|
< terug
Leerkrachten en burnout
Wat is dat burnout? Dat is het gevoel dat men je leegzuigt. De aanleiding: taken toebedeeld krijgen waar je wel verantwoordelijk voor bent, MAAR in essentie weinig tot geen controle over hebt.
Leerkrachten verdrinken in administratieve taken, tijdrovende aanvullingen van leerlingendossiers, moeten zich voor vanalles en nog wat verantwoorden. Kunnen geen scheet laten of er staat een kwaaie ouder aan de poort. In de lerarenkamer werkt men naast met rode balpennen, vooral met dolken om in de rug van collega's te steken al was het maar om vijf minuten minder lang toezicht te moeten houden of in het gevlei van de directeur te komen. Men heeft nauwelijks doorgroeimogelijkheden, eens leerkracht altijd leerkracht. De sociale status is betrekkelijk laag. Zelfs de leerlingen beseffen dat en zijn niet bang om dat ook te zeggen. 'Wie het kan, doet het, en wie het niet kan, geeft er les over.'
De relevantie van de leerkracht wordt ook steeds minder. En ons onderwijs is ooit opgebouwd om te voldoen aan de eisen van de industriële revolutie. Ons onderwijs wil nog steeds hapklare productjes voor de arbeidsmarkt afleveren. Onze huidige arbeidsmarkt evolueert echter zo snel dat het onderwijs in zijn huidige vorm onmogelijk de race kan volhouden. Hoeveel leerkrachten zijn op dit eigenste moment niet hetzelfde lesje aan het afdreunen? Het volstaat toch om de beste leerkracht die les te laten geven voor een camera en alle leerlingen die les te tonen? Dan hebben ze allemaal de beste les van de beste leerkracht gehad. De leerkracht voelt zijn eigen overbodigheid, maar verdrinkt paradoxaal wel in allerlei werk waarvan hij zelf de relevantie niet meer ziet. En dan de termen die men uitdenkt in het onderwijs... Voeten. Heeft u wel eens gehoord van iets als voeten? Nee, niet die handige dingen waarmee u door het leven marcheert, wel VAKOVERSCHRIJDENDE EINDTERMEN. Welke inktneuker aan een bureau in Brussel heeft nu zoiets uitgedacht?
Vakoverschrijdende eindtermen... En dat is één van de vele conceptjes die elk jaar hun ingang vinden op de werkvloer. Blijf maar bij, blijf maar gemotiveerd om hier het nut van in te zien. De leerkracht voelt dat hij niet afgerekend wordt op de werkelijke kwaliteit van zijn les, maar wel op alles in de marge: is zijn agenda wel goed ingevuld? Heeft hij goed geslijmd bij de directeur? Staat hij goed met de collega's en met de ouders? Heeft hij zich genoeg kunnen profileren op de schoolreis, op de open deur dag? Heeft nog altijd kans om vastbenoemd te worden? Het essentiële: lesgeven, raakt steeds meer op de achtergrond. En de leerkracht voelt zich leeggezogen worden. Burnout. En dan zit hij thuis. En dan mag er een vervanger opdraven voor twee weken (met kans op verlenging) en die vervanger rolt in de race. Als hij zich genoeg profileert, mag hij misschien blijven, en als hij zich blijft profileren met allerlei randshit zoals cake bakken op de opendeurdag, raakt hij misschien ook ooit eens vastbenoemd. Nee, het is geen dankbare job, leerkrachtje spelen.
De strip www.verkrijt.net gaat er trouwens over.
|
