Volg ons op facebook
|
< terug
Kattenperikelen : Klokkenspel 3
Het was zover, de kleintjes waren aangekomen uit Antwerpen voor een paar daagjes Oost-Vlaams logement voor ze naar hun nieuwe Amsterdamse huis zouden vertrekken.
Het moment dat de deurbel rinkelde, sprong ik recht om de hummeltjes te verwelkomen. Hun chauffeur kwam breed grijnzend op mij toe gewandeld met de woorden; 'Ewel Sabine, we zijn er hier mee hoor, maar ik geloof nooit dat jij ze weer uit handen gaat geven eens je ze vast gehad hebt.' Jij kent me te goed,' lachte ik het gegeven schijnnonchalant weg en liet hem binnen met zijn draagmand.
Voorzichtig zette hij zijn pakje op de tafel, waarop ik mij meteen voorover boog om in de mand te kijken.
Tobias hoorde gefriemel uit de rieten mand komen en grolde schijngevaarlijk. Zijn nieuwsgierigheid overwon tenslotte en hij kwam met zijn buik over de tafel schurend toegeslopen, om de mand luid snuffelend te verkennen. In diezelfde mand ontwaarde ik in een uithoek, twee donkerchocoladebruin gestreepte minipoesjes, die zo dicht tegen elkaar gekropen waren dat ze net één geheel leken. Ik was meteen verkocht.
Ondertussen kwam Jasper uit een andere hoek toegelopen. Hij was er duidelijk niet gerust in. Het feit dat zijn broer zich uiterst raar gedroeg hielp niet echt.
Ik stak mijn hand in de mand en wandelde met mijn vingers tot bij de poesjes, ondertussen zacht tegen hen pratend. Eentje rekte zijn hals om mijn vingers af te snuffelen. Pratend alsof ik tegen een klein kind bezig was, trachtte ik de kleintjes op hun gemak te stellen en dat ging ongeveer zo. 'Ha, maar wat een klein lief kadolleke ben jij? Zo mooie streepjes. En jullie zijn met twee. Zie nu toch eens hoe lieve flinke babypoesjes dat jullie zijn. En zelfs niet grommelen. Zoooo flink….'
Mijn vriend lachte, 'ge moet u eens bezighoren,' zei hij. Ik wist het. Ja, wanneer ik kleine pluizenwol in mijn vizier krijg ben ik nu eenmaal niet meer te houden. Met een hand plukte ik een van de wollebollekens uit de mand en spontaan werden we getrakteerd op een piepiauwende serenade. Een duidelijk geval van scheidingsangst besloot ik, en plukte meteen het broertje ook uit de mand. De serenade stopte even snel als ze begonnen was. De kleintjes leken een echte tweeling. Ze liepen in spiegelbeeld, kleefden aan elkaar en ik ging me even moeten bezighouden met specifieke kenmerken te ontwaren, want zo bleek het haast onmogelijk ze uit elkaar te houden, grappig. Mijn twee volwassen deugnieten daarentegen, vonden dat heel wat minder grappig.
De katjes waren gereserveerd onder het mom dat ze twee mannetjes waren. Nu viel mijn lodderig oog per ongeluk op de achterkant van eentje. Er was een duidelijk verschil. Ik draaide het andere hummeltje ook om en begon te lachen.
'Wat lach je?' vroeg mijn vriend. 'Nou,' sprak ik, 'hoelang is het geleden dat jij nog echte levende anatomie gezien hebt?' Ik kon me amper inhouden. Hij bekeek me gek. Proestend ging ik verder, 'nou, die ene heeft òf zijn klokkenspel verloren in de rit naar hier òf het is een vrouwtje.'
'Neen', klonk het verbaasd. Ik proestte het uit. Hij kwam mee kijken. 'Inderdaad, een mannetje en een vrouwtje,' klonk het nog steeds verbaasd.'
Hilariteit alom. Dit leuke intermezzo geenszins zomaar te willen laten voorbijgaan ging ik onverstoorbaar verder: 'ja wadde, twee volwassen mannen die het verschil niet kennen tussen een mannetje en een vrouwtje. Ik kon mijn lol niet op.
Het kon enkel een probleem geven voor hun nieuwe papa, maar daar had ik een goed oog op. Een echte dierenvriend kijkt immers niet naar de geslachten en, in het slechtste geval hield ik haar gewoon, werd meteen in één adem mee beslist.
Lap, het begon al, en D. lachen. 'Zie, ge denkt er al stiekem over om ze zelf te houden hé.'
Hij had overschot van gelijk, maar dat was ik helemaal niet zinnens toe te geven.
De kleintjes lieten het in elk geval niet aan hun donzen hartje komen, ze ravotten er meteen op los met de eerste de beste nepmuis die ik hen toeschoof. Net of ze nooit ergens anders gewoond hadden.
Het vele poezenspeelgoed hielp daarbij wel een pootje. De kleintjes waren in de verste verte niet onder de indruk van die twee grote katers die daar rondliepen. Tobiasje vond zo een mini poes niet echt je-dát, maar Jasper ontpopte zich haast meteen tot de ideale pleegvader.
De poesjes die Mickey en Gabber gedoopt waren liepen, sliepen, slopen, speelden, aten en gingen op de bak, in duo. En mijn poezen zagen dat het goed was.
Gabbertje die we meteen Gabberlina Gaby noemden, bleek de hevigste van de twee. Zij gaf steevast de aanzet tot prutswerk waarop haar minibroer gedwee in haar gestreepte minizog volgde.
Die avond ging ik slapen met niet twee, maar vier poesjes die erbij kwamen gekropen. Hoewel Tobiasje duidelijk liet merken, dat hij wel de baas was en dus het alleenrecht had om naast mijn hoofd te komen liggen. Wat hij anders nooit deed.
Ach, poezen en hun streepjes, ik ben er dol op.
---
Wie de kadollekes en wilt bekijken --> http://www.sabineluypaert.com/bekijk.asp?type=v&id=620&c=25
feedback van andere lezers- Francesco
Zeer beeldrijk, zeer poëtisch ook
Hartelijk, Frank
SabineLuypaert: heel dank je wel, (smile) ja poesjes, zijn zo een zwakte bij mij he, ik kruip er net niet voor door de modder( als het niet nodig is ;)) - muis
Het moment de deurbel =< het moment dat de deurbel?
Een grappig, vlot, amusant stukje over de wolletjes:) Hoe jij die schattige woordjes verzint, is me steeds weer een raadsel
Doeikes
SabineLuypaert: kzal die 'de' eens rap toevoegen zie (smile) en kweet het ook neit zenne, floept er zo uit (moest je eens horen wat ik er allemaal tegen zeg ;)) - Ghislaine
Schattig, teder en lief neergevleid. Een tip waar je mee doet wat je wenst.
Ergens in de test sluit je de dialoog af met "zij hij/je vriend. Het moet 'zei' zijn.
Mijn langharige katerbeest dook in de aquarium om de vissen van kortbij te bewonderen. Hij vond het maar niets, alé de vissen, want het bad beviel hem best.
SabineLuypaert: (shy) die lange ij rap weggewerkt, heel dank je wel, ook voor je leuke fb (smile), en ben blij dat ik nog waterpoezen bestaan, kheb hier ook zo een plonserke, in bad dan wegens gebrek aan vissen) was ne serieuzen opdweil zeker daarna? - ERWEE
ERWEE kan het zich allemaal zo voorstellen.
ERWEE denkt zelfs D. te kennen; Allee, een beetje toch.
Maar 't is enkel een gok. Wedden doet ERWEE niet.
Het moment de deurbel rinkelde,
OF Toen de deurbel rinkelde ... OF meer direct: De deurbel rinkelde en ik sprong ...
... werden we getrakteerd op een piepMiauwende serenade.
De kleintjes waren in de verste verte, niet onder de indruk => komma mag weg
SabineLuypaert: sabine denk dat erwee gelijk heeft, was die D. die hij bedoelt (smile). Die komma ga ik weghalen, de 'de' is bijgevoegd maar de piepiauwende moet blijvenden zenne, zo babysnottebelpoesjes miauwen nog niet. Dat is zo een half om half geluid, daarom mijn babymiauwpoezenwoordje :-d - Henny
Hahaha! Het is ook moeilijk te zien. De : of ! maar dan de bovenste in verhouding minder lang.
SabineLuypaert: ewel he, soms zijn er twijfelgevallekes he, maar hier helemaal niet zenne. Weet je dat ik ze er soms nog mee plaag ;) (gniffelt)
dank je Henny - aquaangel
graag gelezen, zei een puppy-mens ;) xx
SabineLuypaert: puppymensjes zijn lief (smile) heel dank je wel met kwispel - Mistaker
Ik ben ook gek op katjes en je schrijft er heerlijk over!
Greta xxxx
SabineLuypaert: ze zijn zo deksels lief he (smile) heel dank je wel medekattenliefhebstertje
|
