Volg ons op facebook
|
< terug
gewoon een jongen van dertien (HS I - p1)
… Aan de schoolpoort schudden we de handen, van broer tot broers. De scheiding van onze ouders had ook zijn impact op het pad dat we van en naar school bewandelden, zes jaar lang.
"Het moeizaam uit bed raken terwijl moeders stem vanuit de keuken op de slaapkamerdeur bonkt: 'Opstaan jongens of jullie komen nog te laat!' Het gekibbel aan de ontbijttafel over een onderwerp dat nog in de taboesfeer leeft. De afsprakenronde over wie wat vandaag mag aantrekken gezien de beperkte voorraad." … Een voor één ochtendrituelen die elk van ons alleen nog maar in gedachten kan beleven want wat was is niet meer.
Ik spring op mijn fiets en slaak met behulp van de wind een kreet weg en ergens halverwege vraag ik haar voor de zoveelste maal mijn ogen te drogen. Als ik bij mijn nieuwe thuis kom mag moeder niet zien wat mijn binnenste bezielt. Ze heeft het al lastig genoeg om haar weg te vinden in een wereld die haar tot de analfabete migrantenvrouwen rekent.
Haar handen brengen mij dagelijks verslag uit over het zware labeur dat ze heeft moeten verrichten. "Ongeschoold en geen rijbewijs", antwoordt ze me met misnoegde toon als ik haar vraag waarom ze de Turkse cafés in de straat moet poetsen. Een plek waar vele mannen van in de buurt hun tijd komen verdoven met behulp van gele drankjes en een witte boord. Ook hebben ze daar tafels staan met stapels brieven en muntjes, net zoals vroeger bij ons thuis. Maar deze laatste vergelijking houd ik voor mijn gedachten. Papa's pokerverslaving is de oorzaak van de echtelijke breuk maar nu ook van de uitzichtloze situatie waarin wij verkeren, hoor ik haar nog vertellen aan een maatschappelijk werkster van de sociale dienst.
Ik spurt de trappen op en roep al van beneden: 'mama, mama, ik ben terug thuis!'
Een psychologisch spelletje dat ik me al gauw eigen heb gemaakt om haar stemming te kennen voordat ik de ruimte betreed. Dat we geen televisie hebben omdat we het ons niet kunnen veroorloven en het moeten stellen met afgedankte meubelen, kan ik nog wel verkroppen. Zelfs het terugdenken aan ons warme stapelbed, waar ik met mijn broertje toste voor wie naar het beneden - of bovendek mocht, houd ik nu zonder tranen uit. Maar getuigen hoe moeder soms breekt onder de verpletterende realiteit gijzelt het kind in mij.
Dan zet ik me naast haar op de grond en fluister zachtjes dat onze Heer (Allah) me tijdens het gebed van voorbije nacht betere tijden heeft beloofd. Ik veeg de tranen van haar wangen, kijk in haar zwartomringde ogen en beloof nooit bij haar te zullen weggaan. Ik me in geen enkel geval zou laten verleiden tot het weelderige leven waarmee papa de twee andere zonen weet te houden. Ik kus haar op haar hoofd en ga voort met wat zij voor ons aan het koken was.
…
feedback van andere lezers- yellow
mooi verhalend,
sterk geschreven,
M.
jamal: dank je Marc...
hoe krijg ik mijn passie nu nog bijgehouden?
verhalen en dichten, ik ben bang dat het een beetje van allebei
zal worden... we zullen zien hoe het verder loopt. niets moet he!
groeten - Mistaker
Mooi, ben benieuwd hoe het verder gaat!
Liefs,
Greta
jamal: eerlijk, ik ook!
dank je
xx - jan
knap geschreven
grts
jamal: dank je wel Jan... het zijn mijn eerste probeersels en het bevalt me dat het ook jullie bevalt.....
groeten - aquaangel
ok jamal. Ik lees mee
jamal: dag mijn waterengel. ik zal nu ook meer verhalen gaan lezen om wat inspiratie en tips&trics op te steken.... maar hoe bestel je 48uur voor één dag????? ......
xxx - Mephistopheles
Goed begin. Goed geschreven. Goed gebracht. En wat is de optelsom van drie keer goed? uitstekend!
jamal: haha... leuke en geweldige reactie!
dank je - Magdalena
mmm! Ik heb nu pas door dat jij je ook aan schrijven begint te wagen.
Ik zou het in het beschrijvende houden. Dat spreekt sterk genoeg. Ik bedoel die zin: 'Zelfs terug denken aan ons warme stapelbed... hou ik nu zonder tranen uit.'
Ik zou gewoon beschrijvend-toen blijven. Het is heel sterk en brengt zowiezoe emoties boven.
XXXX
jamal: ik waag me er aan Karine. wil niet langer dromen, wil ze schrijven!
en van wie anders dan jij kan ik leren. het blijkt al uit je gouden tip
het is inderdaad veel beter om in het beschrijvende te blijven, zoals je in je voorbeeld aangeeft....
xxx - sproet
heel aangenaam geschreven en schrijven vanuit het 'IK' gevoel geeft een extra cachet aan het geschrevene. Het stelt je rechtstreeks tegenover de lezer, zonder schroom en zonder rancune.
ben benieuwd naar het vervolg en door het feit dat ik achterben met lezen, merk ik dat het er al staat.
liefs, trees
jamal: dat wat we bij het dichten ervaren, min of meer als een soort 'scherm', tussen ons en de lezer, probeer ik bij verhalen
volledig weg te halen....al vergaat het me niet altijd even gemakkelijk. dat merk ik op momenten, in bepaalde fases, die nog gevoelig liggen, overschakel naar poëtische omschrijvingen...
dank je trees, waardeer het enorm.
xx - lief
een goed begin Jamal, heb wat lees achterstand vandaar deze late feed!
liefs
jamal: dag lieverd, er bestaat geen late feedback net zoals er geen late lezers bestaan. ik weet dat we allen met hetzelfde worstelen: de eeuwige evenwichtsoefening tussen tijd en passie.
bedankt voor je tijd, die o zo kostbaar is
liefs - verf
knap
jamal: merci voor knap
groeten - henny
Een mooi begin en de sfeer van een gezin die gescheiden is, zet je goed neer.
jamal: dank je Henny. ik tracht zo dicht mogelijk tegen die sfeer te komen... fijn dat je dit meevoelt.
groeten - Vansion
Heb dit verhaal reactieloos gevolgd. Zou eigenlijk wel wat commentaar wil geven. Beetje per beetje. probeer het.
Bij dit eerste deel: duidelijk dat dit soort verhalen (voor zover het 'verhalen' zijn moeten geschreven worden. (ikke dus blij dat je het volgehouden hebt)
De eerste zin leek me bij eerste lectuur al schitterend. Nu ik het vervolg ken, weet ik dat het een groot deel van de kern bevat. Misschien moet dat handen schudden in de loop van het vervolg nog een paar keer letterlijk worden overgedaan. Dat zou je verhaal sterker maken. en vooral: op het moment dat het uit zou blijven in de tekst, kan je als schrijver een leegte creëren bij de lezer, die uitlegt zonder uit te leggen.
(Hoop dat ik duidelijk ben. Heb momenteel vreselijk veel moeite met typen wegens vingergewrichtprobs. probeer veel te zeggen in weinig woorden. Wordt vervolgd van zodra ik kan.)
jamal: wauw....bijna sprakeloos maak je me met je fb.
de handen schudden bevat inderdaad heel wat van mijn verhaal
een constante afwisseling tussen hallo en vaarwel. de 'leegte' waarover je spreekt is net op dit punt het krachtige, denk ik zelf
de lezer die de draad goed vast voelt de afwisseling tussen de twee....en hier kom jij dan met een gouden tip. af en toe de lezer toch nog dat 'symbool' of beeld meegeven....
en dat terwijl je pijn of last heb.
doe jij maar lekker rustig en herstel. een lezer of niet altijd te reageren Vansion.
hartelijk dank!
|
