Volg ons op facebook
|
< terug
Beauty is the most shocking thing
Choquerende schoonheid.
Afgerukte kinderhoofdjes, geamputeerde linkerborsten, leeggezogen maagdenhalzen,
Ontplofte embryo's, copulerende seropositieve slachtoffertjes van virusjes, meelijwekkend bedelende oorlogsparia's, aardbeving-overlevertjes zonder resterende familie, doe-het-zelf-bommetjes en agressieve chauffeurs van monstertrucks met een zwak voor massacrashes… het doet me niks.
Ik ben daar eerlijk in. Geen kippenvel, geen rillingen, geen afkeer, geen leedvermaak noch oordeel. Het laat me simpelweg koud.In de grond ben ik nochtans een warm mens. Een wereldverbeteraar zal ik echter nooit worden. Die wereld wordt alsmaar groter en kleiner tegelijk. Dat is me wat.
Weet U - ja u weet het -we doen alsof we het ons aantrekken… terwijl het eigenlijk niet meer te omvatten is. Ach, laat ik maar voor mezelf spreken, dan is het tenminste duidelijk.
Hierna, na deze vrij grove uitspraken dat dit mij allemaal ongevoelig laat, kwam wat nu volgt normaal gezien niet. Ik laat alles wat ik schrijf eerst lezen door mijn lief. Zij vond dat grof. Wat? Wel bijvoorbeeld dat copulerende linkerborsten mij niets zouden doen of in die trend shoppende gedachtegangen. Mijn tweede geweten heeft dan ook een overschot aan empathie. Veel gevoel en inlevingsvermogen en zo van die onhandige eigenschappen. Net als ikzelf. Onhandig? Empathie dat is net een troef ! Ja zeker in deze hakenkruisen herkauwende open instelling vol holocaust- en intifadapsychopaten. Doe er nog de macheteboys en de knalfanaten bij en je komt er zeker met een gezonde dosis empathie. Maar waar ben ik hier nu eigenlijk mee bezig. Iemand de Zwitserse-kaasstructuur in deze opsomming opgemerkt?
Toch kreeg ik van zij die mij weten kan, de reactie die ik op 't oog had, namelijk dat ze het grof en ongelofelijk vond dat die schokkende zaken mij niets zouden doen. Terwijl het eigenlijk toch vooral de feiten zijn die schokkend zijn en niet mijn gevoelens daaromtrent. Maar ja, met mij dient ze te léven. Dus heeft ze 't moeilijker met mijn standpunt dan met de ware schokkende gruwel op zich. Het komt hierop neer : De wereld loopt over van machteloosheid, het is allemaal zo grof dat ik weg zap. Letterlijk maar vooral figuurlijk. Ik zou daar kapot van gaan wanneer ik me er niet tegen afschermen zou. Ik heb 't nu extreem uitgedrukt door te zeggen dat 't me niks doet maar eigenlijk bedoel ik 't opnieuw in proportie. Het zou me veel meer moeten doen. 'Collateral Damage', nog zoiets… Hoe kan het dat er mensen zijn die vinden dat zo'n gruwelijkheden bij de wereld horen?
Zou het niet fantastisch zijn indien het we alle besef van mooi en lelijk, goed en kwaad, uitverkoren of verwerpelijk zouden verliezen?
Zou het niet mooi zijn indien we onszelf allemaal opbliezen en er nog maar een stuk of tien zouden overblijven die van niets weten?
Dat lijkt me de oplossing. Ik bedoel maar, nu zit iedereen maar wat te lullen wat we moeten doen terwijl er met al die klootzakken die er rondlopen natuurlijk nooit een eind meer kan komen aan al de miserie.
Dus, Endlösung, weg ermee, geen uitverkorenen, neen : De ultieme Tv-show, wereldwijd uitgezonden op alle kanalen van de Evangelische Omroep tot Al Jazeera. Tien winnaars, willekeurig bepaald door een of ander systeem. Een bingo of zo, hoe dwazer, hoe beter!
'En wat kunnen zij winnen, Walter?' Wel, simpel, een of ander uitwisserum dat hen - als laatste overlevenden van de oorspronkelijke mens - bevrijdt van alles wat de mens naar zijn ondergang drijft. Wat dat is? Dat weet u onderhand ook wel zeker? Soit,
die nieuwgeborenen dus elk op hun eigen continentje, om de nieuwe soort te lanceren. Met z'n tweeën als postmenselijke Adam's en Eva's of misschien Kimberly's en Kenny's. Dat hangt uiteindelijk van de bingo af.
Ja, we zullen moeten onbaatzuchtig zijn met het hogere doel in het achterhoofd maar kom, dat is toch een buitengewoon mooi einde : het besef erbij geweest te zijn alleen al…
The Ultimate Big Bingo !
Dit is zever? Uiteindelijk wel ja…
Wat dan?
Wel, ik zal 't u zeggen, doe vanaf nu écht uw best en negeer alles en iedereen die het niet ziet, hoort of voelt.
Wie ziet, hoort of voelt niet? Ze zijn in elk geval met veel, de muggenzifters, de zagen, de idioten, de massamoordenaars. Wat lijken ze niet te zien, te horen of te voelen…?
Elke dag opnieuw merk ik het op : het schone, het unieke, het buitengewone, al die dingen waar je kippenvel van dient te krijgen… Er wordt aan voorbij gegaan, zonder het ook maar een blik waardig te gunnen. Of erger nog, er wordt mee gelachen, gespot…
We zouden moeten hulp bieden, geduldig 'het waarom' uitleggen, erop wijzen, het erin stampen zoals de paters schenen te doen vroeger… maar het is dweilen met de kraan open… het is niet meer te doen!! Dus heb ik besloten gewoon gechoqueerd te zijn.
Wat choqueert mij dan ?
Wel, wat mij echt 't meest choqueert is de schoonheid. Ik kan er niet bij. Als ik er écht bij stilsta, dan kan ik er niet bij. Een verklaring zoek ik allang niet meer. Woorden zijn er niet voor. Slechts één woord : Mens. Ik sluit m'n ogen en zie en hoor en voel 't allemaal. Het raakt me. Echt. Het is om bij te huilen. Toch doe ik 't niet, want misschien zie ik 't wel voor 't laatst. En ik kijk, tot diep in de nacht. Want morgen, of ooit zouden de wacko's wel eens echt de keel van de wereld overgesneden kunnen hebben. En dan vlucht zelfs de zon. 't Sneeuwt buiten en ik schrijf in de sneeuw, met de top van m'n linkerteen. Ze hangt nog aan de rest van m'n lichaam. Wat een geluk.
Dit is wat weggevlokt werd :
Een stormende zee,
een paarsrood hemelvlak,
een solo van Hendrix,
een regendruppel die loodrecht
door een bladerdak naar beneden
v
a
l
t
en uit elkaar
s p a t
op de gezichten
van twee
naar boven
turende geliefden,
een blik die je kruist op straat,
de tijd die even stilstaat.
een schitterende sterrenhemel,
een reuzenrad dat altijd draait,
een regendans van échte indianen,
een lachend gezicht van een kind.
een goddelijk lichaam,
de lente, regenboogkleuren,
eb en vloed,
een beklommen bergtop en het daarbij gewonnen uitzicht,
een dansende vlam,
nog een solo van Hendrix,
de rust van windstilte na de storm...
Schoonheid in evenwicht.
De adem die jij mij gaf, rustend in mijn ziel.
Schoonheid choqueert.
Niets vind ik angstaanjagender om te zien.
Want altijd kan er iets of iemand opduiken uit het niets, in het alles.
Vinger aan de trekker, druk op de knop. Hop, Kapot. Pech, 't Is weg.
Weet je,ooit zal men zelfs de wind uitblazen.
Beauty is the most shocking thing.
feedback van andere lezers- harmandi
Ik ben er even stil van... Recht uit het hart. Ja, de wereld is verrot. Het lijkt wel alsof niemand zich meer iets van een ander aantrekt. Ze zeggen van wel, maar hun gedrag wijst anders uit. En schoonheid? Er is nog zoveel schoonheid. In mensen en wat mensen maken. In dieren. De natuur. Maar wie ziet het nog? Wie heeft er nog waarachtig respect voor? La vie, c'est triste...
CaptainNorth: Het is al veel dat we 't nog opmerken kunnen maar... welja, het staat allemaal in de tekst wat ik ervan vind... Maar we moeten blijven genieten van de kleine dingen, hoe triest 't ook is... soms...
De lente komt.... dus...
lach straks maar door de tranen heen.... - Ghislaine
Met genoegen gelezen.
CaptainNorth: merci. Ik ga eens reageren op wat je met mijn 'Weegschaal' wilde uitsteken ook... was dat een beetje vergeten
groet
Cap North - nutswritingkate
Volledig mee eens...
CaptainNorth: Ja... hé?
't is gewoon zo.
Merci voor je akkoord! :-) - Vansion
Dit had ik al eerder gelezen. Is dit niet een herwerking van één van je allereerste stukjes op deze site?
De score is voor één keertje (echt één keertje) voor de inhoud, bij wijze van schop onder je kont.
Vergaar je verontwaardiging, je afkeer, je woede, je verdriet ... Het is energie ... en choquéér! Schop! Schreeuw! Zing je longen uit je lijf samen met die protestwolk vol teer! Dans! Desnoods voor de stenen en de zwijnen (die van die parels, weet je wel). En als het stokt in je keel, WEES dan gewoon en schoon.... "Ziedaar" zal iemand zeggen. Zien komt van zijn alleen. Als er te kijken is. En dat is er. GVD.
(moet moeite doen om nu op 't knopje te duwen. maar ik ga het toch doen. alleman mag dit lezen. en me uitlachen)
CaptainNorth: jij bent té mooi soms... i know the feeling... jij doet monden openvallen... en ook jij weet het... en zo... lossen we op... zonder te verdampen...
|
