Volg ons op facebook
|
< terug
de langverwachte terugkeer van grote, kwaaie Cybil (1)
Op de ochtend van Cybils terugkeer is mijn moeder mijn zenuwachtige gedrag zo moe dat ze mij overhaalt om kalmeermiddelen te nemen, iets wat ik normaal gesproken weiger, omdat ik de gedoodverfde slaappillenjunk ben. Voorlopig wil ik dat chemische spook nog een tijdje uit mijn leven bannen.
'Die rommel heeft niet eens effect', zeg ik ontgoocheld. Ik had er eerlijk gezegd heel wat meer van verwacht.
'Misschien valt het jou zelf niet op, maar mij wel. Je bent al een heel stuk rustiger. Als je in het vervolg nog de zenuwpees uithangt, kan je maar meteen zo'n pil nemen.'
Mijn bloedeigen moeder dwingt mij de richting van het junkieschap in. Ik wil boos reageren, maar ik voel mij wat vreemd, een beetje lacherig ook. Zou er toch sprake zijn van enig effect?
'Je toekomstige schoonouders staan hier straks voor de deur en je bent nog geeneens deftig aangekleed.'
Ik maak mijn moeder opmerkzaam op het feit dat ik zelfs nog niet gedoucht ben.
Ma grijpt met haar handen naar haar hoofd en schreeuwt uit dat ik 'onmogelijk' ben.
'Maak dat je in de badkamer bent! En durf je haar niet te wassen hé, makker. Met een nat hoofd kun je niet mee.'
'Waarom niet dan?', wil ik weten.
'Gewoon, dat zijn geen manieren.'
'Ik kan het ook drogen met de haardroger.'
'Dat verhaal ken ik, dat duurt een halve dag bij jou. Waarom heb je gisteren je haar niet gewassen? Waarom moet jij altijd alles uitstellen tot het laatste moment? Straks staan die mensen hier en jij bent niet eens klaar.'
Ik voel hoe mijn moeder de sneltrein richting hyperventilatie neemt.
'Kalm, toch, ik heb nog zeker een half uur.'
'En je moet je nog scheren ook?'
'Scheren?'
'Je was van plan om dat oerwoud te laten staan?'
Ik knik bevestigend.
Mijn vader mengt zich in de discussie: 'Jij wilt die kleine een scheermes in zijn pollen stoppen? Die zenuwpees snijdt zijn eigen keel nog over, dat zie je zo gebeuren.'
'Als het zo zit, scheer ik hem zelf wel', panikeert mijn overbezorgde moeder meteen.
'Moet ik je herinneren aan de halve fles rosé die je al achterover geslagen hebt?'
'Halve fles? Twee glazen!'
'Inderdaad, samen goed voor een halve liter.'
'Scheer jij hem dan.'
'Als ik zie hoe hij in zijn broek doet om die snobs van een schoonouders terug te zien, jeuken mijn handen inderdaad om hem zelf de keel over te snijden.'
Altijd leuk om te weten dat mijn vader apetrots is op zijn zoon.
'Die jongen heeft een maand zijn lief niet gezien en daarbij hangt de examenstress nog in zijn kleren!'
Mijn moeder mag je nooit kritiek aan mijn adres voor de voeten werpen, op gevaar van zware slagen en verwondingen met blijvend, etterend letstel tot gevolg.
'Examenstress? Hij? Een maand seksuele onthouding, dat is zijn enige probleem. Zijn ogen zwemmen in het overtollige sperma. Als Cybil haar vlucht een kwartier vertraging heeft, randt hij zijn schoonmoeder aan.'
Mijn moeder neemt mijn pa de krant af en slaat er mee op zijn hoofd.
'De moeder van Cybil lijkt mij nogal aseksueel', merk ik op.
Ma en pa schreeuwen tegelijk: 'Maak dat je gedoucht bent jij!'
'Maar wie scheert mij nu?'
Niemand blijkbaar, want daar is al geen tijd meer voor. Als ik mij na de douche aankleed, voel ik hoe mijn zenuwen al terug de kop opsteken. Ik doorwroet onze medicijnkast en neem nog twee kalmeerpillen.
'That should do the trick.', zeg ik als ik het kleine kastje terug opvul. Opeens voel ik een stekende pijn aan mijn achterhoofd.
Mijn ma heeft mij geslagen. Hoe oud ben ik weer? Zeven? Straks zet ze mij nog in de hoek.
'Jij kemel, heb je nog meer van die kalmeermiddelen genomen? Wil je straks op de luchthaven in een coma zakken?'
'Dat lukt zonder pillen vast ook', merkt pa op vanachter zijn krant.
Mijn moeder heft haar hand om mij nog een extra klap te geven, maar daar gaat de bel.
Voor de deur staan schoonpapa en schoonmama. Alle twee gebruind en sportief uitgedost, net of ze net weggeplukt zijn van een tenniswedstrijdje met Bill Gates.
Zij zijn natuurlijk ook op reis geweest. Naar Griekenland en Kreta. Het verwondert mij dat vandaar niet overgestoken zijn naar Egypte om Cybil te bezoeken, maar die had zoiets dan ook uitdrukkelijk verboden.
Mama en papa mogen niet zien hoe ze doktertje spelen, tegenwoordig interpreteert. Ik kook van woede als ik er aan denk, en neem mij voor om mijn losbandige eega stevig aan de tand te voelen. Ik sla het er verdomme uit, ik sla haar gezicht zo finaal aan gort dat er nooit nog een vent naar haar omkijkt.
Dat denk ik als ik de scheppers van het Beest begroet met een idiote, beate glimlach. Ze begroeten mij allerhartelijkst, maar ik trap er niet in, dit is fake, voorgeprogrammeerde standaardvriendelijkheid.
Ik stap mee de auto in, een dikke sjees met alle laatste technische snufjes. 'Cybil heeft mij al gemaild dat ze niet kan wachten om de nieuwe wagen te zien. Ze was geweldig enthousiast toen ik haar zei dat we haar kwamen oppikken met onze nieuwe aanwinst.'
Lieve God, mijn lief houdt van auto's?!? Heb ik al die maanden dan echt een vreemde geneukt?
Ik knik met mijn beate glimlach, die ook niet verdwijnt als ik hem handmatig probeer te onderdrukken. Met mijn vingers wil ik mijn lippen in een rechte plooi trekken, maar als ik zie dat schoonpapalief mij gadeslaat in de achteruitkijkspiegel, duik ik nonchalant achterover in de lederen zetels en tuur naar buiten.
De moeder vertelt ondertussen uitgelaten verder over wat haar dochter allemaal gemaild heeft. Ik krijg te horen dat Cybil het meest van al frieten gemist heeft. Die staan dan ook op het menu vandaag.
Ik draai met mijn ogen omhoog en verzoek de hemel om bijstand: niet weer van die slappe gele troep, waarvan zij denkt dat het de beste frieten zijn, omdat ze twee keer voorbakt.
Een tip van grootmoeder. De familie van mijn lief heeft een lange traditie van culinaire onkunde. Gelukkig kan ik zelf koken.
Ik duik bijna op de hoedenplank als de moeder zich vanuit de passagierszetel plots omdraait en vraagt:
'Nu hebben jullie elkaar lang moeten missen, he?'
Ik knik en presenteer mijn glimlach, maar achter mijn rug ballen mijn handen zich tot vuisten.
feedback van andere lezers- Mistaker
Heerlijk verhaal!
Groet,
Greta
pisatelj: spasiba!
|
