naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De scheiding (23)

door Julien_Maleur

Michel denkt aan zijn eigen zoon. Hij stelt zich het kind voor, gevangen gehouden samen met de andere kinderen, door een bende terroristen. Wat zou zijn Bartje doen? Zou hij huilen? Of stilletjes, met kloppend hart en doodsbang, afwachten tot mama en papa hem komen verlossen? Vol ontzetting beseft Michel dat de ouders van de kinderen, die daar in het schoollokaal worden gegijzeld, geen hulp kunnen bieden. Het leven van hun oogappel is de inzet van een luguber steekspel tussen gijzelnemers en overheid. En daarbij kan noch de jonge leeftijd van de gijzelaars, noch het immense verdriet van betrokkenen, een snelle en goede afloop afdwingen. Andere factoren, politieke overwegingen, zijn immers veel belangrijker dan mensenlevens. Even denkt Michel er over na hoe hij zelf, als volwassene zou reageren, indien hij werd gegijzeld. Dan probeert hij zich de jonge slachtoffertjes voor te stellen. In zijn verbeelding ziet hij de angst en de spanning op hun gezicht, dat nog vochtig is van de niet opgedroogde tranen. Hij stelt zich voor hoe ze elkaar bij de handjes vasthouden, terwijl ze luisteren naar woorden van troost van hun lerares. En in zijn verbeelding ziet hij ook de terroristen rondlopen, hun machinegeweren demonstratief in aanslag op de heup. En hij verbeeldt zich hoe de kinderen ineen krimpen telkens een salvo weerklinkt uit een van die ijzeren monden.
Michel probeert zich de vertwijfeling van de ouders voor te stellen, gedoemd om machteloos de ontknoping van deze tragedie af te wachten. Wellicht zien ze hun lievelingen niet levend terug.
Opnieuw dwalen zijn gedachten af naar zijn eigen Bartje. Zal hij zijn kind bij zijn thuiskomst nog terugzien? Hij hoopt vurig dat zijn zoontje hem samen met zijn vrouw zal opwachten in het station. Maar diep in zijn binnenste beseft hij dat dit niet het geval zal zijn. Hij vreest dat hij zal thuis komen in een leeg, verlaten huis. Instinctief voelt hij dat hij zijn vrouw voorgoed heeft verloren. En met haar zijn Bartje. Het doet hem verdriet om te moeten beseffen dat hij er niet in geslaagd is om haar gelukkig te maken. Hij voelt zich schuldig. Hij offerde hen op aan een toekomstdroom, aan een loopbaan, die in het licht van deze gijzeling niet eens meer zo belangrijk lijkt. Maar die gedachte begint pas vorm te krijgen of ze wordt al weer verdrongen door zijn niet aflatend plichtsbesef. Hij is naar hier gekomen, niet om zich te beklagen. Hij werd uitgestuurd om nieuws te brengen, tragisch nieuws, heet van de plank. Dat is wat hij zal doen. Geen nuchtere berichtgeving, zoals de collega's van andere zenders, maar een weerspiegeling van het leed van die vele ouders, die bang zijn om hun kind te verliezen. Hij wil aantonen dat met hen en met het leven van hun kinderen toch zo weinig rekening wordt gehouden door die overheid die de beslissingen moet nemen.

(wordt vervolgd)

feedback van andere lezers

• sproet
  mooie afgewogen bedenkingen van Michel. maakt moeilijke keuzes, maar wil er de prijs voor betalen.
  
  liefs, sproet
  Julien_Maleur: Bedankt voor blijvende interesse.
  JM
• henny
  Ben het met sproet eens!
  Julien_Maleur: Zo gaat dat in het leven. Kiezen is soms moeilijk.
  groetjes
  JM
• Magdalena
  het blijft spannend!
  Julien_Maleur: Dat is voor mij het belangrijkste
  groetjes
  JM
• hettie35
  Je weet waar je over schrijft en heel herkenbaar.
  Groetjes Hettie
  Julien_Maleur: Dank je om te blijven lezen, Hettie.
  groetjes Julien