Volg ons op facebook
|
< terug
bloemen , struiken zelfs de heide , vogels floten ze vergaan ze verdwijnen
Er klonken blindelings stellen in bossen en zichtbaar zelfvlekkende
papieren vrouwen en mannen , handen vol honger naar inktzwammen.
Fabelende cimbalen en de liefste zag witter van woede zo dood.
En om op die dag nog niet te spreken van zielsgeluk,
ongelukken met ploegen dwars door woestijnen
en op die dagen toen ze niet wisten hoe het moest
zonder rode cent mensen sterren telden aan firmamenten,
ongevraagd 'n toeval en ongemaakte vertalingen
nakroost op een ongeplande dag palmen zien wilde,
op kindervoeten de tuin binnenwandelde
keek ik om op die dag nog niet te spreken van zielsgeluk.
Te zwijgen op wolken de lucht was rein dreef verder ging reinigen
de hemels stuurden regen mot en miezer bliksem en overstromend
dagen van gedachten leef in en uit kracht niet aan de zelfkant.
Niet om het niet ga loosheid lozen en aard toen aarde 't ave zong,
half in de hitte van de namiddag van die week nevelen bracht
knielde ik onder een parasol op die ene plaats op eigen grond.
Immigreerde van mijn achter naar voorhoofd naar de breinstam,
vertolkte op die achterkant bij de thalamus in alle vrijheid
wat wij , als voeten uit volkeren zagen verschijnen in een golf.
Was het gewoon bewegelijk die dag een dag die niemand stelde,
niemand stelde te verbaasd ongelovig vragen er waren stiltes.
We bewaakten het nu met grote laarzen en eigen ontdekte vertalingen.
Betrekkelijkheid van uiterlijke vertoningen vele gestoelde zetels
ongeopende brieven stof genoeg en soms machtig mooie zegels.
Bijzondere buitenkanten onuitgesproken dromen zinnen en regels,
ongevraagd snavels van vinken en vederkleden van kwikstaarten
envelopjes zonder en met zegels geen scherpe scherven aan vliegers.
Wel meerdere plensbuien de wolken en plukjes grassoorten.
In één hand gelukjes van dit kind, in één hand simpel geluk
met een schoon gelaat en open mond talrijkere verwondering.
Ongevraagd bij dit toeval blijvend nagels vol liefde echte braille.
Tegen stromen in verjongende ware redenen zondermeer
werkelijk ware ongevraagde delen van gewiegde vertalingen
met een vederen glazen zachtheid en als een hand pen,
meeuwen op de bank in vele rusten van klassiekers de lijnen.
Ronde blakende beeltenissen in a split of a second nu cream.
Crackers zonder mooie minuten, manna in onze achtertuin.
En alle bordessen werden omgespit om tot bloei te komen,
ongevraagd andere briefjes zonder originele plukjes gras.
Ik had geen weet en toch weet, toen je niks en geen begeerte
raadgevende in leven te kort door bocht wel hemeltergend stiller
uiteindelijk gewekt wakker wel waarlijk begrepen echt aanklopte.
Niet tegendraads deze huiskamer als aak op kousenvoeten betrad,
schrijven en een alkoof weldra entree vond en het juiste onderricht
zonder ijdelheid of angst voor de dood ongekuist stiller doorleefde.
Momenten met vederen zachtheid, een gouden hand als balpen.
Wolken en domeinen pure lucht, inkt vullend hoge temperaturen.
En ik beluisterde melodieën, alleen de zuivere gewiegde vertalingen.
Droeg stralen als spektakels, zong met de aarde hoopvol opgewekter
met lange asem als een ouder kwartet, schreide ook vele manen
volstrekt uit vlekken 't ongevraagde vanwege gebaart opgestaan.
't Geschrevene dat ongelezen steeds ongelezen onbegrepen ruste.
Letters als water , begraven inkt uit vlekken, heimwee en tederheid.
Uiteindelijk blijer debet schoonheid van 'n schetsontwerper een baar
vele kwartieren langer toen 't zandstraalde vanwege goede tijden
hoop weer zou aanmeren, rusten op vruchtbare akkers rond 'n huis.
En ik liep dwars door woestijnen langs firmamenten. Er vielen buien
uit reizende dromen 'n toeval uit 't hart van kamelen met vertalingen.
Zonder lage drukgebieden 't hoge een gegroet en werkelijke tederheid
en ik schreide vele meren en manen, boomde begraven egde momenten
jou weer op onder parasols op deze ene plek uit een spagaat vol rouw.
En om op die dag nog steeds niet gehoord wel te mogen spreken,
van zielsgeluk in de werkelijke zinnen van vaderlijke tonen
wel te mogen schilderen in het heden, oplopen met koelende vertalingen
nakroost op een ongeplande dag de tuin wel weder kan binnen treden,
zelf op die dag nog levend te kunnen en mogen spreken van zielsgeluk
zeggen wolken drijf niet weg de luchten droegen steeds vol vertrouwen.
En toen ave uit de aarde zong was 't al half in de hitte van de namiddag
komende maanden bloeien de jaargetijden zeker , we bewaren minuten.
Werkelijkheid draagt soms vreemde waarheid maandagen en vrijdagen
oudere traktementen op paarden die ene plaats van de breinstam
op die achterkant bij de thalamus niet om het niet water om het niet.
Om het niet vanwaar putten mensen dagen tegenspraak in alle vrijheid
nu ook cipressen en zonnebloemen sterfelijkheid waarlijk stilte hoorden.
Hoe kunnen liederen anders dan in eigen bewoordingen zuiver klinken
zonder dat boosheid achter gezichten schuilt wel verstaanbaar puur is
er klinken en klonken al langer te lang krokodillen naast ome Loek.
Je denkt altijd dat er nog tijd is maar Henk er was al geen tijd meer.
Ogen is iets van tekens en taal , zien wat de aarde kan doen beven.
Er klonken blindelings stellen in bossen en zichtbaar gekiste stiltes
zelfvlekkende papieren vrouwen en mannen op de oevers bij het riet,
reizigers met manden de nijl op schouders in handen vol honger naar inkt
Fabelende cimbalen en de liefste als men zich zelf ziet in een droom
de liefste zag witter van woede zo dood, neven, tantes zerken vol mos.
Kersen en bloesem en je denkt altijd dat er nog tijd was Henk of jenever
in bolle of vierkanten vaten gestookt maar er was al geen tijd meer.
Er klonken geen klinkers wel al langer te lang krokodillen van ome Loek.
En bloemen, struiken zelfs op heide floten vogels ze vergaan ze verdwijnen
ogen is iets van zuivere tekens en taal, zien wat aarde kan doen beven.
Er klonken blindelings stellen in bossen en zichtbaar zelfvlekkende
papieren vrouwen en mannen, handen vol honger naar inkt vele zwammen.
Fabelende cimbalen en de liefste zag witter dood vertraagd van woede sneeuw,
zo 't nieuwere de geboorteplaatsen en koudere nachten volstrekt de Nijl opleven.
Ogen is iets van tekens en taal , inhoudelijk grondwater wat omhoog komen kan
© 9 -3- 2005
www.annemiekes.punt.nl
feedback van andere lezers- stater
op dit barre nachtelijke uur wel wat lang, annemieke.. maar ik ga het po?em (mag ik toch wel zeggen) ook nog op m'n gemak en in alle rust genieten.. vooralsnog stel ik me even tevreden met de titel.. op zichzelf al een heel aardig epigram..
groet, Eli Stater
annemieke: hoi eli, ja een stroom zonder denken met denken zonder te rangschikken, het is een ongekuisde stroom die wellicht ooit nog een meerdere gedichten kan veranderen , hij stond in een van mijn schriften. Heeft nooit eerder op het net gestaan.
Vroeger had je ook van die elle lange gedichten, stroom is soms
een opgedroogd deel als je op vorohand schrapt.
Ben benieuwd wat je als je de inhoud hebt laten binnenkomen me aan kunt reiken om veranderingen of andere indelingen
eventueel aan te brengen. Ik sta open voro aanreikingen om de sterkere dingen uit deze stroom eventueel beter tot hun recht te laten komen.Op zich heb ik zelf nooit moeite met lange teksten
maar ik kan me smaakverschil voorstellen. Ik hou zelf erg ook van oudere literatuur van huis uit, leven is gelukkig lang en kort van veel stif he Eli, dank je voor nu, hoop dat je hier nog eens komt aanreiken.
dank je Eli lieve groetjes
annemieke - ivo
tja het prozagedeelte is wel heel groot en dit op een vroege ochtend .. oeps .. voor een gedicht wel heel groot, haast een roman .. ik lees ook wat slordigheden, komma die verkeerd staat, Nijl enz ...
water om het niet water om het niet .enz ..
er is nog wat werk aan vrees ik, maar voor al het werk is het toch zeker goed ..
annemieke: ka Ivp een droomstroom, een on gekuiste , je zou het proza kunnen noemen maar ik ervaar het als stroom in dichtvorm, vind het niet eens van het hoogste belag om de vorm te duiden .
Taal is soms in mijn beleving zo ik taal ervaar en lees, iets dat op je pad komt waar je een vonk uit mag ervaren die je warmt en je geest verlichten kan op weg in leven.
Ongeacht waar of wanneer je het leest, tegenkomt of ontmoet.
Ongeacht wie het schreef , welke naam of leeftijd.taal is tijdloos en van alle mensen en alle tijden de interactie met gevoel en verstand verstaan en leren begrijpen denken na het wegen en zeven denk ik. Zo schreef ik dat ooit in een stuk proza wat ik op gedichtenforum.nl schreef bij wie ben ik.
ben blij met je aanreikingen.
Zal kijken wat je duiden wilt met Nijl en komma's .
Ik ben nooit bang om werk te verzetten , taal is en mag blijven bewegen is zolang je leeft denk ik onder constructie van goed en durven onderhouden afhankelijk.
Op je vraag aangaande water om het niet, zou ik willen antwoorden om iets te verduidelijken wat mijn gevoelservaring er bij is zou ik als volgt willen zeggen.
Een mens kan en zou je niet moeten wensen uit te drogen
een mens kan niet zonder water, drink of bevloeingswater .
Zonder water blijven akkers droog , drogen mensen als perkament
zo dun uit elkaar vergaan ze tot stof.
Ik zag ooit in een lan ver van ons bed in het verre oosten , op lombok in een afgelegen wijk , ik zou het bijna jungle noemen wat ook weer wereld duiden kan, samen met mijn schoonmoeder een mens, een kind uitgedroogd met een opgewollen buik, ogenleeg van honger en dorst, op dat moment schoot een regel doro me heen , waar putten mensen als ze van hitte van binnen opwarmen en koorst dragen nog de ruimte voor het op peil houden van hun waterhuishoudign( mensen bestaan voro 80% uit water) hun dorst en hoop uit. Waar uit putten ze , water is nooit voor niks, nooit voro het niet, het geeft immer denken als je anderen je verdriet toont en iets in beweging zetten kunt om samen , een druppel van verschil in een glas te leggen voor een beter wereld zonder dorst.
Geven van iets in welke vorm je in je hebt, is nooit voor niets
daar komt het op neer qua duiding , dat iets oogt als on beduidend maar in leven het niet gaat om de kwantiteit van iets geven ,maar immer om de kwaliteit , die eerste stap die ene druppel want als meer mensen er een druppel bij leggen kna toch iemand zijn dorst weer lessen is het niet.
Ik zal het geheel nog eens doorlezen , er naar gaan kijken zoals je aanreikt , sta open voro aanreikingen en het maakt niet uit, morgens . 's middags 's avonds, taal is altijd in beweging , pauze houdt het net als tijd denk ik zelden of nooit of het moet dood tij in zee zijn:)
dank je ivo , alle reikingen zetten denken immer in beweging.
Mijn volgende inzending zal ik een hele korte maken , lengte is nooit doel of vooropgezet iets voor mij is het net als leven lang en kort net als een weegschaal , en en twee schalen in balans met elkaar , elke dag het zelfde zou ik niet kunnen en niet wensen, dan wordt taal bedacht, ik kan en schrijf alleen op stroom
bedacht is niet mijn metier , maar mooi toch zo blijft de site met smaak en diversiteit , een met voro een ieder wat smaken mogen verschil maken immers.
dank je ivo en ik ga er nog eens naar kijken.
lieve groet
annemieke - lucky
dit is te lang voor mij ... alsof ik een boek open sla
groetjes
annemieke: wellicht is het ook wel zo
leven is niet gehaast morgen kun en mag je ook nog lezen
lezen is immer er voor kiezen wel of niet te lezen
maar ik vat je woorden wel
liefs lucky
lievegroet - SabineLuypaert
Pfieuw, weer een serieuze boterham (smile) kheb hem trouwens gelezen met een boterkoek in de hand (smile), er zitten weer heerlijkste sfeerbeelden in , -> Ongevraagd bij dit toeval blijvend nagels vol liefde echte braille, -> toen je niks en geen begeerte, puur verstaanbaar, honger naar inkt,? maar ook beelden die me niet aanspreken (waar meer kans toe is natuurlijk gezien de lengte he) Toch bewonder ik je, hoe deze woorden blijkbaar vlot uit je pen rollen als een golf, zou ik niet kunnen, straf. Ook denk ik dat er menskes zijn die afgeschrikt worden door de lengte, maar? iedereen doet het zoals ie gepend is he (smile). Een echte Annemieke dus deze
annemieke: sabine ik lees je reactie, laat deze even verinnerlijken
dank je voor je reactie
lievegroet
|
