|
< terug
back to life
door JC
Back to life
-------------
Het leven is wat gebeurt terwijl je bezig bent met andere plannen te maken.
Zo is het ook perfect verwoord, mijn leven was me wat aan het ontglippen omdat ik gekozen had om in een andere te leven.
In het heden en dat is nog steeds wat is kan ik me vaak niet aarden, die zoektocht naar antwoorden heeft me enkel met meer vragen laten zitten.
Misschien is het ook wel beter om het denken aan de denkers over te laten, me te troosten met het idee dat het heden al is wat we hebben.
Maar het heden, dit heden lijkt ook nu weer ongrijpbaar, ik slaag er niet in om het echt te beleven.
Ook al is mijn leven allesbehalve slecht toch wil ik meer, altijd maar meer, de enige verslaving die ik niet kan overwinnen.
Soms heb ik dagen waarin alles kan, mijn hoofd is helder en wat ik ook doe er volgt geen teleurstelling, zo overtuigd van mijn eigen kunnen ben ik dan.
Die dagen worden steeds zeldzamer, temeer omdat mijn lichaam niet meer is wat het geweest was.
Ergens moet je dromen laten varen om thuis te komen, in mijn geval betekent thuiskomen dat ik mijn gezin en al wie ik liefheb binnen de kortste keren weer moet verlaten om op een boot in Dubai de nodige centen te gaan verdienen.
That's life en ook al is dat een schrale troost toch zal ik het er weer voor zes weken mee moeten doen.
Steeds meer wil ik 'normaal' zijn, tevreden zijn met wat ik heb en al die kinderlijke dromen laten voor wat ze zijn.
De tijd is ook wel rijp voor een dosis realisme, 'k ben er bijna 37, op die leeftijd word je toch verondersteld om te weten wat wel en niet kan.
We spelen allen met de kaarten die ons toebedeeld zijn en mijn spel is niet eens verkeerd.
Toch zal ik niet rusten voor ik die joker gevonden heb, zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
Je telt het allemaal op: na regen komt zonneschijn, we leven maar één keer, niets is onmogelijk en daarmee kook je dat soepje die we dromen noemen.
Mijn soepje smaakt flets, zo kort voor nog maar een noodgedwongen afscheid van mijn dierbaren stel ik me nog eens de vraag of we beter geen soep meer zouden eten.
Dat grote vraagteken is voorlopig nog te groot, 't zal niet voor deze keer zijn.
Dus mag ik nog even genieten van het heden, nu het nog kan.
Twee jaar nog, daarna is het verre buitenland een afgesloten hoofdstuk, al het geld die ik ermee verdiend heb heeft me niet gelukkiger gemaakt.
Eén vol jaar zal ik dus nog op een schip doorbrengen, nog een boekje of twee schrijven en hopen dat ze me redden van wat wel mijn lot lijkt.
Vrijheid heeft een prijs, net als dromen, al heb ik nog het meeste schrik van diegene die waarheid worden.
feedback van andere lezers- Liesje
Amai, ik word even helemaal stil van jouw tekst... zo rakend... het is waar dat het leven soms een vliegen is door opgelegde en maatschappelijke druk... en toch... ik merk een stilte waar gedacht wordt... een menselijkheid zo herkenbaar...
Veel succes met jouw dromen over morgen!
Echt graag gelezen dit schrijven!
JC: het werkt therapeutisch hoor - bielieke
Tussen de regels door lees ik de angst, het verdriet van een nakend afscheid. Mijn opa herinner ik mij als een reizend vrijbuiter. 'Soms moet ik gewoon mijn voeten volgen,' zei hij dan. We wisten dat hij van ons hield. Dat hij in gedachten altijd dichtbij was, maar hij moest ook kunnen uitvliegen anders stierf hij een stille dood. We zijn nu eenmaal wie we zijn. Groeten Lili
JC: we moeten leven met het leven en dat geeft me vaak het gevoel dat ik te weinig leef - dichtduvel
't Is goed als je weet waar je leven heenvliedt, grtz, j
JC: ja, nu nog de berusting
|
