Volg ons op facebook
|
< terug
De Eva van het nageslacht
Schemerzone, vertroebeling, troebel…het beeld wordt niet scherp, ik doe nochtans mijn best. Ik sper mijn ogen wijd open, ik maak ze tot kleine spleetjes en ik zie niets dan nevel.
De wazigheid maakt me kriebelig, ik wil een beeld op mijn netvlies krijgen van mijn moeder. Hoe hard ik me ook op een herinneringsbeeld focus, het lukt me niet.
Telkens als ik denk haar beeld te kunnen projecteren, floept het weg uit mijn gezichtsveld. Ik geef het op.
Er is geen beeld, geen klank, geen geur, geen smaak, die me aan haar herinnert.
Op het moment dat ik ophoud met zoeken, komt er een ander scherp afgesteld beeld tevoorschijn.
Het is een oudere vrouw. Marraine. Even wordt het beeld gestoord. Ik zie vaag …mijn moeder.
Ik probeer haar te grijpen met al mijn zintuigen, maar ik ben niet snel genoeg.
Het glipt weg. Marraine komt terug en haar beeld is haarscherp.
Mijn ogen zappen. Ik wil mijn moeders gezicht terug vinden. Tevergeefs.
Marraine, blijft het scherm vullen. Ze vult niet alleen het beeld, maar ook mijn hart.
Over mijn wangen parelen voorzichtige, warme tranen.
Mijn gedachten dwalen weg, ze zijn niet meer hier.
Ik wel.
Ik zie me klein en omringd door grote mensen. De allochtonen van mijn gezin.
Ik zie mijn grootmoeder, ze draagt een zwart kleed met kleine witte bloemetjes, een wit kraagje en een zwarte schort.
Ze woonde bij mijn ouders in of mijn ouders woonden bij haar in.
Als jongste van het gezin bracht ik heel veel tijd bij haar door. Ze bood me een veilig schuiloord, weg van mijn pestende broers.
Ze bewoonde twee kamers, één beneden en één boven.
Af en toe mocht ik bij haar slapen.
Ik kreeg een plekje in haar bed en moest beloven mijn ogen te sluiten. Het zesde gebod zegt: "doe nooit wat onkuisheid is." Natuurlijk gluurde ik naar wat er te gebeuren viel. Ik verdenk er haar van dat ze zich daar heel goed bewust van was.
Het opgestoken haar maakt ze langzaam los, oh wat kan ik daar naar staren. De haarspelden legt ze in een potje naast de kan met water. Je kent het wel, een kom, een kan, een langwerpig en een vierkant schaaltje. Alles paste keurig bij elkaar van dessin.
Onder het bed schuift ze een super grote tas. In die tas druppelt ze s'nachts waterige inhoud.
Als het tot een wrong gevlochten haar los is, schudt ze haar hoofd. Lange witte haren die tot aan haar lenden reiken. Ze borstelt het haar met het hoofd voorover gebogen.
Ik merk dat ze geniet een toeschouwer te hebben, al is het maar een klein kind. Ze voelt zich vrouw, de EVA van het nageslacht.
Ze ontdoet zich zorgvuldig van haar bovenkleding. De kleren worden keurig over de stoelleuning gehangen. Ze respecteert de volgorde, eerst de schort. Uit de zakken haalt ze haar Paternoster die ze op de zitting van de stoel legt.
Met vertraagde bewegingen gaat de jurk over haar hoofd.
Hoe oud is mijn marraine? Heel oud, ik heb haar nooit zonder rimpels gekend.. Ik dacht dat er soorten van mensen waren. Jonge kinderen zoals ik, vervelende broers, een bemoeizuchtige zus, en bepalende ouders.
Mijn gerimpelde marraine beweert ook jong geweest te zijn. Ze heeft er bewijzen van, een doos vol foto's, ik geloof niet dat ze de waarheid spreekt. Ze is lief, maar ondanks de bewijzen dat ze ooit met een pop speelde, geloof ik haar niet.
Ze heeft zich uit haar zwart kleed gewrongen. Altijd zwarte kleren, heeft zij andere? Het kleed wordt een paar keer uitgeschud. Het komt netjes boven de schort te liggen, met haar hand strijkt ze een laatste plooitje glad.
Nu zie ik haar in een flanellen onderjurk. Gek, nu draagt ze kleur. Een roze onderjurk met kantjes vooraan en onderaan. Ik snap het niet, waarom dragen mensen de mooiste dingen onder hun kleren. De onderjurk gaat ook over haar gebogen hoofd. Deze is nauwer dan haar kleed. Met haar ellebogen maakt ze bewegingen om zich van het kledingstuk te bevrijden. Het schouwspel is nog niet teneinde.
Er komt een roze met in de stof kleine bloempjes geweven korset te voorschijn.
Aan de onderkant bengelen vieze dinges met een ijzeren lus aan. Later zou ik vernemen dat dit sjartellen waren
Aan die ijzeren lus zitten dikke zwarte gebreide kousen vast.
Een glimp van een blote dij is zichtbaar.
Met haar duim en wijsvinger wrijft ze over de lussen. Ze doet dit tweemaal op elk been en haar kousen zakken tot op kuithoogte.
Achteraan het korset is een roze veter. Net als in mijn schoenen gaat het gekruist over en weer. Het sluit zich onderaan met een strik. Dan begint mijn marraine vooraan de haakjes los te maken, het zijn er wel honderd. Eenmaal ze zich hieruit heeft bevrijd, wordt ze volumineuzer. Het korset wordt over de onderjurk gehangen. De sjartellen maken een tikkend geluid tegen de zitting van de stoel.
Ik ben geobsedeerd door de veiligheidsspeld die ze op haar hemd draagt. Aan de veiligheidsspeld hangen een hele reeks medailles. Ik heb al eens gezien dat mannen bij een viering medailles opgespeld krijgen. Waarom draagt mijn marraine ze op haar bijna bloot lijf? Ze vertelt mij dat ze haar beschermen tegen allerlei slechte dingen in de wereld. Begrijpen doe ik haar niet, waarom ben ik hier op deze wereld, als hij slecht is? Ze gaat niet slapen met deze medailles. Ze doet de speld open, neemt ze voorzichtig van haar hemd en sluit ze. Ze legt de sluitspeld op de commode, naast het schaaltje met haar haarborstel en de vele haarspelden.
Dan doet ze haar, ondertussen, tot haar enkels gezakte kousen uit en hangt deze als laatste sierstuk over de stoel.
Uit haar onderbroek piepen tippen van haar hemd uit. Deze houdt ze aan.
Ze ritselt haar Paternoster van de stoel en schuifelt naar haar bed.
De bedsprei wordt over het voeteneinde geslagen.
Haar slaapkleed haalt ze van onder het hoofdkussen. Een gebloemd flanellen slaapkleed wordt open gevouwen. Haar armen schuiven onderaan in het kleed. Ze spreidt beide armen iets open en glipt op die manier in de mouwen. Haar hoofd volgt de armen en even later komt ze terug te voorschijn in de halsuitsnijding. Haar hoofd en armen bewegen ritmisch heen en weer. Ze laat het slaapkleed over haar lichaam glijden. De wit grijze haren spreidt ze als een waaier over haar slaapkleed.
En dan, dan sluit ik mijn ogen en ik wou dat ik ook mijn oren kon sluiten.
Ik weet dat het geluid komt.
Ze haalt haar tanden uit haar mond en dan hoor ik: gluuuuuup.
Op het nachtkastje staat een glas gevuld met water. Met een plons komen haar tanden daar in terecht.
Het is niet voorbij, dit komt nogmaals. Ik durf niet te kijken of ze eerst de boventanden of eerst de ondertanden uit haar mond haalt.
Dan ploft ze in bed en neemt me heel dicht tegen haar aan. Ze draait zich lichtjes naar mij toe en geeft me een kruisje en ze prevelt hierbij: gozegenbewaje.
Het is goed bij haar in bed, jammer dat het niet elke dag mag.
( wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- innerchild
Meer dan uitstekend, Sproet !
God, wat heb ik genoten van dit verhaal ... !
Dit is zo mooi beschreven. Volgens mij missen we dit nog in onze geschiedenisboeken. :-)
sproet: geschiedenis is dit echt aan het worden, de oma's zijn niet meer zo!
thx voor de fb :-) - otiske
Super Sproet, het was prachtig om te lezen, ik heb ervan genoten, groetjes.
sproet: thx otiske voor de fb, mijn marraine verdient dit verhaal.
:-) - Ghislaine
Meesterlijk
sproet: thx Ghislaine voor de fb :-) - lief
grote klasse, hoe je dit beschrijft!
ben benieuwd...
liefs
sproet: nog even geduld, het vervolg komt...
thx :-) - Liesje
heel graag gelezen!
sproet: thx :-) - Klaver4
bij mijn oma slapen is er nooit bijgeweest, en als ik dat laatste lees, prijs ik me gelukkig ;o)
mooi beschreven, moet je idd goed bekeken hebben!
psjes:
veiligheidsspeld dat => moet die zijn want vrouwelijk
(wordt vervolgD)
Liefs
klaver4
sproet: het corrigeren van mijn taalfouten is voor mij een enorme hulp, waarvoor mijn dank.
als ik het schreef zat ik er middenin, in de herinnering.
liefs, sproet :-)
|
