|
< terug
Biografie van een virus (deel 14: de impotente schilder)
Mijn moeder leefde net lang genoeg om me te baren. Haar bestaan werd teruggebracht tot het draagmoederschap van mijn duivelsbloed. De moeder van mijn moeder heeft nooit speeksel vuil gemaakt over haar schoonzoon. Tenzij die ene keer dan. Ik was twaalf en mocht na lang aandringen het hout hakken. Het gereedschap lag als gegoten in mijn hand, leek wel te versmelten met mijn handpalm. Ik kapte figuren uit dikke balken, als was ik een origamist die een schaar hanteerde. Na het werk koos ik een doelwit, een litteken in de schors van een boomstam dertien meter van me vandaan. Met een soepele beweging wierp ik de hakbijl, die na drie omwentelingen haar doel trof. Het leek alsof ik nooit iets anders gedaan had. Toen merkte ik dat mijn grootmoeder haar gezicht met beide handen bedekte. "De duivel is teruggekomen," prevelde ze. Het klonk als een vloek. Ze spuwde een groene slijmrochel in het vuur, die secondelang bleef sissen. Met haar vinger trok ze vijf lijnen in de lucht, een vijfpuntige ster.
Mijn vader heb ik slechts eenmaal ontmoet. Al is ontmoeting een groot woord, want wat ik toen zag, was een schim, een schaduw van wat eens een vader was, de pulp van een uitgeperste vrucht. Nee, ik heb mijn vader nooit gezien. Uit de verhalen die ik over hem gehoord hebben, moet hij een man uit één stuk geweest zijn, die wist wat hij wilde, geen twijfelaar, niet halfbakken zoals ik, maar op en top gaar en bereid om heel zijn vrij bestaan aan het circus te geven. Tot de dag dat ze hem opgesloten hebben.
Tenminste, dat werd me verteld door de mensen die hem gekend hebben. En telkens viel het gesprek stil als zijn trefzekere worpen ter sprake kwamen.
Enkel Molek de jongleur praatte soms zijn mond voorbij. Bijna alles wat ik wist over mijn vader had ik van Molek. Als ik aandrong, vertelde hij zelfs over de ouders van mijn vader, maar nooit zonder fluistertoon en zonder eerst om zich heen te kijken. Soms ging hij nog verder in de tijd, de vader van de moeder van mijn vader, en dan vroeg ik me altijd af of hij niet fantaseerde. Maar het ging er bij me in als zoete koek. Ik had wel geen ouders, maar de andere kinderen stonden in de schaduw van mijn prachtige stamboom.
Woensdag 2 mei 17:45
Ze zeggen dat impotentie erfelijk is. Dit lijkt een contradictie.
Ze zeggen dat impotentie tot vrouwenhaat leidt. Dit lijkt de logica zelf.
Niets is wat het lijkt.
Maar wie weet hoe bot de onmachtige zijn lusten viert? De onbegrepen schilder sloeg wild om zich heen, trapte heilige huisjes in, verbrandde salonkruisjes, stampte tegen de schenen van het schilderfatsoen. Hij ejaculeerde zijn onmacht in felle kleuren op ongeschonden vliezen. Wel ja, hij haatte alles wat naar teven of wijven rook.
"… klauwdieren met zuignappen, met verscheurende hoektanden, steeds gemaskerd en met een eindeloze glimlach…"
En ik, ik werp messen naar vrouwen. Ik lok hen met de belofte dat ik hen niet zal verwonden. Een leugen. Liegen is de eerlijkste manier om de waarheid te vertellen. Hoe kan een man met dergelijk motto ooit geloofd worden?
Maar tegen iedere vloek is er een tegengif, dat staat toch te lezen in ieder sprookje. Iedere messenwerper vindt zijn meisje op de brug. De fee van het stromende bloed.
Op een dag ontmoette de schilder zijn sirène, en hij zag onmiddellijk hoe ze was, zonder masker, zonder glimlach, zonder kleren, zonder huid.
Tot hoever zal jij je voor me uitkleden?
feedback van andere lezers- Ghislaine
Masterart.
fenk: zeer bedankt
r. - aquaangel
super fenk je woorden springen meer dan gulzig van het scherm x
fenk: "jij lust er dan ook pap van" (Vlaamse uitdrukking)
|
