Volg ons op facebook
|
< terug
Bilan van een levenseinde -3- (slot)
Hier, gezeten tussen mijn boeken, met hun typische reuk en de rijkelijk gevulde kast die we samen jaren geleden ineentimmerden en die nu haast door haar planken valt... Ik laat ze jullie na, incluis al mijn boeken, mijn levenswerk. Koester ze zoals ik ze gedaan heb, pluis ze uit. Ik beloof jullie dat je er nog leuke dingen tussen gaat vinden.
Neen er schort niets aan mijn gezond verstand, ik schrijf dit echt helder van geest.
Door de jaren heen heb ik kleine en grote, geldelijke en emotionele schatten tussen mijn papieren schatten verborgen. Aan jullie de eer om ze te ontdekken, pas dan zal mijn laatste wens uitgekomen zijn. Mijn hartwaarde in de handen van wie ik wil. Ik zal dan met een glimlach neerkijken van mijn wolk en de laatste glimlach koesteren.
Na mijn verscheiden zullen jullie richtlijnen vinden in het oude meubel waar ik mijn schrijverscarrière op gemaakt heb. Vele dollars en euro's zijn mij daartoe te beurt gevallen, maar alleen waren ze slechts een aards verdrijf en kwamen enkel mijn neiging tot dromend creëren ten goede. Veel aards genot heb ik daardoor verloren en mislopen. Toch zie ik mezelf niet meer als een mislukking vanaf de dag dat ik door jullie geadopteerd werd. Geleidelijk werd mijn visie op het leven weer bloemrijker, optimistischer, minder cynisch, nuttiger, maar vooral menselijker.
Ik vervloek hen die gelukkig zijn al jaren niet meer, ook al denken de mensen soms dat ik een nukkig persoon ben omdat ik stil lijk, niet veel zeg, ... Dat wil echter niet zeggen dat ik niets voel, integendeel, weer zo een bewezen misdacht van mensen. Jullie weten beter.
Evenals het feit hoezeer ik het haat als mensen voor mij beginnen denken, ik sla er van dicht, of nog dichter.
Ik weet het, ik ben niet van de gemakkelijkste. Nooit geweest en ik denk te veel. Zelfs nu ik in mijn laatste schoenen loop krijg ik het niet afgeleerd. Ik ben en blijf een zonderling. Consequent, dat wel. Kan ik toch zeggen dat ik trouw gebleven ben aan mezelf tot op het laatste.
Dan wil ik nog even aan jou het woord richten Glen, mijn lieve zoon. Een betere had ik me nooit kunnen wensen, ook al ben je dan niet echt uit de bron mijner schoot. We lijken zo op elkaar. Geen mens weet het als we het niet zeggen, prachtig vind ik dat.
Enkel over dat schrijven. Schrijven is een mooie bezigheid van veelal eenzame mensen. Zoals ik soms was. Mensen zonder sociaal leven, eenzaten, vluchtelingen uit hun eigen werkelijkheid. Ze schrijven mooie dingen om ze dan tenminste in hun hoofd te kunnen beleven als het niet lijfelijk kan. Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal niet ongelukkig. Hou ervan dat je soms ook je pen ter hand neemt en je dromen neerschrijft.
Ik geniet bijna onwerkelijk, als we op een regenachtige avond gezellig samen, voorlezen uit onze geschreven avondwandelingen. Ik koester ze nu als nooit de voren. Waardevolle herinneringen die blijvend zijn. Ik vraag jou slechts één ding. Glen, neem ze niet te veel ter hand, die pen van je, als je gezin je nodig heeft.
Ik weet het, het is moeilijk. Ik spreek ook uit zelfondervinding. Schrijven werkt immers verslavend, maar het is helaas geen afrodisiaca en voor je het weet verlies je jezelf er in zoals ik ooit deed. Het kan een sluipend gif zijn.
Onthoud dit echter, mensen die veel -en daarmee doel ik niet op een dagelijks kladje - schrijven, zijn zo verdiept in hun creaties dat ze vroeg of laat ontwaken en beseffen dat ze geen sociaal leven meer hebben. Het overkwam mij en die pijn hoop ik je nooit toe.
Zoals een wijs iemand ooit sprak, 'zei die er het meest over spreken zijn er het minst mee bezig', dat berust op meer dan één waarheid helaas.
Schrijven heeft mijzelf meer dan wortelen alleen opgeleverd, maar spijtig genoeg besef ik nu dat ik er evenzo veel door gemist heb ook. Toch voel ik mij helemaal geen verliezer. Ik heb jullie immers.
Ik, de oude spetter uit de zolderkamer, die jullie zo in het hart houdt en, jullie hem.
De ijscoman rijdt de straat in, ik denk dat ik jullie nog maar eens trakteer op een hoorntje. W wie weet hoeveel keer krijg ik de kans er nog toe.
Deze doemgedachte grijpt me weer aan. Maar ik denk ze stoer weg, jullie mogen er immers niets van merken. Het zou jullie maar bezorgd maken en dat doet me nog meer pijn bij de gedachten alleen al.
Ik sluit nu af, dan ben ik beneden gestommeld tegen dat de ijscoman zijn retour uit de straat maakt. Mijn dutje doe ik later wel, nu nog even genieten van de dag en van jullie.
Een wonderlijk gevoel maakt zich van mij meester,
Nonkel Jean
feedback van andere lezers- sproet
nog niet lang lid en lees het slot van jou verhaal. iindien tijd lees ik ook de rest, het boeit. knap werk sabine, ben een tikkeltje jaloers ( gezond jaloers ).
:) sproet
SabineLuypaert: heel dank ej wel sproetje, voor deze heerlijke reactie :-d - ERWEE
W wie weet hoeveel keer => zowat voorlaatste alinea
dan schrijf je ergens hoger 'afrodisiaca' (vierde laatste alinea), denk dat dit gewoon in enkelvoud kan = afrodisiacum
MAAR MOOOOOOOOOOOIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!!!!
SabineLuypaert: en ik die dacht dat die ...aca enkelvoud was, wazzek weeral verkeerd he ;) rap veranderd zie
tenk joe om 't schoon te vinden (smile) - miepe
"zij die er het minst..." en niet "zei"
de "W" staat daar zomaar te staan voor "Wie weet"
kleinigheden, nonkel Jean, maar graag gelezen
een beetje somber
SabineLuypaert: is inderdaad een erg somberken he, was niet echt de opzet, maar het draaide al tokkelend zo uit (smile) de foutjes zijn rechtgezet, bedankt om ze aan te brengen he ;) - Ghislaine
Masterart, poezenmoederke.
SabineLuypaert: en zeggen dat ik zo graag zou kunnen schrijven zoals jij:o
heel dank je wel (smile) weerom - Mistaker
Graag gelezen weer dit deel. Je bent heel goed in het je verplaatsen in allerlei personen en daar aansprekend over schrijven. Je stijl vind ik persoonlijk wat minder, met erg veel komma's, en een zin als "Ik sluit nu af, dan ben ik beneden gestommeld tegen dat de ijscoman zijn retour uit de straat maakt" die klopt gewoon niet. Maar niet dat míjn stijl zo geweldig is hoor!
Liefs,
Greta
SabineLuypaert: dat inlevingsvermogen van mij is inderdaad erg sterk ontwikkelt, en wat je daar zegt van die leestekens is ook waar. Van mezelf heb ik eerder de neiging erg lange zinnen te maken, en daar ben ik al meermaals op gewezen, dus probeer ik daar een spreekwoordelijke mouw aan te passen, en dan loopt het wel eens spaak met de leestekens (shy)
|
