Volg ons op facebook
|
< terug
alleen maar ik
Vandaag durfde een kleine man me een grote waarheid openlijk verkondigen: "je went jezelf in zelfbeklag meid", klonk het op zijn Antwerps. Het werd me al meermaals gezegd de voorbije weken, doch vaak was ik wat lastig bij het aanhoren van deze externe gedachte. Sta dan eens verdorie in mijn schoenen, dacht ik stilzwijgend. Ik wou deze woorden verdringen. Er geen aandacht aan schenken. Vandaag besefte ik - als een donderslag bij heldere hemel - dat die kleine man een wijze raadgever is. Wie ben ik, als ik mezelf wentel in ongelukkige gevoelens? Heb ik het recht om verdrietig te zijn? Zeker en vast, doch ik erken nu dat de knappe heer met speciale snor me eigenlijk wou zeggen 'meisje, je hebt het recht om verder te gaan'. 'Je hebt het recht om verdrietig te zijn, maar je hebt eveneens het recht om te genieten van mooie momenten in het heden en in jouw toekomst.'
Ik vind nog steeds dat mijn leven niet rechtvaardig is. Hoe kan ik ooit begrijpen dat ik op 28-jarige leeftijd reeds afscheid heb moeten nemen van mijn drie schatten van mannen (mijn papa, mijn eerste vriend en mijn zo geliefde levenspartner)? Altijd zal ergens de onbeantwoorde waarom-vraag in mijn hartje blijven leven, doch ik hoop dat deze vraag niet steeds verder mijn geest volledig overmanteld.
Vandaag keek ik voor het eerst sinds vijf maanden eens langer dan één minuut in de spiegel. De voorbije maanden vond ik enkel een wit gezicht met wallen onder de ogen, een lange blik niet waard. Daarnet keek ik opnieuw en zag mezelf anders, ondanks mijn platte gezicht. Ik keek doorheen mijn eigen ogen en zag mijn ziel. Plots warmde een goed gevoel mijn lichaam op. Ik ben trots op mezelf en hoewel hoogmoed niet staat, wil ik dit momenteel luidkeels de wereld inschreeuwen. 'Je hebt kracht meidje', hoor ik mijn drie mannen zeggen. 'Net daarom hielden wij zoveel van jou.' Slik... Even een traan... Het verdriet leeft nog steeds, maar toch is iets in mezelf veranderd.
Ik kan onder ede zweren dat ik mijn overleden levenspartner enorm graag heb gezien en ik mezelf echt oud zag worden met hem en bij hem. Een externe kracht zorgde ervoor dat ons intense geluk werd beëindigd en ik mis Frederic nog steeds enorm hard. Vandaag ben ik echter ook trots op mezelf... Ik ben erin geslaagd om - ondanks mijn verdriet - een mooie begrafenis te organiseren. Ik heb het aangedurfd om mijn financiële problemen publiek te maken en op deze manier kon ik - met de hulp van mensen - de begrafeniskosten opvolgen. Ik heb de energie gezocht om een poëziebundel te schrijven en de layout van mijn boekje te bewerken en te herwerken. Ik ben waardig kunnen blijven, ondanks het feit dat enkele mensen het tot op heden nodig vinden om mijn leven te vullen met verwijten. Ik heb de voorbije vijf maanden gehuild, te weinig geslapen, gehuild, teveel geslapen,... mijn eigen gezondheid enorm ondermijnt. Doch, tussen het zelfbeklag heb ik kracht uit mezelf geput. Op heden zie ik in de spiegel een blik van deze sterke meid! 'Mijn lief liefje, ik ben trots op je', hoor ik stil in mijn hart.
Of de lange weg die voor me ligt, plots korter lijkt? Nee, de weg lijkt even lang. Ik besef nu echter wel dat er ruimte is om een leven te leven en niet om het leven te doden. Mijn verdriet, mijn aanvallen van hyperventilatie en mijn vermoeidheid kan ik niet zomaar wegtoveren met een gevoel van trots. Ik voel echter nu dat ik door mijn inwendige sterkte wel verder wil en kan stappen, dag per dag. Ik beloof mezelf het kruipen op te bergen en terug op twee voeten te zullen staan. Ik kan misschien nog niet lopen, maar met de nodige medische en psychologische begeleiding zal en moet dit me terug lukken in de toekomst. Ik maak mezelf beloftes, beloftes die Frederic enorm graag zou horen.
De voorbije maanden had ik het gevoel dat ik niet meer wou vechten. Waarom vechten, als mijn alles is verdwenen? Mijn leven kreeg een lege, betekenisloze inhoud. Door de vele verwijten van mensen en doordat ik me in de steek gelaten voelde door zovele zogezegde 'echte' vrienden, zag ik mijn verdere leven als een hel. Zelfmoord was geen optie, maar toch verlangde ik stiekem naar een eindeloze rust.
Nu is het tijd voor goede voornemens... Ik neem mezelf voor om verdere verwijten niet langer in te slikken, maar uit te spuwen. Ik beloof mezelf verloren vrienden niet opnieuw te willen vinden, maar me meer te richten tot de warme aanwezigheid van de nog steeds omringende reële en virtuele vrienden. Ik heb geen twintig vrienden meer, zoals ik ooit dacht, doch ik ben trots op mijn beperkte geliefden!
De voorbije maanden heb ik mijn leven en de wereld gehaat. Ik was vergeten dat ik een warm hart heb. Vandaag begon het echter plots opnieuw te kloppen, door een man die ik niet mag luidop danken. Lofbetuigingen zijn niet zijn ding, doch moet geweten zijn dat hij me heeft gereanimeerd. De weg naar herstel is niet ten einde, maar ik ga ervoor...
Ik kijk mijn problemen aan en zal ze ook aanpakken, morgen en overmorgen en ook de dagen erna. De mensen die me klein hebben gemaakt, waren vergeten dat ik wel 1 meter 82 ben. Toegeven, ook ik was dit even uit het oog verloren.
Wereld, hier ben ik terug... Op heden misschien nog maar aan 10 kilometer per uur, maar ik hoop binnenkort terug vliegend tot in het verre Limburg te geraken. De dokters zullen nog wat aan mijn motor moeten werken, maar het geloof in genezing is herboren.
LIEVE LEZERS, IK WEET DAT VELEN ONDER JULLIE EVENEENS WORDEN GECONFRONTEERD MET EIGEN PROBLEMEN, DOCH IK HOOP DAT JULLIE MET MIJ MEE WILLEN STRIJDEN! IK GELOOF DAT DE WERELD GEVOELIGE MENSEN NODIG HEEFT. VOLGENS MIJ KAN JE OOK PAS DEPRESSIEF WORDEN, ALS JE EMOTIES DURFT TE VOELEN! WE LEVEN IN EEN RATIONALE MAATSCHAPPIJ WAAR HET BELANGRIJK IS OM MEE TE KUNNEN HOLLEN, MAAR LAAT ONS AUB NIET OPGEVEN ALS HET AANGEHOUDEN TEMPO NIET ONS EIGEN RITME IS. LAAT ONS DAN GEWOON EVEN TROTS ZIJN OP ONSZELF, TROTS OM DE KLEINE DINGEN DIE WE ZELF WEL NOG KUNNEN REALISEREN... LAAT ONS DIE DINGEN ZIEN ALS HOOPVOL EN KRACHT OM VERDER TE LEVEN, ELK OP ZIJN EIGEN TEMPO... HET ZAL VOOR MIJ OOK NOG EEN VALLEN EN OPSTAAN WORDEN, MAAR SAMEN KUNNEN WE HET AAN! GEVOELIGE ZIELEN ONDER ONS, VERENIG U!
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
een wake up call die reactie van die mens, dat wil zeggen dat je er ergens klaar voor was, anders had je je er enkel weer aan geergerd. En ja, jij hebt recht om door te gaan, het is niet makkelijk, het is veel niet makkelijk, en het zal nog veel niet makkelijk zijn. maar het is veel gemakkelijker om je af te zonderen, om een muur op te trekken, om je niet meer toe te laten iets te voelen, dat is veel makkelijker en veiliger, die cocon. Die heb je even nodig, maar je mag er niet inj blijven ahngen, dat kost te veel energie, veel te veel. energie die je jezelf te kort doet omdat ze niet positief aangewend wordt. maar wie is eimand anders om tegen jou te zeggen hoe jij hoort te rouwen??? dat doet iedereen op zijn manier, op zijn tempo, op zijn eigenste .... elke dag met een beetje lieverd, jij komt er. trots reachttrekken die rug van je (smile) trots zijn op die lengte, dat is een sterkte (dju kben zo jaloers daarop lol), elke keer een beetje meer, jezelf toelaten te mogen genieten van kleine dingetjes, {} dikke knuff
Liesje: Lieve Sabine,
bedankt voor jouw steungevende woorden...
Ik was inderdaad wel klaar om de wake up call te aanvaarden... Het is misschien soms voor mij moeilijk om te weten dat ik door 'mag' gaan, zeker omdat vele verwijten me omringen betreffende het afscheid van Frederic!
Het is inderdaad wel niet eenvoudig om door te gaan met mijn eigen leven. Ik probeer echter te onthouden dat de donkere dagen eindigen en dat de zonnige dagen mogen plezier met zich meebrengen. Het is wel waar dat het eenvoudiger is om me in mijn cocoontje te blijven nestelen... dit voelt ergens vertrouwd, ook al leeft Frederic er lichamelijk niet meer. Dit nestje is mijn veilig plaatjse vol mooie herinneringen. Ik weet echter dat dit plaatsje blijft bestaan, ook al ga ik eveneens verder met mijn leven. Ik kan er steeds even naar terugkeren, als dat nodig is.
Dag per dag hé lieve Sabine...
maar straks ga ik solliciteren, een grote stap naar de echte wereld (lijkt mij)!
heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel liefs,
Liesje - Victoria
gewoon bellen die vriendin en in de trein stappen, dan hoef je je motor niet na te laten kijken :-)
o ja, vergeet geen bosje tulpen mee te nemen
Liesje: Bedankt Victoria...
Ik heb het geluk dat mijn vriendinnen tot bij mij komen, sinds ik me niet zo goed voel. Ik hoop echter inderdaad op korte termijn ook eens naar hen toe te kunnen reizen. Men de trein ligt momenteel gewoon nog wat gevoelig, omdat mijn partner is overleden na een treinreis (aan het station)... En de bos tulpen ga ik nog even moeten uitstellen, gezien mijn financiële problemen. Een dikke knuffel krijgen de vriendinnen echter zeker!!!
Liesje - ERWEE
Mijn steun heb je eveneens.
Laat die nepvrienden vergaan in hun eigen shit.
Kruip, stap, loop en beklim die berg.
Mooi stuk neergezet.
Evenwel deze maar eens bekijken:
Vandaag durfde een kleinE (?) man ...
einde § 3
maar doch is iets in mezelf veranderd. => maar toch is er iets veranderd in mezelf.
einde §4
Toch, tussen het zelfbeklag heb ik kracht uit mezelf geput. => Doch ...
3de laatse §
Lofbetuigingen zijn niet zijn ding, doch moet geweten dat hij me heeft gereanimeerd. => Lofbetuigingen zijn niet zijn ding, doch moet geweten ZIJN dat hij me heeft gereanimeerd.
Liesje: Lieve Erwee,
Bedankt voor jouw steun en jouw begrip!!!
Ook bedankt voor de zinvolle tips... Ik heb de foutjes vlug aangepast!
Knuffie,
Lies - Francesco
This is the first day of the rest of your life
Hartelijk, Frank De Vos
Liesje: Dank je Frank,
ik weet dat je me begrijpt in deze woorden... en ze ook apprecieert! We gaan ervoor, dag per dag!
Liesje - Lazey
mooie voornemens, en met zo een instelling gaat het je zeker lukken!
xxx
Liesje: Bedankt Lazey voor jouw hoopvolle woorden!
Liesje - innerchild
Ik ben helemaal ondersteboven van de woorden die ik lees ...
je hebt verdorie groot gelijk (hoe moeilijk het ook is!).
Liefs,
Inner
Liesje: Lieve Inner,
ik hoop dat je ondertussen niet meer ondersteboven rondloopt (knipoog)... Bedankt wel om mijn woorden te lezen en mijn tekst te waarderen. Jij bent één van die virtuele vrienden die me echt al veel steun heeft gegeven!
Liesje - dichtduvel
Nou Limburg, Erwee! woont daar weet je wel, ik steun je volledig, en slagen doe je, dadakes, j
Liesje: Bedankt Dichtduvel...
In Limburg wonen mijn lieve studentenvriendinnen... Ondanks de vervlogen jaren blijven zij mijn steun en toeverlaat. Ook daarom zou ik graag binnenkort eens terug bij hen langsgaan...
Groetjes,
Lies - Peerke
Tja, ik ga mezelf niet populair maken met mijn reactie, maar dat heb ik er wel voor over.
Het is niet aan jou, Liesje om te bepalen of het leven onrechtvaardig is... Het enige wat je kan zeggen is dat je het leven als onrechtvaardig ervaart... het is jouw invulling van je gevoel. Ik ook heb je al laten weten dat je je innesteld in zelfbeklag en daar is natuurlijk niets op tegen maar je moet er niet in blijven hangen.
Je roep om gevoelige mensen is begrijpelijk maar arrogant... kijk ons nou eens goed en gevoelig wezen met z'n allen! Het enige wat je kan doen is in stilte je verwonderen om wat het leven allemaal voor jou in petto heeft. Tel je zegeningen, die God je in dit leven heeft meegegeven. Het is niet zo dat mensen in jouw leven je zijn 'afgenomen', dat je afscheid van ze hebt genomen is jouw beslissing. Je kan er ook voor kiezen ze verder laten leven in Liefde in je hart. Dan zijn ze niet dood en heb jij NIETS om over te treuren... Dan ben je gelukkig dat je zulke warme mensen in je leven hebt. Je vader, partner of wie dan ook, is pas dood als jij ze dood laat gaan. Laat ze in Liefde verder leven en stop met je geklaag omdat jij ze denkt niet meet te 'hebben'. Jouw leven is niet zwaarder dan dat van wie dan ook. Het gaat erom hoe je je leven ervaart, in wrok, verdriet of in dankbaarheid...
Nou, zal wel de knuppel in het hoenderhok hebben gegooid maar dat heb ik graag ervoor over.
Veel Liefs: Peerke
Liesje: Het is geen sterkte om te oordelen en te veroordelen, Peerke, maar een kracht om het zijn en het voelen van iemand anders te aanvaarden.
Liesje - yrsa
ik zou hier zoveel op kunnen zeggen, maar ik weet het even niet... Ben gewoon onder de indruk!
sterkte Liesje... je kunt het! En mocht je verder dan Limburg komen... je bent altijd welkom :-)
Liefs xx
Liesje: Lieve Yrsa,
zonder woorden kan je ook veel zeggen hoor... Ik weet dat jij me steunt. Dit heb ik al meermaals ervaren. Jouw stilte hier spreekt ook boekdelen!
En wie weet kom ik je inderdaad niet eens bezoeken in het verre Limburg... Je lijkt mij een heel mooi en warm iemand!!! Zou een eer zijn je te mogen ontmoeten!
Liesje - Mistaker
Ik zou mezelf eerder een keiharde noemen dan een gevoelige ziel maar ik steun je ten volle en het gaat je lukken, je gaat niet ten onder!
Liefs,
Greta
Liesje: Bedankt Greta voor jouw virtuele steun en jouw geloof in mijn kunnen!
Veel liefs
|
