|
< terug
Zoektocht naar de zon
Het leven kan je een vermoeide poets bakken, dat zal velen wel bekent zijn. Soms is het beter erover te zwijgen maar ook kan het goed zijn om er over te schrijven. Worstel en kom boven heb ik
lang gedacht en pijnlijk gezwegen. Het leek of mijn lippen als waren verzegeld en de sleutel onvindbaar. Blik op oneidig en doorgaan tot het bittere eind al zag ik dat toen niet zo, vond gewoon
dat ik drie verhuizingen wel even gewoon kon fiksen, maar niets is minder waar.
Zeker, ik was en ben blij dan ik naar mijn geliefde Twenteland terug kon keren het leek wel een vlucht uit een stad die helemaal verrot was in mijn ogen.
Ongetwijfeld zullen anderen daar een andere menig over hebben, het zij zo! Het voelde aan als een emigratie, alleen was de afstand minder groot als het woord doet vermoeden. Tweehonderdtwintig kilometer maar voor mij een andere wereld, eentje van rust en vrijheid.
Het huis waar wij kwamen te wonen was mijn ouders huis geweest en voelde warm aan met vele herinneringen. Maar gek genoeg kon ik niet ontspannen en schoof de zon steeds verder achter de wolken, maar ik zweeg nog steeds kon geen woorden vinden. Anderen zagen wel mijn strijd met mijzelf maar dachten dat ik spijt had van de verhuizing, niets was minder waar.
Toch kon ook ik zelf niet de vinger op de juiste plek leggen, mijn denken was traag en wat ik toen nog niet wist dat het nog trager zou worden.
Na vijf maanden moest gedeeltelijk weer een hoop spullen in de verhuisdozen terug want er kwam een renovatie aan, eentje die een grote inpact zou hebben op mijn gevoel. Weer dacht ik dit wel te kunnen klaren, alles was immers geregeld we kregen ander onderdak en gratis eten en wasverzorging. Ik zou blij moeten zijn want ons stulpje zou echt heel mooi worden compleet met een nieuwe keuken en badkamer.
En mooi was het toen we na een paar weken weer terug kwamen we konden zeer tevreden zijn, maar
het hart werd zwaarder met elke doos die weer uitgepakt moest worden.
En nog steeds waren mijn lippen verzegeld en mijn hart zwaar van gemoed. Eenmaal alles weer een beetje bij het oude dacht ik bij mijzelf dat het nu afgelopen moest zijn met de flauwekul, ik had en heb toch niets te klagen?
De Kerstdagen kwamen eraan en een huis vol loge's gaven geen tijd om na te denken en de automatische piloot werd ingeschakeld Het Kerstgevoel was en bleef weg, bij alles wat ik deed dacht ik bij mijzelf is dit het nou? Is dit waar ik zo naar verlangt heb maar wat mijn lippen heeft doen
verzegelen?
Het antwoord was en is : ,, Nee ".
Maar hoe nu verder? Ik wist en weet het nog steeds niet het is een valkuil die ik nog steeds niet ontrafeld heb. Met de jaarwisseling waren we met ons tweetjes, doch dit was eigen keuze, we wilden rust!
En nu een paar weken het nieuwe jaar in heb ik nog steeds geen antwoord op hoe nu verder, de tred van het dagelijkse leven valt mij zwaar, heel zwaar.
Tientallen keren heb ik achter mijn laptop gezeten en gedacht zeur niet en pak de draad weer op je hebt niets te klagen, maar de woorden kwamen niet en het schrijfveld bleef leeg. De sleutel heb ik wel gevonden om te leren praten, nu nog op ondekkingsreis naar mijn eigen ik.
Het zal een lange reis worden dat is het enige wat ik zeker weet,maar verder is er niets zeker.
feedback van andere lezers- warket
Iedereen maakt het mee in een mensenleven. Het is normaal en tijdelijk, vind ik toch.
hettie35: Dank je wel voor het lezen. - Wee
Alsof je leeft diep onder het ijs,
alles is dof en donkerzwaar,
en nergens, nergens is er licht.
Ik (her)ken het Hettie, sterkte!
x
hettie35: Dank je wel ,ik ben blij met je lezen want ik heb lang getwijfeld of ik dit kon plaatsen.
Groetjes Hettie - Hoeselaar
Hettie, dat gevoeldat jij nu ondervinden doet heb ik als kind tientallen malen ondervonden en steeds dacht ik zal het nu beter worden, zal ik me nu echt "thuis" gaan voelen, nee en tienmaal nee.
Eerst in mijn trouw en toen het verhuis naar België in een klein dorp waar ik voordien nooit van gehoord had heeft me het gevoel van "thuis" gegeven, hier werden dan ook onze kinderen geboren
Willy
hettie35: Dan je voor je lezen Willy en het begrijpen van.
Groetjes Hettie
|
