|
< terug
De scheiding - (67)
Hfdst 22.
'Ik stuur je de rekening. Schrijf het bedrag maar over.' zei meester Benoit toen hij, voor het gerechtsgebouw, afscheid nam van zijn radeloze cliënt. Nog een handdruk en verder niets. Dat was een kwartiertje geleden.
Michel staat nog steeds beneden de trappen die toegang geven tot het imposante gerechtsgebouw. Hij kijkt wezenloos naar de drukte op het Poelaertplein. Advocaten en magistraten lopen deze 'tempel van gerechtigheid' binnen en buiten, sommigen via de ingang in de Wolstraat. Hij gelooft niet meer in gerechtigheid. Deze nieuwe uitspraak in kortgeding is de spreekwoordelijke druppel die de beker doet overlopen. Dit vonnis is een echte ramp. Zijn advocaat vond dat de rechter mild was geweest, omdat de eis van de tegenpartij betreffende de afschaffing van het bezoekrecht werd afgewezen. In de plaats daarvan werd aan Michel een bezoekrecht de eerste zondag van de maand toegekend, maar dan wel in aanwezigheid van een sociale assistente van de Jeugdrechtbank. Om te vermijden dat hij het kind opnieuw zou ontvoeren, motiveerde de rechter deze bijkomende veiligheidsmaatregel. De andere eisen van zijn vrouw werden allemaal aanvaard, al werd de alimentatie die haar werd toegekend lager bepaald dan geëist. Zij mag in hun woning blijven wonen, maar hij moet de hypotheek verder afbetalen. In het belang van het kind, had de rechter gezegd. En de straat waarin het huis gelegen is mag hij niet betreden; dat is verboden gebied.
Eén week kreeg Michel om met zijn persoonlijke spullen de woning te verlaten, zodat zijn vrouw er opnieuw zou kunnen intrekken, samen met haar zoon.
Michel voelt zich verloren. Hij had gehoopt dat de rechter de pesterijen van zijn vrouw en vooral dan van haar ouders zou doorzien. Hij had stilletjes gebeden opdat ze de eisen van de tegenpartij zou afwijzen. Hij had echter niet verwacht dat het vonnis hem zo zou treffen. Hij was verslagen. Door het straatverbod kon hij zijn vrouw zelfs niet meer spreken, kon hij haar niet overtuigen van de onredelijkheid van haar eisen.
Een plotse regenbui maakt een einde aan zijn besluiteloosheid. Haastig loopt hij naar zijn auto, die ergens geparkeerd is tussen al die andere op het Poelaertplein. Hij stapt in, onmiddellijk daarna weer uit. Hij heeft de kraag van zijn jas recht gezet en haalt een paraplu uit de koffer van zijn auto. Dan begeeft hij zich richting Louisaplein, daarna Guldenvlieslaan, op zoek naar een bankautomaat. Hij heeft dringend geld nodig. Ter hoogte van de Naamsepoort stopt hij zijn bankkaart in een automaat in de muur. Hij wil duizend euro opnemen, maar het bedrag wordt geweigerd. Het saldo op hun gezamelijke rekening is nul. Twee dagen geleden heeft zijn vrouw blijkbaar de rekening leeg gehaald. Hij probeert zijn persoonlijke rekening. Ook die rekening heeft ze leeg gehaald, op twee honderd euro na. Zij had volmacht op zijn rekening. Michel haalt het restant van het geld af. Daarna spoedt hij zich naar zijn auto en rijdt zo vlug hij kan naar zijn bankkantoor. Hij vraagt de directeur. Deze laat hem een twintigtal minuten wachten. Zodra Michel hem te spreken krijgt vraagt hij een overzicht van zijn rekeningen en van zijn renteboekjes.
Michel is verbijsterd van wat hij te horen en te zien krijgt. Hij heeft niets meer. Zijn vrouw heeft niet alleen hun rekeningen leeg gehaald, maar ook al hun spaargeld opgenomen. Deze nieuwe tegenslag maakt hem woedend. Hij vervloekt haar, het kreng. Dat hij haar ooit heeft bemind! Hij kan haar wel vermoorden! Lusteloos keert hij terug naar zijn auto en rijdt naar zijn woning. Wat moet hij doen? Binnen de week moet hij het huis uit. Hij heeft geen werk en zijn geld is bijna op. Met tegenzin telefoneert hij naar zijn enige broer. Deze woont in Antwerpen. Als hij de toestand heeft uitgelegd nodigt die hem uit voorlopig bij hem in te trekken. Hij haat het om hulp te moeten aannemen van familie, maar wat kan hij anders doen?
wordt vervolgd
feedback van andere lezers- DeKoeneRidder
Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr....................K**WIJF ;0)
Gr DKR
Julien_Maleur: Dank om te lezen en blij met appreciatie.
groeten
JM - sproet
deze stukken gaan je precies beter af om er over te schrijven.
leest vlot!
liefs, trees
Julien_Maleur: Bedankt om te blijven volgen en ik ben uiteraard blij met de appreciatie en fb. Ik weet niet of ik over deze stukken gemakkelijker schrijf. Als men een lang verhaal of een roman in korte stukjes brengt is het ene stuk allicht interessanter dan het andere. Anderzijds werd ik ooit met een man geconfronteerd die op zo een manier door zijn vrouw via de rechtbank alles werd ontnomen (het ging dan nog om twee dokters). Misschien kan ik het daarom beter beschrijven.
groetjes
JM - henny
Zo triest. Zo hebben wij een ex-man van een schoonzus in huis gehad, voor een half jaar. Hij was haar tweede man. Toen de kinderen, uit het eerdere huwelijk uit huis gingen, had zij al een relatie met haar buurman.
Kinderen groot. Kostwinner en mede-opvoeder in de sloot. Gelukkig had hij zijn baan nog en nu een goede vriendin en is hij pas 'grootvader' geworden door een van haar dochters.
Julien_Maleur: Idd Henny, mijn verhaal is triestig, maar gegrepen uit de dagelijkse realiteit. Bedankt om te blijven lezen. Gelukkig heb ik die zaken steeds als buitenstaander beleefd en werd ik er alleen beroepshalve bij betrokken. groetjes
JM
|
