Volg ons op facebook
|
< terug
De scheiding - (85)
Zondagmorgen acht uur. Michel heeft afspraak met mevrouw Verplassen, de sociale assistente aangeduid door de rechtbank. Zij zal toezien op de uitoefening van zijn bezoekrecht en nadien verslag uitbrengen. Daarin zal dan ondermeer te lezen staan hoe het kind reageerde toen het werd afgehaald bij de moeder en of dat vlot verlopen is. Ook zal mevrouw Verplassen de rest van de dag bij de vader evalueren.
Michel is precies op tijd.
'Dag, mijnheer Vandam, blij zeker dat je een paar uren met jouw zoontje mag doorbrengen?' vraagt ze wanneer hij haar kantoor betreedt.
'Natuurlijk ben ik blij. Ik heb hem al sinds maanden niet meer gezien.'
De sociale assistente bekijkt hem onderzoekend van kop tot teen, zonder vertoon van enige emotie. Ze kent zijn dossier. Zij heeft gelezen hoe hij zijn zoontje met geweld op school heeft weggehaald, misbruik makend van de middagpauze en toen de moeder dagen lang in het ongewisse heeft gelaten. Vooral Lisa's versie stond in het dossier te lezen. Ze heeft niet echt medelijden met hem. Voor vaders die hun kinderen ontvoeren kan ze maar weinig medeleven opbrengen.
'Kom,' zegt ze, 'laat ons maar vertrekken. Het is nog een hele rit voor we bij jouw ex toekomen.'
Michel volgt haar als ze het lokaal verlaat en naar haar wagen loopt. Hij stapt in zijn eigen auto.
Om vijf minuten voor negen uur belt Michel aan bij de moeder van zijn kind. Het voelt raar om als een vreemde aan te bellen, daar waar hij zo vele jaren gelukkig is geweest met de vrouw, die nu van hem wil scheiden. Heel zijn lichaam beeft en zijn hart gaat wild tekeer. Hij is niet echt op zijn gemak, nu hij weer tegenover zijn vrouw zal komen te staan. Het doet pijn. Deze woning herbergt immers zo vele mooie herinneringen.
Omdat niet onmiddellijk wordt open gedaan, belt hij opnieuw. En dan nog eens. De deur blijft gesloten.
'Het lijkt wel of niemand thuis is.' oppert mevrouw Verplassen. Een buurvrouw die intussen naar buiten is gekomen, slaat hen nieuwsgierig gade. Als na herhaaldelijk aanbellen de deur dicht blijft komt ze naar hen en zeg vol overtuiging:
'Ik weet zeker dat mevrouw thuis is. Deze morgen heeft ze een wandeling gemaakt, samen met haar zoontje. Nog maar een half uur geleden zijn ze terug thuis gekomen. Ik heb ze allebei naar binnen zien gaan. Sindsdien heeft niemand de woning verlaten. Ik zou dat anders gezien hebben, want ik heb heel de tijd door het venster naar buiten zitten kijken.'
Michel is ontgoocheld en voelt zich kwaad worden. Lisa is dus weer eens zijn bezoekrecht aan het saboteren. Zal zij hem blijven pesten? Hij haat dergelijke toestanden. Plots begint hij woedend op de deur te bonken.
'Als dat kutwijf niet vlug open doet, ram ik de deur in.' roept hij luid, in de hoop dat zijn vrouw in de woning hem zal horen. Maar er gebeurt niets. Opnieuw stampt hij met zijn voeten tegen de deur. Mevrouw Verplassen die getuige is van het gebeuren is gechoqueerd. Zo heeft ze zich haar opdracht niet voorgesteld. Zij had gehoopt dat de moeder haar kind zou hebben klaargemaakt om met zijn vader mee te gaan. Wat hier nu gebeurt, heeft ze niet verwacht. Dat wil ze ook niet. Ze is bang dat hier ongelukken van zullen komen. Geschrokken neemt ze Michel bij de arm en probeert hem tot bedaren te brengen.
'Mijnheer Vandam, je mag zo maar niet de deur inbeuken. Dat kan zich tegen jou keren. Wees toch kalm man! Ik zal in mijn verslag vermelden, dat jouw vrouw niet wilde opendoen, dat je jouw bezoekrecht weer eens niet hebt kunnen uitoefenen. Ik ben er zeker van, dat de rechter daarmee rekening zal houden bij de definitieve regeling van jullie scheiding.'
**
Zondagmorgen. Lisa zit in de leefkamer bang te wachten tot de deurbel zal rinkelen. Vandaag zal haar man hun zoontje komen halen. Ze heeft besloten om niet open doen. Haar nieuwe advocaat, zo een jonge snotaap van een stagiair, is haar enkele dagen geleden komen opzoeken en heeft haar proberen duidelijk te maken, dat ze haar zoontje moet meegeven. Anders zou dat wel eens zeer slecht kunnen uitpakken voor haar zaak. De drang om haar man dwars te zitten, om hem pijn te doen, is echter te groot. De voorbije dagen heeft ze zichzelf overtuigd om het vonnis te negeren. De stem van haar zoontje maakt haar los van haar zwarte gedachten.
'Welke kleren moet ik aan om met papa mee te gaan? Zal ik mijn mooi kostuum aandoen of mijn speelpak?'
Deze simpele vraag brengt haar brutaal terug in de realiteit. Straks zal haar man zijn bezoekrecht opeisen. Haar antwoord treft de jongen als een kaakslag:
'Jij blijft hier bij mij. Je mag met papa niet mee.'
De jongen reageert hierop met een huilbui en schreeuwt luidkeels:
'Maar ik wil met mijn papa mee. Het is al zo lang geleden dat ik hem nog heb gezien.'
'En ik zeg dat je hier moet blijven. Vooruit, naar je kamer. Ik wil niet dat hij jou ziet'
'Ik wil niet naar mijn kamer. Ik wil met papa mee als hij komt.'
Maar de jongen wil niet naar zijn kamer. Hij wil er zijn voor zijn papa.
'Naar jouw kamer en vlug wat. Of moet ik opa bellen dat hij jou komt halen?'
Dit laatste argument mist zijn doel niet. Schoorvoetend en met tegenzin gaat de jongen de trap op, zijn kamer binnen. Dan hoort hij hoe zijn moeder de deur op slot doet.
'Mama, wat doe je nu? Laat me er uit.' roept hij geschrokken.
'Jij blijft hier. En stop met dat geschreeuw. Straks kom ik jou wel halen. Dan gaan we samen naar het speelplein.'
Om klokslag negen uur wordt er gebeld. Lisa doet niet open. Ze weet instinctief dat het haar man is die om zijn zoontje komt. Dan wordt hard op de deur geklopt en gestampt. Ze krijgt er koude rillingen van. Ze beseft maar al te goed, dat haar man recht heeft op enkele uren met zijn zoontje. Ze wil echter niet dat Bartje met zijn vader mee gaat, ook al is het maar voor korte tijd. De voorbije dagen is ze hem echt beginnen haten. Ze neemt hem haar huidige toestand bijzonder kwalijk. Al dat verdriet, de eenzaamheid, haar twijfels, het is allemaal zijn schuld. Ze verwenst hem, omdat hij gevochten heeft via de rechtbank, om zijn kind af en toe enige uren te mogen zien. Ze gunt hem die vreugde niet. Maar hoe kan ze het verhinderen, nu hij vergezeld is van een sociale assistente om toe te zien op de uitoefening van zijn bezoekrecht? Sociale assistente of niet, ze heeft een besluit genomen: ze krijgen haar kind niet mee. Laat ze maar bellen en op de deur stampen, ze doet toch niet open.
De woorden van mevrouw Verplassen hebben indruk gemaakt op Michel. Hij stopt met op de deur te schoppen en lijkt te bedaren. In zijn binnenste blijft woede heersen. Hij beseft echter dat die sociale assistente gelijk heeft. Hij moet kalm blijven, zich beheersen. Hij mag vooral niets doen dat zijn bezoekrecht in gevaar zou kunnen brengen. Nog een laatste keer belt hij langdurend aan. Zonder resultaat. De sociale assistente is al teruggekeerd naar haar auto. Hij keert de woonst nu ook de rug toe. Op het ogenblik dat ook hij naar zijn auto wil stappen, gaat de deur plots open. Ze staan nu oog in oog tegenover elkaar. Ze bekijkt hem en in haar blik leest hij haat. Waarom? Heeft hij haar dan zoveel verdriet gedaan?
'Ik kom Bartje halen. Is hij klaar?'
Een korte aarzeling. Dan antwoordt ze:
'Bartje is niet thuis. Hij is bij een vriendje gaan spelen, omdat hij met jou niet mee wil.'
Mevrouw Verplassen is intussen tot bij hen teruggekeerd. Ze wil weten waar dat vriendje woont. Maar Lisa zegt dat ze het niet weet. Michel gelooft haar niet. Dit is weer een van haar pesterijen. Maar dit keer zal hij zijn bezoekrecht uitoefenen.
'Waar is Bartje?' vraagt hij bars.'Bij jouw ouders?'
Hij ziet aan haar blik dat zijn gok niet juist is geweest. Maar waar is de jongen dan?
'Laat ons binnen. Ik wil zelf zien dat hij niet thuis is.'
Maar als hij naar binnen wil stappen slaat Lisa de deur voor zijn neus dicht. Michel is er nu van overtuigd dat zijn zoontje in de woning is. Opnieuw belt hij. Maar de deur gaat niet meer open. Mevrouw Verplassen neemt hem bij de arm.
'Kom,' zegt ze, 'het heeft geen zin om hier nog langer onze tijd te verdoen.'
Juist willen ze terugkeren naar de auto, wanneer op de tweede verdieping de vensterruit kapot wordt gegooid en een kinderschoen voor hen op de straatstenen belandt. Dan hoort Michel ook zijn zoontje.
'Niet weggaan, papa. Mama heeft mij opgesloten op mijn kamer.' roept de jongen door de kapotte ruit. 'Kom mij alsjeblieft halen.'
De sociale assistente heeft de noodkreet ook gehoord. Dit loopt hier niet goed af.
'Ik beuk de deur in' roept Michel, in alle staten. Met zijn volle gewicht laat hij zich tegen de voordeur vallen. Het hout kraakt onder zijn gewicht, maar de deur blijft gesloten.
Mevrouw Verplassen ziet met tegenzin de toestand escaleren.
'Niet doen, mijnheer Vandam,' schreeuwt ze in paniek, 'Ik bel naar de politie voor bijstand. Geduld.'
**
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- henny
Nu begint zij weer te mieteren. :O
Ik vind het voor het zoontje zo erg.
Wat ik ook jammer vind dat er geen reacties achtergelaten worden, terwijl het verhaal juist veel en veel beter wordt
Julien_Maleur: Dank je Henny. Ik waardeer ten zeerste dat je blijft volgen. Dit is een teken dat mijn verhaal jou boeit. Het verhaal komt echter bijna (verrassend) op zijn einde.
Ik vind het ook jammer, dat er niet meer reacties zijn (meer gelezen wordt). Misschien vraagt het te veel moeite om een verhaal tot het einde toe te lezen. Ik zou het niet weten. Een schrijver heeft het nochtans nodig om gelezen te worden, zodat hij niet aan zichzelf gaat twijfelen.
Uw reacties doen me echter altijd plezier.
groetjes
JM - sproet
je schrijven is boeiend en heel levendig weergegeven. ik zou bijna vergeten te ademen...
liefs, trees
Julien_Maleur: Bedankt, Trees. Het feit dat je nu meerdere afleveringen na elkaar kunt lezen, zonder onderbreking, maakt het natuurlijk ook spannender en aangenamer om lezen.
groetjes
Julien
|
