|
< terug
Het jonge meisje...
Het jonge meisje begraaft het hoofd in haar handen. De avond valt en de tranen vinden hun weg naar buiten. Zachtjes strijkt het verdriet op twee poesjes die haar gevoel zo tastbaar delen. Geen persoon ziet het verdriet wat enkel de nacht kent. Iedereen aanschouwt een sterke vrouw en niet het hart dat zich achter het masker bevindt. Enkel de maan en de vele sterren zijn de stille toeschouwers van dit wederkerend gebeuren.
Het hoofd geklemd tussen twee trillende handen, smekend dat de gedachten stoppen. Het vele gepieker draait zoals een rollercoaster door hart en ziel. De ademhaling versnelt. Het hyperventileren kent een begin, maar precies geen einde. Smekend te mogen overleven, wordt de angst omklemd. Geen toekomstblik, alleen een heden die rouwt omwille van verloren geluk.
Het leven gaat door en verwachtingen worden geformuleerd. De maatschappij loopt en rent. Het meisje hunkert echter naar een diepe stilte, een wereld die stopt met draaien. Ze ziet zichzelf zittend bij een eenzame oceaan, alleen omringd door het ruisen van de zee en de aanwezigheid van een stille vriend. Eens... op een rotsblok te Polop... De ademhaling vindt rust op het ritme van de herinnerde zeegolven. Een mooie blik op het verleden en het meisje laat even de angst wegglijden. Ze legt de handen op de schoot, samen smeltend alsof ze die ene gedachte wil gevangen houden. Laat me even niet alleen met mijn gepieker, vraagt ze smekend. Wees hier en nu en niet toen.
De ogen naar de hemel gericht en de sterren die op hun beurt lijdend de pijn aanschouwen. De nacht streelt het meisje en laat haar inslapen, wetend dat enkel dromenland nu het paradijs kan zijn.
Het verloren zieltje koestert in het heden de nacht, maar hunkert stiekem naar toekomstige zonnestralen. Het zonlicht van vroeger zal echter nooit meer stralen op de manier van toen. Het eenzame hart vertelt zichzelf dat het heden zal en moet werken als een donkere zonnebril, een middel om komende gevaren uit de weg te gaan. Zelfbescherming, noemt men dit in deze maatschappij.
Toch leeft er nog een klein beetje hoop, een stiekem gekoesterd geloof dat de wereld misschien nog genadig kan zijn. Geen toekomstdromen meer. De dankbaarheid voor enkele mooie herinneringen en één grote liefde laat haar echter verder gaan, nu nog struikelend en misschien ooit terug stappend.
Een jong meisje, maar met een wil om te wachten tot God haar zelf bij zich roept. De wereld heeft je nodig, zei iemand haar. De depressie hoopt alleen dat gezien wordt dat zij nu dezelfde wereld nodig heeft en geaccepteerd wordt dat ze nu geen betekenis heeft. Laat me nu even niemand zijn! Laat me rouwen, om misschien ooit dankbaar te zijn voor wat was...
Ik zoek mijn nieuwe zelf, belooft ze!
feedback van andere lezers- lief
er plegen dagelijks nog teveel jonge mensen zelfmoord
als ik je verhaal Liesje voel ik de problematiek
waar je mee worstelt goed aan,
machteloosheid misschien?
liefsxxx
Liesje: Macheloosheid is inderdaad het woord lief...
Het gevoel tegen de muur te staan en niet meer verder te kunnen. Je wil wel weglopen van die muur, maar je wordt precies omsingelt...
Groetjes - SabineLuypaert
intens gemis, eenzaamheid drupt uit elk woord, ook pijn. Erg rakend geschreven {}
Liesje: dag Sabine,
op deze site voel ik ergens de veiligheid om mijn zieltje te vertalen...
Groetjes,
Lies
|
