was eens een man, sprak ze, die opgesloten zat in een soort doolhof. De koning had hem daar gebracht, samen met zijn zoon. De man wou vrij zijn. Hij wou weg. Vluchten. Maar hij kon de uitgang niet meer vinden. Het was onbegonnen werk. De man was slim en handig. Met pluimen knutselde hij twee paar vleugels; één paar voor zichzelf en één paar voor zijn zoon. Daarmee zouden ze kunnen ontsnappen. Je moet wel oppassen, zei de man aan zijn zoon, die in de wolken was, vliegen is niet zo moeilijk. Maar je mag niet te dicht bij de zon komen. De zon is heet. De veren kleven vast met was. De stralen van de zon kunnen de was doen smelten. Dan gaan je vleugels stuk.
Het klonk adembenemend. Rien luisterde geboeid. Lennart wendde zijn hoofd af. Toch was het duidelijk dat hij niet anders kon dan meeluisteren. Zijn afkeuring verging in veinzen. Zelfs aan een verhaal kon zijn hebzucht niet weerstaan.
- Toen de vleugels af waren, bonden ze ze stevig vast op hun rug. Ze klapwiekten. Ze vlogen in de lucht. Alsof ze nooit iets anders hadden gedaan.
Rien lachte. Lennart wist zich gewroken.
Haar stem stokte. Nu moest ze de pret bederven. De waarheid vertellen. Het antwoord. Rien voelde dat ze aarzelde. Dat er nog iets moest volgen.
- En toen, vroeg ze, en toen?
- De jongen was verrukt, als een vogel in de lucht. Het was zalig om te vliegen. Hij wou niets anders meer dan zijn hele leven vliegen. Hij vergat de tijd; hij vergat zijn vader; hij vergat zijn vleugels en de was die al zijn veren samenhield. Hij wou verder; hij wou hoger, in de vrije lucht, in het volle licht van de zon.
Rien zweeg. Ze aarzelde. Tussen sympathie en afkeuring. Wat keek ze wijs en ernstig. Ze vroeg niets meer. Ze wachtte. Ze wachtte af, alsof ze al lang wist wat komen zou.
- Hij ging te ver, Rien, te dicht bij de zon. De was smolt. Hij stortte neer in zee. En hij verdronk.
Rien keek haar aan. Begrijpend. Toch met een zekere spijt. Ze smoorde het waarom in haar profijtig mondje.
- De jongen heette Ikaros. Vliegen zal wel zalig zijn. Maar het is gevaarlijk, Rien, gevaarlijk voor een mens. Je mag nooit te ver gaan.
Lennart haalde spottend zijn schouders op. Hij had gelijk. Deze les was er teveel aan. Deze les ontluisterde het mooie verhaal. Ze leek wel een kwezel.
Ze klauterde de rots op en boog zich licht voorover. Niet zo soepel als Rien, maar minstens even verlangend. Ze zag de klaprozen niet meer. Ze zag de zee. Er komt een Spaans galjoen, dacht ze, om onze buit te stelen. En als mijn lief nu in het water springt en in het schip van de vijand drie grote gaten boort, krijgt hij de dochter van de schipper tot bruid. Ik ben de dochter van de schipper. Maar mijn lief springt niet in het water. Hij is niet jong genoeg. Hij weet het. Hij weet dat de schipper liegt. Hij weet dat de schipper hem laat verdrinken en hem de zee geeft als zijn bruid. Zelfs ik ben niet gesprongen, toen. Ik had het kunnen bewijzen. Dat het onrechtvaardig was. Ik had mij kunnen keren tegen de dwaze wetten van bange schippers, van bange vaders als Lennart, tegen de goorheid van de wereld, de wereld waarin alles loopt zoals het hoort, de wereld van schijn en van fatsoen. Als een vlinder had ik kunnen kiezen om te verdrinken. Ik was te laf. Op dat moment was ik alleen, mijn onschuld kwijt, mijn moed.
Ze sloeg haar ogen op naar de zon, op zoek naar de verblinding. Ze sidderde. Haar lijf verzengd. Vanuit haar ooghoek kon ze Lennart zien rechtstaan. Groot. Mannelijk. Wijdbeens. Ruimte innemend. Ze wist dat hij naar haar keek. Ze wist hoe hij naar haar keek. Haar silhouet aftekenend met zijn ogen, lijn voor lijn. Begerig. Ze voelde hoe haar tepels zich behaaglijk oprichtten. Haar mond werd nat van zelfgenoegzaam vocht. Ze walgde. In haar buik broeide haat. Haat tegen die wrede macht die met haar lichaam speelde, haar onteerde, haar herleidde tot een hulpeloos, week vrouwenlijf dat danste als een marionet, mee met de onbeschaamde blik van een vulgaire man. Ze haatte haar eigen welgeschapenheid, de weelde van haar borsten. Zoals ze ze steeds al had gehaat, ze zelfs nooit had willen laten groeien of ontwikkelen. Van toen. Toen ze nog de dochter van de schipper was. Toen haar bovenlijf begiftigd was met twee gespannen knopjes, smekend om te mogen openbreken, smekend om te mogen bloesemen in zijn kleine zo vertrouwde handen. Ze had het groeien niet kunnen beletten. Ze was een vrouw geworden, ondanks zijn afwezigheid. Met rijke vruchtbare borsten, die Rien hadden gevoed, die Rien hadden verzadigd, overstromend.
feedback van andere lezers- sinneskyn
De eerste gedachte, die bij mij opkwam was, wat zou Marcel van zijn vader geleerd hebben? Een verhaal An, waar veel in zit, eigenlijk lopen er meerdere doorelkaar. Je schrijfstijl is meeslepend. sinnegroetjes hil
Vansion: Ga jou dat manuscript 'Clandestien' eens direct doorsturen he. Dit is er ook een extract uit.
Hoogmoed van een kind - een man - een vrouw ...(?) - Marlis
Vol bewondering jouw verhaal gelezen...Mooi, meeslepend, knap taalgebruik...
Groetjes
Marlis
Vansion: dankje. vond zelf de laatste paragraaf wat overdreven ... - geertje
empathisch tot en met...
in alle personages hun gedachten, gevoelens gelezen, knap geschreven !
groetjes
Vansion: oeioei overschat je me niet? is gewoon een verkenning van het gegeven hybris ... in een kind, in een man, in een vrouw ... maar dan wel vanuit het dagdagelijkse. geertje, je bent altijd zo superenthousiast ...is wel sympa (letterlijk) - drebddronefish
IK ga me hier wagen aan een boutade
Onnozel zijn de bezorgden
Vastberaden zijn de onwetenden
Adam en Eva wisten er alles van, maar dan heel eigentijds
Je hebt me al eerder gevraagd wat er beter kan, wel als ik daar geen antwoord op heb wil dat zeggen dat ik het niet weet, groetjes - Das
Neen, neen. Joyprikje! Je moet geen twee dingen door elkaar slaan. "Schrijven", niet "lezen". Bij een opdracht is er altijd wederzijds vertrouwen nodig. Ik kan van mijn werkgevers ook niet alles rondbazuinen. Die feedbacks van me gaan je niks aan. Je moet zelf maar zorgen dat je genoeg discipline hebt om ze niet af te kwijlen. Ik ga er in iedere geval van uit dat je het kan. Je hebt jezelf uitgedaagd en we zijn tot een akkoord gekomen. Ideeën die pretentieus zijn, daar betaal ik graag voor. Je krijgt meer dan je vraagt! Ik heb een rekeningnr gevraagd, geen telefoonnr. En maak je maar geen zorgen, ik blus m'n eigen brandjes wel, ik ben geen wreedaard. Desnoods ga ik zelfs hun handje gaan vast houden. Als ik daarom naar de andere kant van moet België rijden, dan doe ik dat ook. Heb al van bij het begin gezegd dat ik hier maar tijdelijk ben en dat ik heel het emotie-pallet wil bestrijken. Ben zelfs voortijdig gestopt. Dat komt door m'n eigen miserie, maar ook daar heb jij niks mee te maken. Een rekeningnr Vansionneke? Weet je wat, die verhoog het bod: 50€ voor jou en eenmalig 25€ naar een goed doel dat jij mag kiezen. 2 uren schrijven aan een of meerdere verhalen, die een emoties opwekken of er omschrijven. Om het even welke emoties zijn dat. Qua inschikkelijkheid heb ik maar weinig beperkingen. Geef mij twee nummers, ik stort, jij schrijft. Al dat gesukkel, bah! "Ben jij in de privé ook zo?", ook al interesseert me dat niet, toch dient de vraag gesteld te worden! Jaja, ik neem alle verantwoordelijkheid, wees maar gerust.
Vansion: Ok Das - it's a deal - geld hoeft niet, want dit is veel te leuk - goed doel is ok - Sensoa of OK-bananen (sic ...;)) Havelaar-koffie of FairTrade, stel maar iets voor - ik schrijf twee passages - ze moeten geloven dat het van jou komt? is dat de uitdaging? - jij kiest de emotie? of ik? - ik ga op reis nu - je moet wachten tot pakweg 1/8 - maar maak je opdracht liefst nog voor vrijdagavond, dan kan ik op reis wat nadenken - ik schrijf vlot, maar het voorwerk duurt lang
ik ben altijd verantwoordelijk voor wat ik schrijf, zeg en doe; (gelukkig niet voor wat ik denk en voel) - wiens naam daaronder komt maakt geen verschil - mariagarquez
Knapste wat ik las tot nu. Sans commentaar.
Vansion: Amaai. Wat een aandacht krijg ik van je. Ik schiet momenteel te kort in wederdienst-feedback. Dat komt omdat ik niet anders dan grondig kan lezen. En mijn concentratie zit geplaagd met mijn eigen werk. Ik maak het goed. Beloofd. Ik weet alleen nog niet wanneer. - kronos
hoe oud is dat kind ?
ach speelt geen rol in fictie ...
Vansion: 8 jaar in mijn koppie
is een fragment uit een ander boek: 'Clandestien'
|
